ทำไมวัย17ของผมมันเหนื่อยขนาดนี้

ชีวิตของผมเริ่มเปลี่ยนไปตั้งแต่โควิด-19 เข้ามาในไทยครับ ธุรกิจที่บ้านผมขายอาหารตามข้างทางก็เริ่มแย่ลง ลูกค้าหายไปเยอะ จนสุดท้ายต้องหยุดขาย มันทำให้รายได้หลักที่ครอบครัวผมเคยมีหายไปหมดเลย ตอนนั้นพวกเราก็ต้องคิดใหม่ ว่าจะทำอะไรต่อดี

สุดท้ายเราตัดสินใจย้ายจากกรุงเทพฯ ไปต่างจังหวัด เพราะที่นั่นค่าครองชีพถูกกว่า แต่พอไปถึงก็ลองขายอาหารใหม่อีกครั้ง แต่ผลตอบรับมันแย่มาก ขายได้แค่ 2-3 ออเดอร์ต่อวัน จนสุดท้ายต้องหยุดขายไป เพราะมันไม่ได้ผล

เงินที่เรามีอยู่ก็เริ่มหมดไป แม่ก็ไม่มีงานทำ
ก็มีแต่ พี่สาวคนเดียวที่ส่งเงินมาให้ เดือละ4000-5000บาท แต่ก็ยังไม่พอ เพราะสมาชิกในบ้านผมมีอยู่8ชีวิต ทุกวันผมไปโรงเรียนแบบไม่มีเงินติดตัว ไม่มีค่าขนม ต้องห่อข้าวไปกินเอง ชุดนักเรียนก็ต้องขอรับบริจาคจากรุ่นพี่ที่จบไปแล้วบางตัวก็ขาดๆแต่ก็ทนใส่

จนเมื่อผมขึ้นม.4 ผมเริ่มหางานพาร์ทไทม์ทำที่ร้านพิซซ่า ได้ชม.ละ 43.75 บาท เงินที่ได้มาช่วยให้ผมและน้องๆ พออยู่ได้ แต่มันก็ยังไม่พอหรอก บางวันต้องอดมื้อกินมื้อ ผมต้องทำงานหนักเพื่อส่งเงินให้ครอบครัว บางครั้งก็แอบเหนื่อยเพราะผมต้องเรียนด้วยพอเลิกเรียนก็ต้องไปทำงานต่อกลับมาจากที่ทำงานก็มาทำการบ้านทบทวนอ่านหนังสือต่อ แต่ยังไม่อยากท้อ
เพราะทุกๆครั้งที่รู้สึกท้อ ผมก็นึกถึงอนาคตในวันข้างหน้า ในวันที่ผมได้เรียนจบมหาลัย และได้งานการดีๆทำ

ตอนนี้ผมกำลังเรียนอยู่ม.5 เทอม 2 และยังคงทำงานไปพร้อมกับเรียน ช่วงนี้การใช้ชีวิตก็ยังลำบากอยู่ แต่ผมก็พยายามที่จะไปต่อเพราะเชื่อว่าถ้าผมไม่ยอมแพ้ วันหนึ่งมันจะดีขึ้น

ฝากถึงคนที่ยังไม่ขัดสน:
ถ้าคุณไม่ต้องห่วงเรื่องเงิน ก็ขอให้ใช้ชีวิตให้คุ้มค่า ใช้ชีวิตวัยรุ่นให้เต็มที่ ส่วนผมก็คงไม่มีโอกาสได้ใช้

ขอบคุณทุกคนที่รับฟังประสบการณ์ของสุดลำบากของผมนะครับ ขอบคุณครับ ;-;

แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่