สิ่งที่ชีวิตนี้ผมกลัวที่สุดเลยก็คือ การต้องติดคุกติดตะรางเข้าซังเตแม็กเจลแลน

ผมเคยเสี่ยงคุกครั้งหนึ่ง เมื่อนานมาแล้ว เป็นการอาจจะต้องติดคุกแบบ คิดโง่ๆ
สิบกว่าปีที่แล้ว ไปส่งของที่ไปรษณีย์ ระหว่างแพ็คของหน้าโต๊ะ ก็เห็นกระเป๋าตังค์อ้วนหนา
วางอยู่บนโต๊ะมีกระดาษหนังสือพิมพ์คลุมอยู่ ผมยืนแพ็คของไป มองกระเป๋าไป ในใจก็ ของใครว่ะ?
เกือบห้านาที ไม่มีใครวนเวียนมาแถวนั้น ผมเลยค่อยๆไปหยิบกระเป๋าอ้วนหนาใบนั้นมาดู
โอ้ แค่แง้มๆก็มองเห็นบัตรต่างๆเรียงรายเต็มกระเป๋า และมีเงินสดแบงค์เทา โผล่มาดูแล้วเกินสิบใบ
ผมหันซ้ายหันขวา บีหนึ่งบอก ลาภปากมาแล้ว บีสองบอก ตาวิเศษเห็นเมิงนะ

วินาทีนั้น หนังเรื่อง Midnight Express ที่ผมเคยดูที่โรงนิวโยกก็ปรากฎขึ้นในใจ
ทำให้ผมรู้ว่า คุกเป็นอย่างไร? และหนังเรื่อง วัยหนุ่ม 2544 ก็สดๆร้อนๆเช่นกัน
และประสบการณ์ตรง คนในซอยค้ายาสองหมื่นเม็ด โดนติดคุก 15 ปี คือถ้ามันออกมาจากคุก
มันจะงงเลยว่า ติ๊กตอกเล่นอย่างไร?

ด้วยความดี ที่พึงมีบ้างเล็กน้อย ผมจึงหยิบกระเป๋าใบนั้น เอาไปให้เจ้าหน้าที่หน้าเค้าเตอร์
บอกว่าเจอตรงโต๊ะตัวนั้น เจ้าหน้าที่ทำหน้างงๆ แล้วพยักหน้า จากนั้นผมก็ส่งพัสดุไม่ลงทะเบียน

สักครึ่งนาที มีผู้ชายคนหนึ่งเดินมาเค้าเตอร์แรก (ผมอยู่เค้าสาม) 
แล้วพูดว่ากระเป๋าผมหาย มีใครเจอไหมครับ?
เนื่องจากแกพูดเสียงดังฟังชัด เจ้าหน้าที่ตรงหน้าผม ที่ผมเอากระเป๋าที่เจอมาให้
เลยบอกว่า ใช่อันนี้ไหมครับ? คนนั้นรีบวิ่งมา เจ้าหน้าที่เลยเปิดกระเป๋าขอดูบัตรประชาชน 
ซึ่งโอเคตรงกับหน้าของเค้าเลย เค้าขอบคุณแล้วขอบคุณอีก ยิ้มอย่างดีใจ เจ้าหน้าที่ก็ยิ้มสดชื่นหน้าบาน
ผมก็เก็บใบเสร็จแล้วหันหลังเดินออกมา จากนั้นก็โล่งใจ หนูเกือบไปแร้ววววว