เราพึ่งเรียนจบ กำลังหางานประจำทำ แต่ว่ามีเงินจากการทำงานเองมากประมาณนึงค่ะ
เรื่องคือทะเลาะกันกับพ่อเพราะเรื่องสถานที่ทำงาน เขาฝากเราไว้แล้วกับที่นึง แต่เราอยากไปทำที่อื่นมากว่าเนื่องจากเรื่องเงินเดือน
แต่เรากลัวเราไม่ติดเหมือนกันค่ะ เลยบอกพ่อไว้ว่าจะสมัครงานที่ที่พ่อแนะนำ แต่หากว่าผ่านที่ที่อยากทำมากกว่าจะไปทำที่นู้นนะ
แล้วเขาก็ไม่พอใจมากค่ะ บอกเราว่าถ้าไม่อยากทำที่นี่ก็ไม่ต้องสมัคร ซึ่งเราก็พยายามพูดให้เขาเข้าใจว่า เราอยากสมัครไว้เป็นการสำรอง และเราไม่ได้ไม่อยากทำ เพียงแต่อยากดูผลของอีกที่นึงก่อน ถ้าไม่ได้ที่นี่ก็ยินดีทำงานที่ที่พ่ออยากให้ทำ แล้วเขาก็เหมือนไม่เก็ทเราค่ะ เขาพูดแต่แบบว่าไม่อยากทำก็ไม่ต้องสมัคร จะไปกั๊กที่คนอื่นทำไม
แต่เรามองว่าการที่เราสมัครแล้วเราขอสละสิทธิ์ก็ไม่ได้เป็นการกั๊กคนอื่นอยู่ดี ตอนนั้นคิดไม่ออกค่ะว่าจะอธิบายยังไงให้เข้าใจเลยพูดไปในเชิงว่า
“พ่อจะเป็นห่วงคนอื่นทำไม ลูกตัวเองไม่มีงานไม่ห่วงมากกว่าหรอ” ซึ่งจริงๆจะให้อธิบายดีๆกว่านี้มันก็ได้แหล่ะค่ะ แต่ตอนนั้นคิดว่าพูดแบบนี้แล้วเขาจะเข้าใจอะไรมากขึ้น กลายเป็นว่า เขาจอดรถข้างทาง แล้วไล่เราลงไปจากรถ พูดว่า ”ลงจากรถไปเลยไป“
พอหลังจากวันนั้นเราก็โกรธเขาเรื่องที่เขาไล่เราค่ะ และเราก็มองว่าเราไม่ได้ทำอะไรผิดมากมายเป็นเรื่องเล็กน้อยด้วยซ้ำ เลยไม่ได้ไปขอโทษขอโพย
เราพยายามเลี่ยงไม่เจอหน้าเขาทุกวัน ก็ตามประสาคนทะเลาะกัน แต่วันนี้ล่าสุดเราออกไปเจอหน้าเขา แล้วเขาเรียกตัวเราไว้ เราก็คิดว่าเขาจะอารมณ์เย็นลงแล้วเลยอยากคุยกับเรา แต่ไม่เลยค่ะ เขาพูดว่า “ถ้าไม่เห็นว่าเป็นพ่อ ก็ออกจากบ้านไป อย่ามาอยู่ให้เห็นรกหูรกตา” เราก็เลยรีบหันตัวกลับมาเข้าห้องค่ะ เขาก็ตะโกนไล่หลังเรามาว่า “ไอ่ลูกทรพี อกตัญญู”
เราไม่ได้ตอบโต้อะไรค่ะ เขาก็ยังส่งไลน์มา เป็นการโอนเงินคืนที่เคยยืมจากเราไป แล้วถามว่า ยังมีอะไรติดค้างอยู่มั้ย แล้วก็พิมพ์มาซ้ำสองประมาณว่าให้ออกจสกบ้านไป อย่ามาอยู่รกหูรกตา ถึงวัยที่ทำงานหาเงินเองได้แล้วก็ออกไปใช้ชีวิตดู ถ้าพ่อจะสั่งสอนอะไรไม่ได้แล้ว
ทั้งชีวิตนี้เราอยู่ในกรอบมาตลอด รักพ่อมาตลอด แต่เหมือนครั้งนี้ที่เรามองว่าเป็นเรื่องเล็กๆไม่ใช่เรื่องคอขาดบาดตายด้วยซ้ำ แต่เขากลับถึงขั้นไล่เราจริงจังมาก แล้วด่าเราว่าอกตัญญู ทรพี เราก็เลยไม่รู้จะทำไง ขอโทษก็ไม่อยากขอโทษค่ะเพราะเสียใจมาก เหมือนโดนครูตีแล้วครูสั่งให้พูดขอบคุณ
เราอยากให้คนเป็นพ่อเป็นแม่เข้าใจความรู้สึกของลูกที่โดนไล่บ้างค่ะ เขาเสียใจนะคะ ไม่คิดว่าตัวเองทำผิดบ้างหรอคะ ทำไมไล่เขาแล้วถึงหวังให้เขาคิดได้ หวังให้เขาง้อคะ เรามองว่าพ่อเป็นพ่อเสมอค่ะ จนวันที่เขาไล่เรา มันเหมือนเขาเองมากกว่าที่ไม่มองว่าเราเป็นลูกเลย เหมือนเป็นหมาตัวนึงมากกว่า คนที่โตกว่าควรรับฟัง ควบคุมอารมณ์ คำพูดของตัวเองให้ได้มากกว่านี้รึเปล่า ไม่ใช่ที่พูดไปคือแค่ประชด เอาสะใจ
โดนไล่ออกจากบ้านเพราะเรื่องที่คิดว่าเป็นเรื่องเล็กๆค่ะ
เรื่องคือทะเลาะกันกับพ่อเพราะเรื่องสถานที่ทำงาน เขาฝากเราไว้แล้วกับที่นึง แต่เราอยากไปทำที่อื่นมากว่าเนื่องจากเรื่องเงินเดือน
แต่เรากลัวเราไม่ติดเหมือนกันค่ะ เลยบอกพ่อไว้ว่าจะสมัครงานที่ที่พ่อแนะนำ แต่หากว่าผ่านที่ที่อยากทำมากกว่าจะไปทำที่นู้นนะ
แล้วเขาก็ไม่พอใจมากค่ะ บอกเราว่าถ้าไม่อยากทำที่นี่ก็ไม่ต้องสมัคร ซึ่งเราก็พยายามพูดให้เขาเข้าใจว่า เราอยากสมัครไว้เป็นการสำรอง และเราไม่ได้ไม่อยากทำ เพียงแต่อยากดูผลของอีกที่นึงก่อน ถ้าไม่ได้ที่นี่ก็ยินดีทำงานที่ที่พ่ออยากให้ทำ แล้วเขาก็เหมือนไม่เก็ทเราค่ะ เขาพูดแต่แบบว่าไม่อยากทำก็ไม่ต้องสมัคร จะไปกั๊กที่คนอื่นทำไม
แต่เรามองว่าการที่เราสมัครแล้วเราขอสละสิทธิ์ก็ไม่ได้เป็นการกั๊กคนอื่นอยู่ดี ตอนนั้นคิดไม่ออกค่ะว่าจะอธิบายยังไงให้เข้าใจเลยพูดไปในเชิงว่า
“พ่อจะเป็นห่วงคนอื่นทำไม ลูกตัวเองไม่มีงานไม่ห่วงมากกว่าหรอ” ซึ่งจริงๆจะให้อธิบายดีๆกว่านี้มันก็ได้แหล่ะค่ะ แต่ตอนนั้นคิดว่าพูดแบบนี้แล้วเขาจะเข้าใจอะไรมากขึ้น กลายเป็นว่า เขาจอดรถข้างทาง แล้วไล่เราลงไปจากรถ พูดว่า ”ลงจากรถไปเลยไป“
พอหลังจากวันนั้นเราก็โกรธเขาเรื่องที่เขาไล่เราค่ะ และเราก็มองว่าเราไม่ได้ทำอะไรผิดมากมายเป็นเรื่องเล็กน้อยด้วยซ้ำ เลยไม่ได้ไปขอโทษขอโพย
เราพยายามเลี่ยงไม่เจอหน้าเขาทุกวัน ก็ตามประสาคนทะเลาะกัน แต่วันนี้ล่าสุดเราออกไปเจอหน้าเขา แล้วเขาเรียกตัวเราไว้ เราก็คิดว่าเขาจะอารมณ์เย็นลงแล้วเลยอยากคุยกับเรา แต่ไม่เลยค่ะ เขาพูดว่า “ถ้าไม่เห็นว่าเป็นพ่อ ก็ออกจากบ้านไป อย่ามาอยู่ให้เห็นรกหูรกตา” เราก็เลยรีบหันตัวกลับมาเข้าห้องค่ะ เขาก็ตะโกนไล่หลังเรามาว่า “ไอ่ลูกทรพี อกตัญญู”
เราไม่ได้ตอบโต้อะไรค่ะ เขาก็ยังส่งไลน์มา เป็นการโอนเงินคืนที่เคยยืมจากเราไป แล้วถามว่า ยังมีอะไรติดค้างอยู่มั้ย แล้วก็พิมพ์มาซ้ำสองประมาณว่าให้ออกจสกบ้านไป อย่ามาอยู่รกหูรกตา ถึงวัยที่ทำงานหาเงินเองได้แล้วก็ออกไปใช้ชีวิตดู ถ้าพ่อจะสั่งสอนอะไรไม่ได้แล้ว
ทั้งชีวิตนี้เราอยู่ในกรอบมาตลอด รักพ่อมาตลอด แต่เหมือนครั้งนี้ที่เรามองว่าเป็นเรื่องเล็กๆไม่ใช่เรื่องคอขาดบาดตายด้วยซ้ำ แต่เขากลับถึงขั้นไล่เราจริงจังมาก แล้วด่าเราว่าอกตัญญู ทรพี เราก็เลยไม่รู้จะทำไง ขอโทษก็ไม่อยากขอโทษค่ะเพราะเสียใจมาก เหมือนโดนครูตีแล้วครูสั่งให้พูดขอบคุณ
เราอยากให้คนเป็นพ่อเป็นแม่เข้าใจความรู้สึกของลูกที่โดนไล่บ้างค่ะ เขาเสียใจนะคะ ไม่คิดว่าตัวเองทำผิดบ้างหรอคะ ทำไมไล่เขาแล้วถึงหวังให้เขาคิดได้ หวังให้เขาง้อคะ เรามองว่าพ่อเป็นพ่อเสมอค่ะ จนวันที่เขาไล่เรา มันเหมือนเขาเองมากกว่าที่ไม่มองว่าเราเป็นลูกเลย เหมือนเป็นหมาตัวนึงมากกว่า คนที่โตกว่าควรรับฟัง ควบคุมอารมณ์ คำพูดของตัวเองให้ได้มากกว่านี้รึเปล่า ไม่ใช่ที่พูดไปคือแค่ประชด เอาสะใจ