สวัสดีค่ะ คือรู้สึกว่าตัวเองอ่อนแอ่มากมันเรื่องเล็กๆน้อยๆก็ร้องไห้ออกมา ส่วนใหญ่จะเป็นพวกเรื่องครอบครัวพอดีเราเป็นลูกคนเดียวค่ะเราอายุ14แล้วตอนเด็กก็จะโดนปลูกฝังว่าเรียนเก่งๆนะลูกคือความหวังของพ่อตั้งแต่ปัจจุบันทำให้เราต้องขยันและเรียนเก่งเพื่อให้พ่อภูมิใจเค้าก็จะบอกกับเราเสมอการเรียนเป็นใบเบิกทางของชีวิตซึ่งเราก็เห็นด้วยค่ะแต่ครอบครัวเราปู่ย่าชอบทะเลาะกันทำให้เราอยุ่ในเหตุการณ์ตลอดบางทีก็รำคาญเราทนไม่ไหวเลยทำอะไรก็ได้ที่ทำให้เสียงดังที่สุดแต่ตอนนั้นมันเด็กมากก็เลยเลือกที่จะเขวี้ยงของดูเป็นเด็กก้าวร้าวมากเราทำตลอดเพื่อให้พวกเค้าหยุดกันตอนนี้ก็ยังทะเลาะอยุ่นะคะละปู่ก็เป็นอาไซเมอร์ด้วยเรากับปู่ก็ทะเลาะบ่อยเหมือนกันจนร้องไห้แต่พ่อบอกว่าแกแก่แล้วปล่อยแกไปเร
าก็ทำได้แค่"เงียบ"ครอบครัวเราฐานะปานกลางค่ะไปทางแย่เพราะรายจ่ายสูงกว่ารายรับเพราะพ่อหาเงินคนเดียวซึ่งเราก็เห็นใจเค้าก็ชอบบอกว่าพ่อมีแค่การศึกษาให้ลูกนะลูกคือความหวังของพ่อตั้งใจเรียนนะ ความหวังมันอยุ่ในหัวเราตลอดแปลว่าเราจะเล่นๆกับชีวิตไม่ได้เราก็เลยตั้งเป้าหมายตั้งแต่ตอนนี้เลยว่าอยากเป็นครูเพราะเค้าอยากให้เป็นค่าราชการ
ตอนไปก็เรียนความอ้วนค่ะเราสูง160นน55ซึ่งท่านก็บอกเราว่าอ้วนรีบลดนํ้าหนักนะเดะตอนทำงานไม่มีคนรับอ้วนแบบนี้เราก็เลยไปเล่าให้เพื่อนฟังค่ะละถามเพื่อนว่าเราอ้วนมั้ยมันก็บอกว่าอวบๆสมส่วนแต่พ่อก็บอกแบบนี้เราตั้งแต่เด็กว่าลดนํ้าหนักบ้างจนถึงปัจจุบันก็บอกค่ะเพราะตอนเด็กเราเป็นเด็กอ้วนแต่ก็ผอมได้แค่นี้แหละ555เราก็พยายามลดนํ้าหนักมาตลอดแต่พ่อก็ไม่พอใจเพราะกลัวเราไม่สวยเรางงมากคือคาดหวังกับการเรียนพอแล้วคือเค้าคาดหวังกับทุกอย่างจนบางทีมันเยอะเกินไปเรารับไม่ไหวแต่ก็ต้องรับไหวและเค้าก็ชอบเอาเรามาเปรียบเทียบค่ะกับลูกคนอื่นบ้างกับคนที่เรียนเก่งคือบางทีก็น้อยใจอ่ะค่ะว่าเรายังทำดีไม่พออีกหรอคือเรากลับมาบ้านเราอยากพักผ่อนก็เจอปู่กับย่าทะเลาะกันคืออยุ่ดีๆนํ้าตาก็ไหลออกมาคือช่วงนี้เราสังเกตตัวเองมาซักพักพอมีคนทะเลาะกันเสียงดังหรือพ่อพูดเรื่องหุ่นเราเชิงบูบี้นิดนึงเราก็ร้องไห้ออกมาแล้วหัวใจมันเจ็บมากเราพยายามกั้นแต่มันไม่ไหวจริงๆ
แต่ครอบครัวเราตอนเด็กพอเราร้องไห้จะไม่มีใครโอ๋ซึ่งมันน่าจะเป็นเรื่องที่ดีค่ะเค้าก็คงอยากให้เราช่วยเหลือตัวเองเราก็เลยติดนิสัยร้องไห้ก็หายเอง คือเราไม่รู้ว่าเราเป็นอะไรเพราะช่วงนี้มันนํ้าตาคลอบ่อยเกินไปถ้าเป็นเพราะเครื่องครอบครัวที่จริงเราควรชินได้แล้วอ่ะเรามั่นใจค่ะว่าเราผ่านอะไรมาเยอะมากและเราเข้มแข็งตลอดเราผ่านมาได้เสมอแต่พอเป็นเรื่องพวกนี้เรากลับทำไม่ได้ ใครเป็นเหมือนเราบ้างคะ-_-คือเราอยากกลับมาเข้มแข็งเหมือนเดิม
อยากเข้มแข็งเหมือนเดิม
าก็ทำได้แค่"เงียบ"ครอบครัวเราฐานะปานกลางค่ะไปทางแย่เพราะรายจ่ายสูงกว่ารายรับเพราะพ่อหาเงินคนเดียวซึ่งเราก็เห็นใจเค้าก็ชอบบอกว่าพ่อมีแค่การศึกษาให้ลูกนะลูกคือความหวังของพ่อตั้งใจเรียนนะ ความหวังมันอยุ่ในหัวเราตลอดแปลว่าเราจะเล่นๆกับชีวิตไม่ได้เราก็เลยตั้งเป้าหมายตั้งแต่ตอนนี้เลยว่าอยากเป็นครูเพราะเค้าอยากให้เป็นค่าราชการ
ตอนไปก็เรียนความอ้วนค่ะเราสูง160นน55ซึ่งท่านก็บอกเราว่าอ้วนรีบลดนํ้าหนักนะเดะตอนทำงานไม่มีคนรับอ้วนแบบนี้เราก็เลยไปเล่าให้เพื่อนฟังค่ะละถามเพื่อนว่าเราอ้วนมั้ยมันก็บอกว่าอวบๆสมส่วนแต่พ่อก็บอกแบบนี้เราตั้งแต่เด็กว่าลดนํ้าหนักบ้างจนถึงปัจจุบันก็บอกค่ะเพราะตอนเด็กเราเป็นเด็กอ้วนแต่ก็ผอมได้แค่นี้แหละ555เราก็พยายามลดนํ้าหนักมาตลอดแต่พ่อก็ไม่พอใจเพราะกลัวเราไม่สวยเรางงมากคือคาดหวังกับการเรียนพอแล้วคือเค้าคาดหวังกับทุกอย่างจนบางทีมันเยอะเกินไปเรารับไม่ไหวแต่ก็ต้องรับไหวและเค้าก็ชอบเอาเรามาเปรียบเทียบค่ะกับลูกคนอื่นบ้างกับคนที่เรียนเก่งคือบางทีก็น้อยใจอ่ะค่ะว่าเรายังทำดีไม่พออีกหรอคือเรากลับมาบ้านเราอยากพักผ่อนก็เจอปู่กับย่าทะเลาะกันคืออยุ่ดีๆนํ้าตาก็ไหลออกมาคือช่วงนี้เราสังเกตตัวเองมาซักพักพอมีคนทะเลาะกันเสียงดังหรือพ่อพูดเรื่องหุ่นเราเชิงบูบี้นิดนึงเราก็ร้องไห้ออกมาแล้วหัวใจมันเจ็บมากเราพยายามกั้นแต่มันไม่ไหวจริงๆ
แต่ครอบครัวเราตอนเด็กพอเราร้องไห้จะไม่มีใครโอ๋ซึ่งมันน่าจะเป็นเรื่องที่ดีค่ะเค้าก็คงอยากให้เราช่วยเหลือตัวเองเราก็เลยติดนิสัยร้องไห้ก็หายเอง คือเราไม่รู้ว่าเราเป็นอะไรเพราะช่วงนี้มันนํ้าตาคลอบ่อยเกินไปถ้าเป็นเพราะเครื่องครอบครัวที่จริงเราควรชินได้แล้วอ่ะเรามั่นใจค่ะว่าเราผ่านอะไรมาเยอะมากและเราเข้มแข็งตลอดเราผ่านมาได้เสมอแต่พอเป็นเรื่องพวกนี้เรากลับทำไม่ได้ ใครเป็นเหมือนเราบ้างคะ-_-คือเราอยากกลับมาเข้มแข็งเหมือนเดิม