ครอบครัวใครไม่ใช่เซฟโซน

มีใครเคยรู้สึกว่าครอบครัวไม่ใช่เซฟโซนเหมือนกันบ้างคะ เรื่องมีอยู่ว่าเราเป็นลูกคนเล็กสุดที่พึ่งเรียนจบยังไม่ถึงปี ทำงานก็ยังไม่ถึงปี เงินเดือนก็ฐานเด็กจบใหม่ แค่ตัวเองยังจะไม่พอใช้ เรามาทำงานที่ต่างจังหวัดเพราะคิดว่าถ้าอยู่แถวบ้านคงปวดหัวตายแน่ๆ ส่วนพี่ๆก็ทำงานมีครอบครัวกันหมดแล้ว เขาก็แยกย้ายกันไปอยู่กับครอบครัว รวมๆแล้วทุกคนมีภาระค่าใช้จ่ายกันอยู่แล้ว ต่างจากเราที่ว่ายังไม่มีครอบครัวภาระส่วนตัวเลยน้อยกว่าพี่ๆ เพราะงั้นพ่อแม่หรือคนทางบ้านก็จะหวังพึ่งพาเราเป็นพิเศษ คิดว่าเราทำงานคงมีเงินเก็บทุกเดือน ทางบ้านมักจะโทรมาขอเงินเราเดือนละ1-2ครั้ง รวมๆก็ตกเดือนละ5000บาท เราก็ให้ทุกครั้ง พ่อกับแม่ไม่เคยโทรมาถามว่าทำงานเป็นไงเหนื่อยรึเปล่า สบายดีมั้ยอันนี้ไม่เคยถาม ทุกครั้งที่พวกเขาโทรมาก็จะพูดแต่เรื่องเงิน ไม่ก็เรื่องใช้หนี้ จนบางทีเราไม่อยากรับโทรศัพท์ มันเหนื่อยมากๆ ปกติทำงานก็เหนื่อยอยู่แล้วยิ่งมาได้ยินแต่คำเดิมๆจากคนทางบ้านมันยิ่งเหนื่อย ไม่ใช่ว่าเราไม่อยากให้ แต่เราให้จนเราไม่เหลือเอาไว้ใช้เองด้วยซ้ำ พยายามใช้เงินเท่าที่จำเป็น เงินเดือนตัวเองที่หามาได้ยังไม่กล้าใช้ เพราะไม่รู้ว่าเมื่อไหร่คนทางบ้านจะโทรมาขอ เราแค่อยากเก็บเงินไว้สร้างอนาคตตัวเองแค่นั้น แต่พอมาเป็นแบบนี้ทุกเดือนมันหมดกำลังใจที่จะทำ เหมือนเรากำลังหาเงินให้คนอื่นใช้ไปวันๆส่วนตัวเองก็ใช้ชีวิตไปเรื่อยๆอยู่แบบนี้ พอวันไหนที่เราให้น้อยหรือบอกว่าไม่มี เขาก็จะพูดเรื่องบุญคุณขึ้นมาตลอด เราไม่รู้ว่าพ่อแม่คนอื่นเลี้ยงลูกเพื่อให้ลูกเลี้ยงตัวเองกลับเหมือนเราที่กำลังเจออยู่ตอนนี้รึเปล่า ถ้าเราคิดแบบนี้จะเป็นคนอกตัญญูมั้ย ทุกวันนี้เหมือนเราเป็นตู้atmของพวกเขา นี่สินะคำว่าโตมาต้องตอบแทนบุญคุณพ่อแม่ ถ้าเราตัดปัญหาโดยการไม่ให้เลย เราจะเป็นคนอกตัญญูไปเลยใช่มั้ยคะ