เราแค่อยากให้มีรู้เรื่องราวของเราค่ะ มันอาจไม่ได้หวือหวาอะไร เราอยากระบายมากจนจะเป็นบ้าอยู่แล้ว

เกริ่นก่อนว่า เราอาศัยอยู่กับย่า/ปู่
พ่อแม่เราทิ้งเราไปตั้งแต่เด็ก บ้านเราจนแต่ไม่เคยขาดอาหารค่ะ ย่าเราดุมาก แกชอบหงุดหงิด แบบถ้าแกเหนื่อย แกก็จะด่าเราค่ะ ถ้าเราเถียงจะโดนตี ถ้าเราพูดว่า เออ ก็จะโดนตีค่ะ แกชอบพูดหยาบคายแต่แกขยันมากค่ะ เวลาต้องการอะไรที่จำเป็นต้องมี ก็จมีเหมือนคนอื่นค่ะ กระเป๋านักเรียนของใช้ก็จะมีพร้อม
ถ้าเราอยากได้ของเล่นเราก็ต้องหาของเล่นเองค่ะ อาทิเช่น ไปหาเองที่กองขยะ เราชอบคุ้ยขยะมากค่ะ มันตื้นเต้นมาก เหมือนเปิดกล่องสุ่ม บางทีก็ได้ของเล่นดีๆ สนุกมากค่ะ

พอเราเริ่มเข้าอนุบาลวันแรกป้าเราพาไปค่ะ แล้วเราบอกป้าว่าขอไปดูห้องเรียนหน่อยได้ไหม แต่ป้าเราลากแขนเราและดุเราค่ะ เราร้องไห้ จากนั้นป้าก็ไปบอกคนอื่นว่าเราร้องเพราะไม่ชอบมาโรงเรียนTT

เราเป็นเด็กเงียบๆไม่โวยวาย ไม่มีก็ไม่ร้องขอ
ใช้ชีวิตเงียบๆ แต่เราไม่ค่อยทันญาติค่ะ แบบสมัยก่อนบ้านไหนที่มีเด็กก็จะมีคนมาบริจาคเสื้อผ้าให้ ก็มีคนใจดีเอามาให้เรา พอญาติๆเรารู้ก็โดนแย่งผ้าดีๆไปหมดเลย เราจะได้ผ้าที่เหลือเลือกแล้ว เราเสียใจแต่เราขี้อายเกินไป เลยไม่กล้าพูดอะไร โดนเอาเปรียบก็หลายครั้ง บางครั้งญาติฝั่งแม่เอานมมาให้ค่ะ สมัยนั้นมีรถขายนมเมจิ เราเลยได้มาหลายขวดหลายรสเลยค่ะ พอได้มาแล้วโดนแย่ง เราเลยได้กินแต่นมรสจืดค่ะ แต่ตอนนั้นก็พอใจแล้ว พอตกกลางคืนเราจะแอบร้องไห้ค่ะ ร้องไห้เงียบๆ เราชอบมองดวงจันทร์และดวงดาว ขอพรให้แม่เรากลับมารับเราไปอยู่ด้วย เราภาวนาและอ้วนวอน แต่ก็ไร้ค่า

ถ้าถามว่าทำไมไม่ฟ้องผู้ใหญ่ในบ้าน
คำตอบคือ เราจะฟ้องไปทำไม ในเมื่อถึงแกรู้ก็ไม่มีใครปกป้องเราอยู่ดี เราโดนป้าๆใช้งาน. เช่นใช้ให้วิ่งไปซื้อของ ทั้งๆที่เดินไปอีกไม่กี่ก้าวก็ถึงร้านค้าแล้ว
เราโดนใช้แต่คนในบ้านไม่เคยปกป้องเราเลย ปล่อยให้เราโดนใช้ วิ่งไปวิ่งมา ขนาดเราหลับอยู่ยังโดนปลุกให้ไปซื้อของให้ เราเดินไปด้วยร้องไห้ไปด้วยในตอนนั้นเราเคยสาปแช่งให้คนพวกนั้นตายๆไปให้หมด หรือไม่ก็ให้ขาหักไปเลย เราเกลียดมากๆ เราเกลียดที่ไม่มีใครปกป้องเรา เกลียดที่พ่อแม่ทิ้งเรา เกลียดที่เกิดมาแล้วหน้าตาหน้าเกลียด//คือตาเราไม่เท่ากันค่ะ ประมาณกล้ามเนื้อตาอ่อนแรงค่ะ เราโดนล้อว่าตาเหล่อยู่บ่อยๆ เราเกลียดที่เราต้องเกิดมาในโลกที่มีคนรอบตัวแบบนี้

ตอนเราอยู่อนุบาล
พ่อกับแม่เราทะเลาะ และแยกทางกัน ต้นเหตุมาจากพ่อกับแม่เมาค่ะ แล้วเรายืนอยู่ที่ปลายเตียง จากนั้นแม่บอกพ่อว่าไปอุ้มลูกมาตรงนี้สิ จากนั้นพวกแกก็ทะเลาะกันค่ะ และแม่เราเลยไปกับชู้ เรารักแม่มากเลยวิ่งตามรถแม่ไปค่ะ เราวิ่งและร้องเรียกแม่... แต่แม่     ไม่หันมามองเราเลย มีชาวบ้านมามุงเยอะมากเรานั่งอยู่ตรงกลางวงล้อมและร้องไห้ ชาวบ้านก็พูดถึงแม่เราต่างๆนาๆ  ไม่มีใครสนใจเรา เรานั่งร้องจนพอใจจึงเดินเข้าบ้านก็ไปเจอ ย่าอยู่ในบ้าน เราก็ร้องอีก ย่าเราก็ไม่สนใจเพราะมัวแต่พูดถึงแม่เราอยู่ ลุงเลยถือมีดมา ขู่เราว่าถ้าไม่หยุดร้องจะเชือดคอซะ เรากลัวมากเลยหยุดร้อง เรื่องราวของแม่ก็จบลงไปแบบนั้น

จากนั้นความคิดเราก็เปลี่ยนไปค่ะ ตอนนั้นเราน่าจะอยู่อนุบาล1
เราจะคิดอยู่ตลอดว่า เราเกิดมาทำไม? เพราะเราหน้าเกลียดหรอถึงโดนทิ้ง.. ทำไมและทำไม
เราไม่มีความสุขเลยค่ะ เราอยากตายมากตั้งแต่แม่ทิ้งไป เราคิดจะหาทางตาย หาวิธี แต่ด้วยความกลัวตายด้วย ตอนนี้เลยยังไม่ตายค่ะ ตอนนี้นเราแค่กังวลว่าถ้าเราตายแล้ว ย่าจะมองว่าเราเรียกร้องความสนใจรึป่าว
เพราะถ้าฆ่า ตต.ไม่สำเร็จตอนนั้นคงโดนด่าฉ่ำ
กระทู้นี้พอแค่นี้ก่อนค่ะ เดี๋ยวมาต่อกระทู้2