ขอถามผู้ปฏิบัติ “การมองโลกด้วยความว่างเปล่า ความหมายที่แท้จริงนั้นเป็นอย่างไร ต้องมองอย่างไร

การปฏิบัติธรรมกับการปล่อยวาง มันขัดแย้งกันหรือไม่ เพราะการแฏิบัติธรรมก็คือการ ปฏิบัติ เอา สติ สมาธิ ปัญญา แต่การปล่อยวางคือ การไม่ยึดมั่น วางโลกวางธรรม เพราะธรรมมันก็ไม่มีอะไร มัน อนิจจัง ทุกขัง อนั

ไม่จำเป็นต้องโกหกหลอกลวง ว่าเรียนจบจากสถาบันไฮโซ โน่นนี่ ...เพราะคนเขาหากราบ หาไหว้ หาทำบุญ กับพระสุปฏิปันโน ถือศีล ภาวนา ...เขาหาคนที่สามารถให้คำแนะนำ ให้คำปรึกษา ในการฝึกสมาธิ วิปัสสนา กรรมฐาน, สอ

สติ สมาธิ ปัญญา เกิดในคราวเดียวกัน เป็นมรรคสมังคี คือ เกิดแยกรูป แยกนาม เป็นญาน1 ขณะนั้น เป็นอย่างไร สติ-มีสติเห็นกายอยู่ในความรู้สึก ทั้งอิริยาบถหลัก อิริยาบถย่อย สมาธิ-ฌานเกิดไปตามกำลังสติ รูปฌาน

17. อตฺตา หิ  อตฺตโน นาโถ ตนนั่นแล เป็นที่พึ่งแห่งตน ตนเป็นที่พึ่งแท้.........แห่งตน คนอื่นยากหวังผล......พึ่งได้ กิจน้อยใหญ่ใคร่ทน...บากบั่น เพียรหมั่นฝึกฝนไว้....เพื่อให้มิอับจน ตนคือ

สัจธรรมคือ ความจริงของธรรมชาติ จึงอยากรู้ว่า ธรรมชาติที่แท้จริงนั้นเป็นอย่าง ในความหมายของการปฏิบัติธรรมคะ