“บางทีเซฟโซนที่ดีที่สุด คือการที่อยู่ในที่ที่เราสบายใจ แล้วที่ใช้ชีวิตแบบเงียบๆ“

แค่สงสัยเฉยๆ

ตามหัวข้อด้านบน เราว่างงานมา 2 ปีกว่าค่ะ เหตุเนื่องด้วยปัญหาสุขภาพเราเป็น โรคซึมเศร้าค่ะ ร่างกายไม่แข็งแรงค่ะเคยอาการหนัก ช่วงอายุ 20 ปี จนถึง 22 ปี ต้องเข้าและออกโรงพยาบาลทั้งกู้ชีพและทำการบำบัดเกือบ

หมอวินิจฉัยว่าเราเป็นโรควิตกกังวล หลังๆเหมือนพ่วงซึมเศร้ามาด้วย ตอนนี้กินยาต้านเศร้า ยาคลายกังวล(เราพยายามเลิกตัวนี้เพราะกลัวติดยานอนหลับ) มาแล้วเป็นปี แต่ก็ยังไม่หาย คือจะมีอาการวิตกกังวลระหว่างวันตอ

คือผมเป็นประเภทท้อบ่อย ไม่มีแรงจูงใจในการทำงาน เพราะเครียดง่าย+มีภาวะซึมเศร้ารุนแรง ก็เลยทำงานได้แค่วันเดียวแล้วออกทันที ผมควรจะทำยังไงดีครับ ผมควรไปบำบัดก่อนดีไหม แล้วตั้งแต่เคยเป็นโรคไทฟอยด์ก็ปวดหัว

หลังจากเรียนจบและก่อนเริ่มหางาน เราเริ่มหมดไฟและเหนื่อยลงมานิดนึง แล้วพอเริ่มทำงานเราก็หมดไฟลงไปทุกวันๆ มันทำให้เราเหนื่อยล้า และความเหนื่อยมันทำให้เราทำงานออกมาได้ไม่เต็มที่ ส่งผลให้พี่ที่ทำงานด่า เร

ผมช่วงหลังจากหายเป็นซึมเศร้าผมสนุกกับชีวิตมากไม่ได้มีอะไรแน่เลยแต่เมื่อตัวเองรู้สึกเหงาเมื่อไหร่ก็จะรู้สึกว่าตัวเองหายจากซึมเศร้สได้ก็ไม่ได้เป็นอะไรแต่ มีความคิดนึงที่ทำให้ผม เริ่มรู้สึกเฉยๆคือ อยากตา

บ้านก็ไม่ใช่เซฟโซนเลยที่ไหนเคยมีสุขก็มีเเต่ทุกข์คนใกล้ก็มีเเต่หลอกลวงครอบครัวก็ไม่ใช่เซฟโซนรู้สึกโดดเดี่ยวว่างเปล่าไม่มีกำลังใจมีเเต่สิ่งบั่นทอนจิตใจถามกับตัวเองบ่อยๆเกิดมาทำไม มีเเต่สิ่งบั่นทอนจิตใจค

เรารักเค้า สำนึกในบุญคุณปกตินะ แต่รู้สึกว่าไม่อยากคุยด้วย พยายามคุยแล้วแต่คุยนานไม่ได้ เราจะเล่าคร่าวๆว่า พ่อเราเกษียณแล้ว ในทุกๆวันเค้าจะนอนแต่หัวค่ำแล้วตื่นตั้งแต่ตี 3 เพื่อมาดูรายการข่าวในยูทูป พ่อ

สงสัยว่า สมัยก่อน มีโรคเหล่านี้ไหม เพิ่งเป็นกัน หรือ มันมีมานานแล้ว แต่ชื่ออื่น