“บางทีเซฟโซนที่ดีที่สุด คือการที่อยู่ในที่ที่เราสบายใจ แล้วที่ใช้ชีวิตแบบเงียบๆ“

ยิ่งอยู่กับใครยิ่งรู้สึกทำเขาสุขภาพจิตแย่ไปด้วย เสียใจมากเลยค่ะ อยากแย่แค่คนเดียว บางทีก็ไม่ได้ตั้งใจทำคนอื่นรู้สึกแย่ไปด้วย

อยากนอนจับแนะนำหน่อยคะ ฟังธรรมะก็แล้วใจสงบมากอะแต่ไม่ง่วง

คือตั้งแต่เราทำงานมาแรกๆเราก็คิดว่าเออมันคงจะดีแหละ เราทนอยู่มาตั้ง1ปี5เดือนจนปัจจุบันเราเซ็นใบลาออกแล้วหรือเป็นเพราะเราอายุน้อยกว่าหรอคะเขาเลยใช้เราทำเกือบทุกอย่างพอเราปฎิเสธเขาก็บอกว่าเราเป็นเด็กไม่

เรารู้สึกท้อและเหนื่อย คือแม่เราเวลามีเงินได้ดีอยู่สุขสบายจะนึกถึงคนอื่นๆก่อนเสมอจนล่าสุด แม่เราถูกล๊อตเตอรี่ได้เงินหลักแสนแต่แอบให้เงินญาติตัวเองใช้ พอเวลาเดือดร้อนก้อมักจะนึกถึงเราคนแรกจนบางทีเรารุ้

ไม่มีอะไรที่ต้องการเป็นพิเศษครับ ไม่มีเป้าหมาย ไม่มีความอยาก เฉยชาครับ ไม่มีแรงจูงใจอะไรเลยครับ จนเป็นคนเฉื่อยๆเฉยๆชาๆหลอนๆเอ๋อๆปยอ.ครับ ยิ้มทั้งวัน รู้สึกอะไรก็ยิ้มไว้ก่อนตลอดที่ทำงาน ต่อให้เขาด่าดูถ

สวัสดีค่ะ เราเพิ่งอายุ 18ได้ไม่กี่เดือนแต่ภาวะซึมเศร้าเป็นมาเกือบ5-6ปีแล้ว​ ไม่เคยปรึกษาหมอหรือบำบัดสักครั้งด้วยความที่เราเป็นคนขี้อายมากๆ(แบบมากจริงๆ) เรามักจะชอบทำแบบทดสอบถามตัวเองอยู่เสมอแต่คำตอบก็

ตามหัวข้อเลยครับ ผมอยากไปหาหมอ อยากรู้ว่าตัวเองเป็นซึมเศร้าไหม ต้องติดต่อทางไหนครับ เช่นไปโรงพยาลแล้ว ติดต่อยังไงไปยังไง ผมไม่ค่อยกล้าและไม่รู้ เพราะต้องไปคนเดียว ผมไม่กล้าบอกเรื่องนี้กับใครครับ

ผมช่วงหลังจากหายเป็นซึมเศร้าผมสนุกกับชีวิตมากไม่ได้มีอะไรแน่เลยแต่เมื่อตัวเองรู้สึกเหงาเมื่อไหร่ก็จะรู้สึกว่าตัวเองหายจากซึมเศร้สได้ก็ไม่ได้เป็นอะไรแต่ มีความคิดนึงที่ทำให้ผม เริ่มรู้สึกเฉยๆคือ อยากตา

บ้านก็ไม่ใช่เซฟโซนเลยที่ไหนเคยมีสุขก็มีเเต่ทุกข์คนใกล้ก็มีเเต่หลอกลวงครอบครัวก็ไม่ใช่เซฟโซนรู้สึกโดดเดี่ยวว่างเปล่าไม่มีกำลังใจมีเเต่สิ่งบั่นทอนจิตใจถามกับตัวเองบ่อยๆเกิดมาทำไม มีเเต่สิ่งบั่นทอนจิตใจค