ขอเล่าก่อนว่าเราเรียนจบคณะหนึ่งในสายสุขภาพมาซึ่งตอนเรียนจบอายุ 22 และคณะที่เราเรียนต้องสอบใบประกอบเพื่อใช้ยื่นในการสมัครงานหลังจากเรียนจบตอนนั้นเรารู้สึกหมดไฟหมดแพชชัน ไม่อยากอ่านหนังสือไม่อยากทำงาน และคณะที่เราเรียนต้องสอบใบประกอบเพื่อใช้ยื่นในการสมัครงานอาจจะดูเหมือนเป็นอาจจะดูเหมือนเป็นข้ออ้างของคนขี้เกียจแต่เรารู้สึกว่าไม่อยากทำงานสายนี้จริงๆ ทนเรียนมาจนจบ ก่อนไปสอบใบประกอบเราไม่ได้อ่านหนังสือจริงจังทำให้สอบไม่ผ่านถึงสามรอบ ซึ่งเวลาก็กินมาเกือบจะสองปี เห็นเพื่อนมีงานทำก็รู้สึกจิตตกบ้าง พยายามหลอกตัวเองว่าไม่เป็นอะไร พ่อแม่เริ่มบ่นและไปเล่าให้คนอื่นฟัง รอบที่สี่เราลองอ่านหนังสือมากขึ้นคะแนนก็เลยผ่านซึ่งระหว่างสองปีที่บ้านเราไม่ได้ทำอะไร ซึ่งเวลาก็กินมาเกือบจะสองปี ไม่มีรายได้อยู่แบบอยู่เฉยเฉยจริงๆ นอนตื่นมากินแล้วก็นอน ก็เลยไม่ได้ใช้เงินเยอะ ซึ่งพ่อแม่ก็ไม่ได้ให้เงินหรือช่วยเหลืออะไรยกเว้นค่าสอบใบประกอบ 

ตอนนี้อายุ 27 เริ่มทำงานตอน 24 ปี ทำงานได้ปกติแต่อาจจะต้องฟื้นวิชาหน่อย โชคดีที่หางานไม่ยาก เงินเดือนก็โอเค บวกมีรายได้ทางอื่นเสริม พอนึกย้อนกลับไปทีไรจะรู้สึกเสียดายเวลาตลอด รู้สึกผิดพลาดล้มเหลว ทำไมไม่รีบสอบใบประกอบให้ผ่านเร็วๆและหางานทำ ซึ่งพ่อก็เคยพูดว่าถ้าเริ่มงานตั้งแต่เรียนจบอาจจะมีเงินเก็บมากกว่านี้ ทำให้เรารู้สึกเป็นปมมากกับเรื่องนี้

พอมาคิดในอีกแง่คือ เริ่มช้าไม่ได้ผิดพลาด แต่ทำงานหารายได้หลายทางอย่างฉลาดก็ได้เงินเยอะพอๆกับคนที่เริ่มทำงานก่อน หรือเผลอๆอาจจะมากกว่า เพราะสุดท้ายตัวแปรสำคัญก็คือเงิน