เราต้องเล่ายังไงดีอ่ะ
เรา25ปีนี้ เราไม่มีเพื่อน ไม่มีงาน ไม่มีเงิน เพราะเราอยู่กับแม่และพี่ เลี้ยงเค้าไว้ใช้งาน แม่ขายของ ไม่ว่าจะช่วยเวลาไหนของชีวิตเรา เหมือนเราทำกับแม่แค่2คน พี่เราจะไม่ต้องทำอะไรมาก ตื่นกินเล่นเกมนอน แม่เราตามใจพี่เราสุดๆ แม่ให้เหตุผลว่า เราเป็นคนยังไงก็ได้ แต่พี่เป็นคน ถ้าไม่ทำตาม ก็จะหนีออกจากบ้าน เราก็ท้อใจนะ แต่ก็ช่างมัน ในช่วงเวลา25ปี เวลาทะเลาะกันแบบ เช่น แม่ไม่อยู่บ้านมันบอกให้เราลงมาอยู่กับมัน แต่ทะเลาะกันอยู่ เราก็อยากต่างคนต่างอยู่ ไม่อยากอยู่ด้วย เพราะเดี๋ยวจะทะเลาะกันอีก แต่พอเราไม่ลงไป มันก็ขึ้นไปจิกหัวเราลงมา ต๋อย จิกผม
ก็เป็นแบบนี้มาตลอด พอแม่กลับมาเราบอกแม่ว่าเราโดนแบบนี้นะ แม่ไม่ได้ด่าหรือว่าอะไรสักคำไม่มีเลย เราก็คิดบวกว่าเพราะแม่ไม่เห็น
จนปีที่แล้ว พี่คนโตบอกให้เราพี่แม่ไปช่วยขายของหน่อยเพราะพี่คนโตเปิดร้านอาหาร ก็ไปกัน คือไปอยู่กับพี่คนโตต้องทำงาน เพราะพี่ไม่ได้ใจดีเหมือนแม่ พอไปถึงก็ทำงาน เราของเรียกพี่คนที่แม่ตามใจว่าพี่2นะ
พี่2ก็ทำงานแหละแต่คนไม่เคยทำ มันก็ร้องทุกวัน ขนาดเราทำงานกับแม่ว่าเหนื่อยแล้วมาทำงานกับพี่คนโตเหนื่อยมากกว่าอีก ทำไปได้สักพัก พี่2ก็ทะเลาะกับแฟนพี่คนโต พี่2ก็เลยหนี้อกจากบ้านไปอีก เราก็ต้องเดินไปตามหาเพราะแม่เป็นห่วง
สรุปก็ได้กลับมา แม่เลยไปคุยกับพี่คนโตว่า พี่2ไม่ถูกกับแฟนพี่คนโต ก็ไม่ต้องให้ไปช่วยกลางคืน ให้จัดร้านก็แค่2-3ชม เราทำทั้งวันกับแม่ โดนด่าได้ทุกวัน แล้วทำไปได้พักนึง แม่ก็ตัดสินใจกลับบ้านที่นคร เราคิดไว้แล้วแหละว่าถ้ากลับ เราก็เหมือนคนใช้อีก แต่พอเราบอกแม่ว่าเราอยู่กับพี่คนโตได้มั้ย แม่ก็ไม่ให้ เราเลยต้องยอมกลับมา ในช่วงที่อยู่ที่พี่คนโต เรารู้จักกับคนคนนึงทางออนไลน์
เค้าติดทหารที่นคร แล้วก็คุยกับมาตลอด แม่กลับนครไปเปิดร้าน ก็เหมือนเดิมเราทำกับแม่แค่2คน แล้ววันนึงแฟนเราก็ได้ลาเลยมาหาเรา
ก็ดีนะแม่ก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่กอด จับมือ ทำอะไรไม่ได้เลยอ่ะเอาตรงๆ เราก็เข้าใจนะ เราก็พอมีความสุขบ้าง จนแฟนเรากลับไป เรื่องมันเลยแย่ลง
พี่2กับแม่ ด่าเรา เราไปจูบแฟนแหละแล้วโดนเห็น คือในมุมของเรามันเป็นเรื่องปกติ แต่ที่บ้านไม่ใช่ จุดมันก็เริ่มจากที่แฟนเรากลับไป เราโดนด่า โดนแซะ แล้วเรากับพี่2ก็ทะเลากับ มันแซะเราไม่หยุดเราเลยว่ามัน มันเลยมาตบหน้าเรา แม่เห็นเต็มๆ เราคิดว่าครั้งแรกแม่คงไม่เห็น พอครั้งที่2เราหันไปมองแม่ แม่เห็น แต่แม่ไม่ทำอะไร แล้วยังด่าเราอีก ที่ผ่านมาเราไม่มีอิสระ เรียนเสร็จก็ต้องกลับบ้านเลย ไปไหนไม่ได้จนไม่มีเพื่อนคบสักคน ทำงานกลุ่มก็ต้องทำคนเดียว มีกิจกรรมที่รรก็ไม่ได้ไป เราก็ไม่คุยกับพี่2เลยไม่คุยเลย พูดเฉพาะจำเป็น ผ่านไปสักพัก เราก็ไปบอกแม่ว่าวันนั้นแม่ไม่เห็นหรอว่าพี่มันตบลูก แม่ก็ตอบว่าไม่เห็น ทั้งๆที่เห็น โอเค ยังไงเราก็ไปไหนไม่ได้อยู่ดีเพราะเป็นห่วง จนเมื่อวาน ทะเลาะกันแล้วมันตบหน้าเรา เราก็เลยเดินมาเก็บของ เพราะเราเคยบอกแม่ว่าถ้าพี่2ทำเราอีกครั้งเราไปนะ แล้วแม่ก็ถามพี่2ว่าได้ทำอะไรเรามั้ย เพราะถ้าทำเราไป มันก็เลยดินมากระทืบเรา แม่พยายามช่วยนะ แต่ก็คนมรอายุอ่ะ มันกระทืบเราเสร็จมันก็บอกให้แม่อยู่กับเรา แล้วมันก็ทำเหมือนเดิมคือออกจากบ้านไป เราตัดสินใจจะไป แต่แม่พยายามจับไม่ให้เราไป เราก็ใจอ่อนเห็นแก่แม่ เพราะถ้าเราไปแม่จะทำยังไงใครจะช่วยแม่ขายของ ใครจะสั่งของมาให้ เราเลยใจอ่อน แม่ก็ไปตามพี่2กลับบ้านแม่
มันไม่ได้รู้สึกผิดหรืออะไรเลย แม่ก็ไม่ได้ด่าหรือว่าอะไรสักคำ เราเลยบอกแฟนว่าเราโดนอีกแล้ว แฟนเลยบอกให้ออกมา คือเราอยากไปมากนะ แต่ก็ติดไปหมด เป็นห่วงแม่ ถ้าเราไปอยู่กับแฟนก็ไปเป็นภาระเค้าอีก งานเราก็ไม่รู้จะหาได้มั้ย ถ้าหาได้แล้วทำไม่ได้จะทำยังไง แล้วถ้าเราไปแม่จะเอาเงินที่ไหนใช้ เรากลัวว่าถ้าไปอยู่กับแฟนแล้วไปไม่รอด จะทำยังไง ไหนจะเงินที่ต้องการโอนให้แม่ ใครจะดูแลอีก แฟนเราก็ยังติดทหารอยู่ แล้วถ้าสอบติดนายสืบอีก
คือมันหลายเรื่อง เราเครียดนะ อยากไปแต่ไปไม่ได้อ่ะ เราอยากรู้ว่าเราควรทำยังไง เราออกไปเองก็ไม่ได้ เราอยู่บ้านนอกรถกว่าจะมีวิ่งก็เป็น2-3ชม. ถ้าเราหนีไปแล้วโดนจับได้ก็โดนกระทืบอีก อยากหายๆไปให้มันจบๆนะเอาจริง ความสุขก็มีน้อยมาก ถ้าไม่มีแฟนก็ไม่มีความสุขเลยอ่ะ มีแต่ความทุกข์
เบื่อชีวิต
เรา25ปีนี้ เราไม่มีเพื่อน ไม่มีงาน ไม่มีเงิน เพราะเราอยู่กับแม่และพี่ เลี้ยงเค้าไว้ใช้งาน แม่ขายของ ไม่ว่าจะช่วยเวลาไหนของชีวิตเรา เหมือนเราทำกับแม่แค่2คน พี่เราจะไม่ต้องทำอะไรมาก ตื่นกินเล่นเกมนอน แม่เราตามใจพี่เราสุดๆ แม่ให้เหตุผลว่า เราเป็นคนยังไงก็ได้ แต่พี่เป็นคน ถ้าไม่ทำตาม ก็จะหนีออกจากบ้าน เราก็ท้อใจนะ แต่ก็ช่างมัน ในช่วงเวลา25ปี เวลาทะเลาะกันแบบ เช่น แม่ไม่อยู่บ้านมันบอกให้เราลงมาอยู่กับมัน แต่ทะเลาะกันอยู่ เราก็อยากต่างคนต่างอยู่ ไม่อยากอยู่ด้วย เพราะเดี๋ยวจะทะเลาะกันอีก แต่พอเราไม่ลงไป มันก็ขึ้นไปจิกหัวเราลงมา ต๋อย จิกผม
ก็เป็นแบบนี้มาตลอด พอแม่กลับมาเราบอกแม่ว่าเราโดนแบบนี้นะ แม่ไม่ได้ด่าหรือว่าอะไรสักคำไม่มีเลย เราก็คิดบวกว่าเพราะแม่ไม่เห็น
จนปีที่แล้ว พี่คนโตบอกให้เราพี่แม่ไปช่วยขายของหน่อยเพราะพี่คนโตเปิดร้านอาหาร ก็ไปกัน คือไปอยู่กับพี่คนโตต้องทำงาน เพราะพี่ไม่ได้ใจดีเหมือนแม่ พอไปถึงก็ทำงาน เราของเรียกพี่คนที่แม่ตามใจว่าพี่2นะ
พี่2ก็ทำงานแหละแต่คนไม่เคยทำ มันก็ร้องทุกวัน ขนาดเราทำงานกับแม่ว่าเหนื่อยแล้วมาทำงานกับพี่คนโตเหนื่อยมากกว่าอีก ทำไปได้สักพัก พี่2ก็ทะเลาะกับแฟนพี่คนโต พี่2ก็เลยหนี้อกจากบ้านไปอีก เราก็ต้องเดินไปตามหาเพราะแม่เป็นห่วง
สรุปก็ได้กลับมา แม่เลยไปคุยกับพี่คนโตว่า พี่2ไม่ถูกกับแฟนพี่คนโต ก็ไม่ต้องให้ไปช่วยกลางคืน ให้จัดร้านก็แค่2-3ชม เราทำทั้งวันกับแม่ โดนด่าได้ทุกวัน แล้วทำไปได้พักนึง แม่ก็ตัดสินใจกลับบ้านที่นคร เราคิดไว้แล้วแหละว่าถ้ากลับ เราก็เหมือนคนใช้อีก แต่พอเราบอกแม่ว่าเราอยู่กับพี่คนโตได้มั้ย แม่ก็ไม่ให้ เราเลยต้องยอมกลับมา ในช่วงที่อยู่ที่พี่คนโต เรารู้จักกับคนคนนึงทางออนไลน์
เค้าติดทหารที่นคร แล้วก็คุยกับมาตลอด แม่กลับนครไปเปิดร้าน ก็เหมือนเดิมเราทำกับแม่แค่2คน แล้ววันนึงแฟนเราก็ได้ลาเลยมาหาเรา
ก็ดีนะแม่ก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่กอด จับมือ ทำอะไรไม่ได้เลยอ่ะเอาตรงๆ เราก็เข้าใจนะ เราก็พอมีความสุขบ้าง จนแฟนเรากลับไป เรื่องมันเลยแย่ลง
พี่2กับแม่ ด่าเรา เราไปจูบแฟนแหละแล้วโดนเห็น คือในมุมของเรามันเป็นเรื่องปกติ แต่ที่บ้านไม่ใช่ จุดมันก็เริ่มจากที่แฟนเรากลับไป เราโดนด่า โดนแซะ แล้วเรากับพี่2ก็ทะเลากับ มันแซะเราไม่หยุดเราเลยว่ามัน มันเลยมาตบหน้าเรา แม่เห็นเต็มๆ เราคิดว่าครั้งแรกแม่คงไม่เห็น พอครั้งที่2เราหันไปมองแม่ แม่เห็น แต่แม่ไม่ทำอะไร แล้วยังด่าเราอีก ที่ผ่านมาเราไม่มีอิสระ เรียนเสร็จก็ต้องกลับบ้านเลย ไปไหนไม่ได้จนไม่มีเพื่อนคบสักคน ทำงานกลุ่มก็ต้องทำคนเดียว มีกิจกรรมที่รรก็ไม่ได้ไป เราก็ไม่คุยกับพี่2เลยไม่คุยเลย พูดเฉพาะจำเป็น ผ่านไปสักพัก เราก็ไปบอกแม่ว่าวันนั้นแม่ไม่เห็นหรอว่าพี่มันตบลูก แม่ก็ตอบว่าไม่เห็น ทั้งๆที่เห็น โอเค ยังไงเราก็ไปไหนไม่ได้อยู่ดีเพราะเป็นห่วง จนเมื่อวาน ทะเลาะกันแล้วมันตบหน้าเรา เราก็เลยเดินมาเก็บของ เพราะเราเคยบอกแม่ว่าถ้าพี่2ทำเราอีกครั้งเราไปนะ แล้วแม่ก็ถามพี่2ว่าได้ทำอะไรเรามั้ย เพราะถ้าทำเราไป มันก็เลยดินมากระทืบเรา แม่พยายามช่วยนะ แต่ก็คนมรอายุอ่ะ มันกระทืบเราเสร็จมันก็บอกให้แม่อยู่กับเรา แล้วมันก็ทำเหมือนเดิมคือออกจากบ้านไป เราตัดสินใจจะไป แต่แม่พยายามจับไม่ให้เราไป เราก็ใจอ่อนเห็นแก่แม่ เพราะถ้าเราไปแม่จะทำยังไงใครจะช่วยแม่ขายของ ใครจะสั่งของมาให้ เราเลยใจอ่อน แม่ก็ไปตามพี่2กลับบ้านแม่
มันไม่ได้รู้สึกผิดหรืออะไรเลย แม่ก็ไม่ได้ด่าหรือว่าอะไรสักคำ เราเลยบอกแฟนว่าเราโดนอีกแล้ว แฟนเลยบอกให้ออกมา คือเราอยากไปมากนะ แต่ก็ติดไปหมด เป็นห่วงแม่ ถ้าเราไปอยู่กับแฟนก็ไปเป็นภาระเค้าอีก งานเราก็ไม่รู้จะหาได้มั้ย ถ้าหาได้แล้วทำไม่ได้จะทำยังไง แล้วถ้าเราไปแม่จะเอาเงินที่ไหนใช้ เรากลัวว่าถ้าไปอยู่กับแฟนแล้วไปไม่รอด จะทำยังไง ไหนจะเงินที่ต้องการโอนให้แม่ ใครจะดูแลอีก แฟนเราก็ยังติดทหารอยู่ แล้วถ้าสอบติดนายสืบอีก
คือมันหลายเรื่อง เราเครียดนะ อยากไปแต่ไปไม่ได้อ่ะ เราอยากรู้ว่าเราควรทำยังไง เราออกไปเองก็ไม่ได้ เราอยู่บ้านนอกรถกว่าจะมีวิ่งก็เป็น2-3ชม. ถ้าเราหนีไปแล้วโดนจับได้ก็โดนกระทืบอีก อยากหายๆไปให้มันจบๆนะเอาจริง ความสุขก็มีน้อยมาก ถ้าไม่มีแฟนก็ไม่มีความสุขเลยอ่ะ มีแต่ความทุกข์