ตามหัวข้อเลยค่ะ พ่อแม่แยกทางกัน เรากับพี่อยู่กับพ่อ เราเป็นลูกคนกลาง น้องชายอยู่กับแม่ตั้งแต่เด็ก ย้ายไปเรียนต่อที่กรุงเทพ เราเลยย้ายมาอยู่กับแม่ได้ 2 ปีแล้วค่ะ เพราะแม่เราติดเตียงมาก่อน เดินไม่ปกติต้องมีคนดูแล
ตั้งแต่เด็ก เราจะเป็นคนทำงานบ้าน จะใช้หยิบจับอะไรหรือไปไหน เราจะเป็นคนที่แม่เรียกตลอด เวลาที่เราทำพลาด แม่ก็จะว่าเรา ด่าเราเลย โดยที่ไม่แคร์ว่าใครจะอยู่บ้าง พอเรากลับมาอยู่กับแม่ก็เป็นเหมือนเดิม เวลาเราทำผิดอะไรแม้จะเป็นเรื่องเล็กน้อยมาก แม่ก็จะด่าเราแรงมาก อย่างเช่นเราทำอะไรตกแล้วเสียงดัง แม่ก็จะพูดน้ำเสียงที่ดังมาก "อีห่าลากเอ๊ย แค่หยิบจับแค่นี้ ยังไม่ได้เรื่องเลย" แล้วก็จะบ่นเราจนกว่าจะพอใจ แต่กับน้อง บางครั้งเขาจะขำหรือไม่พูดอะไร น้อยครั้งมาก ที่จะดุ แม้แต่น้องหิวข้าว แม่ยังใช้ให้เราไปทอดไข่ให้น้อง พอเราบอกว่า "มันโตแล้วนะแม่" ก็บอกว่าเราเถียง ว่าเราอีก เราน้อยใจมาก เรานอนข้างล่าง น้องนอนบนเตียง แม่เข้ามานั่งที่เตียงแล้วเอามือทาบที่หน้าอกน้องแล้วปลุก และหันมาใช้เท้าเขี่ยปลุกเรา (ตื่นนานแล้วแค่แกล้งหลับตอนแม่มา) เวลาเขาไปข้างนอก แม่ก็จะโทรมาถามน้องว่ากินอะไร แต่ไม่ถามเราสักคำ กลับมาแม่ซื้อน้ำมาให้เราขวดเดียว ซื้อขนมมาให้น้องหลายอย่าง
ตั้งแต่เรามาอยู่ เราไม่ได้ให้เงินแม่ แต่เป็นคนรับผิดชอบเรื่องอาหารและค่ายาค่ารักษามาตลอด พี่เรามีรายได้ค่อนข้างสูง แต่ใช้ชีวิตค่อนข้างฟุ่มเฟือย ตั้งแต่เราอยู่มาเคยโอนเงินให้แม่แค่ครั้งเดียวห้าพัน แต่แม่ก็เอาไปพูดอวดกับเพื่อน แต่กับเราแม่ชอบพูดเรื่องที่เราเคยเกเร ไม่ว่าจะเป็นสมัยเด็กมากๆ เขาก็จะพูดแต่เรื่องไม่ดีของเรา

เวลาแม่ว่า เราเสียใจ ร้องไห้บ่อยมาก คำพูดแต่ละคำเหมือนเขากำลังดูถูก เหยียดหยาม เหมือนเราไม่มีอะไรดีเลย เคยพูดกับเขาเหมือนจะเข้าใจ แต่ก็เป็นเหมือนเดิม
ถึงเราจะไม่ได้ทำผิด แต่เขาก็หาเรื่องเก่าๆ มาว่าเราอยู่ดี แต่เขาไม่ได้เป็นทั้งวันนะคะ วันละครั้งสองครั้ง
อยากจะถามคนที่มีลูกว่า เพราะเราเป็นพี่หรอคะ เราถึงต้องทำอะไรมากกว่า เราต้องทนคำพูดแย่ๆ แม่ต้องใส่ใจน้องมากกว่า
เราต้องทำยังไงแม่ยังจะภูมิใจในตัวเราบ้าง เราอยากไปอยู่ที่อื่นมากๆ แต่ก็ทำไม่ได้ พี่เราก็มีครอบครัวแล้ว น้องเราก็อยู่ในวัยที่อยากเที่ยว เพราะอยู่กับแม่ตั้งแต่เด็ก เลยอยากออกไปใช้ชีวิตของตัวเอง