อยู่คนเดียวยังยังไงให้เป็น

ทุกๆเช้าๆ เราจะตื่นไปโรงเรียน แต่บอกเลยว่าไม่อยากไปเลยเมื่อก่อนเราไปโรงเรียนทุกวันเลย แต่หลังๆช่วงโควิดมันก็เข้ามา ไอ่บางคนไม่มาโรงเรียนบ้างและนึงในนั้นเพื่อนเราไม่มาและนั้นแหละคือจุดเริ่มต้น ตั้งแต่ช่วงโควิดเรานิไม่มีเพื่อนไม่มีใครเลยที่พอจะคุยด้วย คือชีวิตมันพังไปเลย พอช่วงโควิดหายไอ่เราก็ดีใจเพื่อนจะได้มาสักที แต่คือเขากับเราแทบไม่คุยกันเลย เรางอยมากๆข้าวก็กินคนเดียวโรงเรียนไม่อยากจะไป ผ่านไปสองปีย้ายได้โรงเรียน ดีใจได้เพื่อนใหม่ ผ่านไปปีสองปี เพื่อนที่คุยด้วยย้ายโรงเรียนหมด ไอ่เราก็ไม่มีเพื่อนเลยคุยกับใครไม่เป็น พยายามแล้วแต่เขาไม่เหมือนไม่ชอบเรา คือเาไม่ชอบเลยเพื่อนก็ไม่มี พอมีเพื่อนก็แยกกันห่างกันอีก ตอนนี้เราก็จะม.3แล้ว ชีวิตนิคือเหงามากๆอยากมีเพื่อนบ้าง บางครั้งก็แอบไปร้องไห้คนเดียว อยากอยู่คนเดียวเป็นสักครั้งมันก็ทำไม่ได้ทำได้แต่มองคนอื่นมีเพื่อนคุย เราพยายามเข้าสังคมแต่มันไม่ได้จริงๆ พยายามหากลุ่มคนอื่นก็โดนไล่อีก จนเรารู้สึกซึมทุกครั้ง