่เรื่องมันมีอยู่ว่า เมื่อประมาน15ปีที่แล้ว สมัยเรียนมัธยม เรารักผู้ชายคนนึง ซึ่งเราไม่รู้นะ ว่ามันคือความรักรึเปล่า แต่สมัยมัธยม ทุกคนต้องเคยมีแฟน ใช่มั้ย เราก็เคยมี แต่ ผู้ชายคนที่เรารัก ความ รู้ สึกมันต่างจาก แฟน คนอื่นๆ คือเวลาที่เรามองเค้าทุกครั้ง มันรู้ สึกอบอุ่นและมีความสุข เราคบกันมาประมาณ1ปี และเราก้ได้เลิกกัน เราเสียใจมาก มากแบบนอนร้องไห้เป็นอาทิตย์ กว่าที่เราจะทำใจได้มันใช้เวลานานมากนะ ต่อมา มีเพื่อนของผู้ชายคนนั้นมาจีบเรา เราก็คุยกันสักพักตกลงเป็นแฟนกัน ช่วงนั้นเราเรียนจบพอดีเลยออกมาหางานทำไม่รุ้ว่าจะไปที่ไหน เลยไปพักอยู่กับแฟน จนกระทั่ง เรามีลูกด้วยกันคนนึง อยู่กันไปได้จนลูกอายุ1ปี เราตัดสินใจแยกทางกัน ต่อมา เราก็กลับมาคบกับแฟนเก่าเรา คุยกัน ว่าเรามีลูกติด เค้ารับได้มั้ย ข้อนี้ เค้าโอเค ทุกคนในครอบครัวเค้าโอเค เราจึงใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน จนเรามีลูกด้วยกันอีก3คน ใช่ค่ะ เราเป็นคุณแม่ลูก4 ปัจจุบัน เราอยู่กับแฟนคนนี้มาประมาณ 11ปี แรกๆไม่มีปัญหาอะไร หลังๆมาเริ่มปัญหาเลยอะ เราก็ไม่รู้ว่าปัญหามันเกิดจากอะไร แต่มันทำให้เรารู้สึกว่ามันเข้ากันไม่ได้ มันไม่ลงตัว ทั้งที่เมื่อก่อนไม่เคยเป็นแบบนี้เลย จะเลิกกันหลายครั้ง แต่นึกสงสารลูก เพราะเราไม่อยากให้ลูกเราไม่มีพ่อ เหมือนลูกคนแรกของเรา แต่ยิ่งอยู่เหมือนเรายิ่งต้องทำตามใจเค้าทุกอย่าง เค้าจะเอาเรื่องของลูกคนโตของเรา มันเป็นช่องทางบังคับเรา ให้เราตามใจเค้า เค้าจะชอบพูด ประมาณว่า ถ้า เราไม่ทำแบบนี้ งั้นเรื่องเรียนของลูกเราเค้าจะไม่สนใจ ไม่พาไป ไม่ไปส่ง ประมาณนี้เลย แล้วเราก็ต้องทำตามที่เค้าต้องการ ซึ่ง พอมันบ่อยเข้า เราเริ่มเหนื่อย มันรู้สึกว่าคำว่า ครอบครัว ที่เราพยายามรักษามันสูญเปล่า มันไม่มีอะไรดีขึ้นมาเลย เราเหนื่อย เราควรรักษาครอบครัวไว้ หรือควรแยกย้ายกันไปเติบโต😭😭บางครั้งเราเคยคิดว่าเราทิ้งลูกทิ้งเค้าไม่ได้แยกย้ายกันไม่ได้ คงต้องตายอย่างเดียวเท่านั้น ถึงจะหลุดพ้นจากการเหนื่อยแบบนี้
ฉันควรทำยังไงดี