[CR] ⭐ดอยหลวง-ดอยหนอก พะเยา: ที่เราขอไปแค่ครั้งเดียวในชีวิต

หากจะให้รีวิวการเดินป่า...ที่ประทับใจ และขอไปแค่ครั้งเดียว

สำหรับเรา นาทีนี้ ไม่มีที่ใดจะเกินไปกว่า 'ดอยหลวง-ดอยหนอก' พะเยา

................

ถามว่า ไม่ดีเหรอ? ตอบเลยว่า ดีมาก

ถามว่า ไม่สวยเหรอ? ตอบเลยว่า สวยมาก

ถามว่า คนเยอะเกินไปเหรอ? ตอบเลยว่า น้อยมาก

แต่...

มันเต็มไปด้วยเรื่องเล่าสำหรับเรา

**************************************************************

Day 1-ทางชัดกี่โมงคุณพี่ ?

           รอบนี้เดินทางกับทัวร์อีกรอบอย่างไม่ต้องสงสัย เพราะไม่มีเวลา ไม่มีแรง ไม่มีกลุ่มที่จะจัดทริปไปเอง เราตัดสินใจไปดอยหลวง-ดอยหนอก จ.พะเยาหลังจากเคยอ่านรีวิวผ่าน ๆ ตา เห็นงานวิ่งเทรลมาหลายต่อหลายครั้ง

           พูดตามตรง เอาจริง ๆ ก็ไม่เคยคิดว่าจะอยากไปมาก ๆ จนไปเจอพี่นักวิ่งคนนึงในทริปนึง บอกเราว่า 'แก มันสวย ต้องไปสักครั้งในชีวิต'

           เนี่ย...เป็นคนเชื่อคนง่าย บวกกับเป็นโรค FOMO (fear of missing out) ตอนอ่านทริป เขาก็เขียนเตือนว่า ไม่เหมาะกับมือใหม่ ไอ้เราก็ไม่แน่ใจว่าใหม่ไหม (แต่ไม่กล้าบอกเป็นมือเก่า หรือมือเก๋าแน่ ๆ) เอาวะ อย่าคิดมาก ก็แค่ไปออกกำลังกายเพิ่มก่อนไป ถึงตอนนี้วันลาจะไม่เหลือ แต่ไป 2 วัน 1 คืน เสาร์-อาทิตย์เองนี่นา

           ไหน ๆ ก็บอกว่าต้องไปสักครั้งในชีวิต แล้วดูท่าครั้งนั้นจะมาถึงแล้ว เราเลยตัดสินใจจองทัวร์ไปอย่างไม่ลังเล บวกกับการหลอกตัวเองกลาย ๆ ว่า เออ นี่ไง เป็นโอกาสให้กลับมาออกกำลังกาย ออกไปวิ่งในสวนสาธารณะได้แล้ว แล้วไงล่ะ กทม. วิ่งได้อยู่วันสองวัน PM ฟุ้งเต็มเมือง

           แย่แล้ว...ทริปนี้ ฉันจะรอดไหมเนี่ย ?

         รถตู้จากกทม.พาเรามาถึงจ.พะเยาในตอนเช้า หลังจากแวะปั๊ม ล้างหน้าแปรงฟันเสร็จ ก็มุ่งหน้ามาที่ตลาดเช้า มื้อเช้าตามอัธยาศัย เราเลยกินอาหารง่าย ๆ จำพวกข้าวเหนียวหมูย่าง น้ำเต้าหู้ ปาท่องโก๋ จริง ๆ ตลาดนี้ของกินเยอะมาก (ขออภัยที่ลืมชื่อ) มีให้เลือกหลากหลาย ทั้งของที่ปรุงสุกแล้ว ของสด ของดิบ จับจ่ายกันได้ตามสะดวก

          เดินเล่นกันสักพัก เราก็ขึ้นรถตู้ไปกันต่อที่จุดลงทะเบียน 'สวนสุขภาพบ้านสันเวียงใหม่' ที่อากาศยามเช้าเย็นมาก แต่ฝุ่นก็ดูจะเยอะพอ ๆ กัน เราไปถึงก่อนพระอาทิตย์ขึ้น เป็นภาพที่สวยงามมาก ๆ

นี่ไง ดอยหนอกที่เราจะไป เป็นภูเขาที่โค้งขึ้นมาเป็นหนอกชัดเจน

ซึ่ง ณ ขณะนั้น ยังยิ้มระรื่นได้ หารู้ไม่ว่า อีกไม่กี่ชั่วโมงถัดมาจะยิ้มไม่ออก😂😂

ลงทะเบียนเสร็จเรียบร้อย ต้องเซ็นเอกสารรับทราบด้วยนะ ว่าเราต้องรับผิดชอบชีวิตตัวเอง และพอลงมาจะมีเกียรติบัตรให้คนละใบ

           เก็บสัมภาระ แยกให้ลูกหาบบางส่วน ก็ได้เวลาต่อรถกระบะ เพื่อนั่งไปสู่จุดเริ่มเดิน ใช้เวลาประมาณ 40 นาที ถนนลาดยางอย่างดี ถือว่าเป็นการต่อรถที่สบาย ๆ กว่าหลาย ๆ ที่ ๆ ไป

           รถกระบะแล่นมาสักพัก ก็มาส่งเราที่จุดรวมพล จุดนี้จะอยู่ติดถนนใหญ่ที่สามารถมุ่งหน้าไปลำปาง หรือเชียงรายได้ ตอนนั้นยังมองไม่ออกเลยว่าจุดเริ่มเดินอยู่ตรงไหน แชะรูปกับป้ายเป็นที่ระลึกสักรูป เพราะขากลับเราจะไม่ได้กลับทางเดิมอีก

            เส้นทางของทริปเราคือขาไปขึ้นจากทางดอยหลวง ขากลับลงจากทางดอยหนอก เป็นวันเวย์เช่นนี้ พอถ่ายรูปเป็นพิธีกันเสร็จสรรพ จนท.ก็พาเดิมข้านถนนใหญ่มา แล้วก็ตัดวืดเข้าป่าเลย เฮ้ย ง่าย ๆ เช่นนี้เลยรึ

            ทางช่วงแรกเป็นทางขึ้นที่ค่อย ๆ ไต่ระดับความชัน มันก็ไม่ได้ชันมากนะ แต่ด้วยสภาพของคนที่ไม่ได้ออกกำลังกาย ไม่ได้นอนเต็มอิ่ม ทำให้รู้สึกว่าต้องบูสต์พลังงานกันสักพัก เราเดินก้าวไปสั้น ๆ พร้อมกับลมหายใจที่เริ่มหอบ ตอนแรกก็พอจะเกาะกลุ่มกันดี ๆ อยู่หรอก พอไปได้สักพัก รู้เรื่อง กลุ่มเดินเร็ว เดินช้าเริ่มแตกออก ไอ้เราเป็นคนกลาง ๆ ลำบากกว่าเพื่อนไปอีก เพราะสตาฟก็นำอยู่หัวแถว จนท. ลูกหาบก็ปิดอยู่ท้ายแถว ดีที่ทางแรก ๆ ยังมีรอยชัดเจน แต่ก็เริ่มเห็นถึงความรกชัฎอยู่ลาง ๆ 

           แรก ๆ อากาศก็เย็น ๆ มีลมโชยมาเป็นระยะ เดิน ๆ ไปเหงื่อเริ่มออก ป่าที่พะเยาทำให้นึกถึงดอยหลวงตาก เป็นป่าลักษณะแห้ง ๆ มีหญ้าสูง ๆ ต้นไม้ไม่ค่อยดกครึ้ม ยืนต้นห่าง ๆ กัน พอเดินขึ้นที่สูง ก็จะเริ่มหาร่มไม้ได้น้อยลง

แต่เอาจริง ๆ พันธ์ุไม้ที่นี่ก็สวยงาม และน่าอัศจรรย์มากในความเป็นธรรมชาติ

ปลอบใจก่อนเจอทางข้างหน้า

ถ้าเจอที่ร่มให้รีบหยุดเอาแรงไว้ก่อน เหนื่อยก็ค่อย ๆ ไป กิจกรรมวันนี้ไม่มีอะไรมาก ถ้าถึงแคมป์เร็วไป เดี๋ยวไม่มีอะไรทำ ยังไงก็นอนใกล้ยอดอยู่แล้ว

             เดินข้ามเนินแล้วเนินเล่า ก็ยังไม่มีวี่แววจะถึง บางจุดนี่คือหญ้าสูงท่วมหัว จนอยากจะถามพี่ลูกหาบว่า ไหนบอกทางชัดไงคุณพี่ ?! เพราะฉะนั้นถ้าเดินมาแล้วไม่แน่ใจ แนะนำให้รอลูกหาบ หรือจนท. เพราะถ้าเลี้ยวผิดทางนี่ชีวิตเปลี่ยน โดนกับตัวมาแล้ว เกือบได้เลี้ยวลงไปออกลำปางเสียแล้ววววว

             ถ่ายรูปไป เดินไป ต้องบอกว่าอากาศร้อนขึ้นจริง ๆ แล้วหิวน้ำมาก ๆ น้ำเปล่านี่ถ้าเอาเซฟ ๆ คนไม่ได้ถึกมาก กินน้ำเก่ง พกไปเลย ขวดไซส์ 600 ml 4 ขวด เพราะด้านบนก็ไม่มีแหล่งน้ำใกล้ ๆ กว่าจะเดินลงไปถึงตาน้ำ ทั้งไกล ทั้งชันนะเออ นี่ดื่มแล้วดื่มอีก เพราะเดินที่โล่ง ๆ นาน ๆ จะพาลเป็นลมแดดเอา

              และแล้ว หลังจากเดินมาเกือบสองสามชั่วโมง เราก็ถึงจุดแรกที่พีคคือ 'สันหมูแม่ด้อง' ตรงจุดนี้คือเริ่มชันอย่างชัดเจน ประเด็นคือตอนเดินฝ่าขึ้นไป ร้อนหัวแตกมาก ๆๆๆๆๆ ทั้งชัน ทั้งร้อน ทั้งหอบ อีกทั้งไม่แนะนำให้หยุดนาน เพราะเหมือนจะเจอผึ้ง หรือต่ออยู่ใกล้ ๆ

เอ้าไป ฮึบ ๆ หน่อย

            ถ้าผ่านจุดนี้มาได้ ก็พอจะมีทางราบให้นั่งพัก บางจุดก็เป็นทุ่งหญ้าสวยงามแบบแห้ง ๆ

ต้นสนที่นี่ แม้จะน้อย แต่น่ารักมินิมอลนะ

           จากสันหมูแม่ด้อง เดิน ๆ ๆ ๆต่อมาสักพัก คือเอาจริง ๆ แอบท้ออ่ะ ไม่เห็นวี่แววจุดหมายปลางทางเสียที ทางก็รก ดูไม่เป็นทางหลายจุด แต่ก็พอจะมีริบบิ้นวิ่งเทรลผูกอยู่บ้าง แกะรอยรอยเท้าไปเรื่อย ๆ เราก็ถึงจุดที่พี่ลูกหาบเตือนว่าให้พักกินข้าวกลางวันได้แล้วที่ 'ทุ่งหญ้าเด่นสะแกง'

ร้อน ร้อนมาก ร้อนมากที่สุด

ข้าวมันไก่มื้อที่อร่อยที่สุดในชีวิต

           ตอนนั้นคือเดินมาสี่ชั่วโมงกว่าแล้ว พี่ลูกหาบบอกว่า จุดข้างหน้านี่แหละที่เราต้องเดินผ่านทุ่งหญ้าไป เป็นจุดที่คนชอบเป็นตะคริวมากที่สุด คงเป็นเพราะการเดินเท้าที่ยาวนาน อากาศที่ร้อน ร่างกายขาดน้ำ เราจึงนั่งพักกินข้าว ดื่มน้ำ เติมขนมสักพัก ตามคำแนะนำ ก่อนจะเริ่มออกเดินทางกันต่อ จากตอนแรกพี่ลูกหาบก็เดินรอ ตอนหลังเราต้องบอกให้เขาเดินนำไปก่อน เกรงใจเหลือเกิน เพราะเราเดินกันช้ามาก 5555555 เจอจุดสวยก็แวะถ่ายรูปกันไป

เอาอะไรมาแลกก็ไม่ยอม

           เข้าสู่ชั่วโมงที่ห้า เราก็มาถึงจุดพีคอีกจุดคือ 'บันไดก่ายฟ้า' เป็นจุดที่สั้นกว่าสันหมูแม่ด้อง แต่แบบโอ้โหวววววววว ร้อนมากกก ร้อนโคตรร ตอนนั้นนี่แบบฮึบสุดใจมาก เพราะเขาบอกว่าเป็นด่านสุดท้ายก่อนถึงแคมป์ เอ้า ไป ยังไงก็ถอยหลังกลับไม่ได้แล้ว

สูงขึ้นไปจนถึงฟ้า

ท้อแค่ไหน ใจก็ไม่ยอมแพ้

           หลังจากที่สะบักสะบอมผ่านบันไดก่ายฟ้ามาได้ จะโล่งใจเสียหน่อย แต่แบบ เฮ้ย มันยังไม่จบ มันยังมีเนินของเนินอีกที แทบร้อง น้ำเปล่าก็ขวดสุดท้ายแล้ว ดีที่มีเพื่อนอีกคนเดินมาด้วยกัน ไม่งั้นคงจะท้อใจมาก ๆ หลังจากฮึบผ่านชั่วโมงที่ 6 มา ในที่สุด ในที่สุด!

          เราก็ถึงแคมป์แล้ววววววววววว เสียงปรบมือต้อนรับจากคนที่มาถีงก่อน หลังจากฟลายชีท ทำให้ปลื้มใจมาก นั่งหมดแรงตรงนั้น พร้อมกับนึกถึงเส้นทางที่ผ่านมา เราทำได้ไงวะ เดินติดต่อกัน 6 ชั่วโมงกว่า ๆ พักแปบ ๆ จนพาร่างมาถึงแคมป์ได้ ทุกคนเก่งมาก!

หน้าแคมป์วิวสวยมาก

            พอเข้าเต๊นท์แปบ หลับรอ เวลาตอนนั้นบ่ายสองครึ่ง ยังอีกนานกว่าพระอาทิตย์จะตก เรานั่งรอ นอนรอ บางคนก็เล่นมือถือรอ ขอบอกว่าป่านี้สัญญาณมือถือดีมาก ๆ แบบไม่น่าเชื่อ แต่ส่วนตัวตั้งใจจะ social detox เลยขอเก็บภาพความประทับใจไว้ก่อน