ปกติเวลานอนเราไม่มั่นคงเท่าไหร่ เวลาที่ตื่นมาและใช้ชีวิตตอนกลางคืนจะหิวตลอด แต่ถ้าเป็นช่วงตื่นตอนกลางวันจะไม่หิวอาหารเลย เเม้แต่นิดเดียว ต้องบอกไว้ก่อนว่าก่อนหน้านี้นานมากๆแล้ว เราเคยโดนทางคุณตาว่า ว่าเลี้ยงเสียข้าวสุกเราเลยไม่กินข้าวที่บ้านเลย ส่วนมากจะกินแค่อาหารกลางวันที่โรงเรียน(แต่ก็กินนิดเดียว)เอาจริงๆคืออยากตายเลยตรอมใจ จริงๆมีเรื่องเกิดขึ้นเยอะมากกก จนไม่อยากมีชีวิตอยู่ ใช้ชีวิตแบบนั้นจน2-3ปี(หรือมากกว่านั้น┐(´ー｀)┌) แล้วพอหลุดออกมาจากบ้านนั้นแล้ว เราก็ยังติดนิสัยนั้นอยู่ คือไม่ต้องกินอาหารก็ใช้ชีวิตได้สบายๆ เราไม่รู้ว่ามันเกี่ยวไหม55555555 แต่พอมาเข้าช่วงที่เราใช้ชีวิตตอนกลางคืนเลยได้รู้ว่า เราจะหิวเฉพาะตอนกลางคืน ตอนกลางวันจริงๆก็มีช่วงที่หิวแต่เกิดขึ้นได้ยากมาก มีช่วงที่เราใช้ชีวิตตอนกลางวันโดยที่ไม่ตื่นตอนกลางคืนเลย จากน้ำหน้า46 ลดลงมาเหลือ43(ช่วงเรียน) พอปิดเทอมก็ใช้ชีวิตแค่กลางคืนแต่ก็จะโดนว่าบ่อยๆ55 เรารู้แหละว่าถ้ากินตอนกลางคืนมันจะไม่ค่อยดี(ใช่ไหมนะ?) แต่เราก็อยากกินน เพราะถ้าไม่รู้สึกหิวหรืออยากกินก็จะกินไม่ลงเลยค่ะ ಠωಠ ตอนนี้ไม่ได้รู้สึกอยากตายแล้ว แต่ก็คิดไว้ว่าแค่ใช้ชีวิตไปเรื่อยรอวันตาย ชีวิตเราไม่ได้มีสิ่งที่ให้ห่วงขนาดนั้น ตอนนี้ไม่ได้คิดว่าตัวเองมีโรคอะไรพิเศษ ยกเว้นไม่ค่อยมีแรง เพราะก่อนหน้าที่จะตรอมใจ เราเเข็งแรงม๊ากกก มันก็เป็นอุปสรรคในการทำงานนิดหน่อย(;;;・_・) ถ้ามีคนเห็นกระทู้นี้เเล้วอ่านจนหมดนี่ยอมใจเลยค่ะ555555
แค่อยากเล่า~