สวัสดีคะ ขอคำเเนะนำปัญหาชีวิตหน่อยค่ะเเละขอเล่ายาวนิดหนึ่งนะค่ะเพราะอยากระบายไปด้วย
คือว่าหนูมีพี่3คนค่ะเเละหนูเป็นลูกคนเล็กสุด ตั้งเเต่เด็กๆหนูโดนตั้งความหวังจากพ่อเเม่ไว้สูงมาก หนูโดนกดดันมาตลอดเเล้วมันมากขึ้นเรื่อยๆตอนหนูโตตั้งเเต่หนูอยู่ป.3หนูก็โดนกดดันเรื่องการเรียนอย่างหนัก
พอป.4หนูก็เริ่มไม่ได้รับอนุญาตให้ออกไปเล่นเเละเริ่มโดนบูลี้ต่างๆนาๆหนูก็เริ่มไม่มีเพื่อน...หนูเลยหันไปเพื่อนๆทางโลกออนไลน์แต่ก็โดนด่า โดนยึดโทรศัพท์ โดนบ่นตั้งเเต่เช้ายันเย็นเรื่องเดิมๆช้ำๆจนหนูสามารถรู้ได้เลยค่ะว่าพอพวกท่านเปิดปากท่านจะพูดคำไหนออกมาบ้างพูดคำไหนออกมาก่อนมาหลัง พอขึ้นมา.4หนูเริ่มอยากดูเเลตัวเอง เริ่มหัดเเต่หน้าเเล้วทุกครั้งที่พวกท่านเห็นก็พูดตลอดเลยค่ะว่า"
"จนตอนนี้หนูไม่มีความหมั่นใจอะไรใจตัวเองเลย เเต่ทุกๆครั้งที่หนูเสียใจก็จะมีพี่ๆค่อยปลอบเเต่พวกพี่กับหนูอายุหางกันมาก็ก็เลยได้เเยกกย้ายไปมีชีวิตตั้งเเต่หนู8ขวบ
เเล้วก็เรื่องการเรียนของหนูเเต่ก่อนหนูเป็นคนที่สนุกกับการเรียนมากค่ะเเละต้องจะจบชั้นม.ตั้นยังเคยได้รับรางวัลนักเรียนเก่งอันดับ1ของเมืองด้วย เเต่พอขึ้นม.ปลายบทเรียนมันก็เริ่มหนักเเต่เเละพยายามคงคะเเนนให้เต็มทุกเดือน(ที่โรงเรียนของหนูจะมีการสอบเก็บคะแนนทุกเดือนแม่ครัวทุกวิชามีทั้งหมด 12วิชาค่ะ)เเละพอคะเเนนหนูต่ำกว่า80/100 หนูก็โดนว่าอย่างหนักเชั่น"โง่เเบบนี้โตมาคงได้ขาย ห กินเเล้วมั้ง
หนูรู้ตัวเองมาตลอกค่ะว่าหนูเป็นคนที่ไม่ได้เก่งอะไรเป็นพิเศษเลย หนูเป็นคนที่ทำทุกอย่างเป็นเเต่ทำได้ไม่สุดนะค่ะเเต่ไม่เคยมีอะไรเลยที่ทำไม่ได้ เเละพอบทเรียนมันยากขึ้นเรื่อยๆหนูก็เริ่มทำคะเเนนได้เเค่75-98 เเละหนูก็โดนเอาเรื่องนี้มีพูดใส่บ่อยๆ จนตอนนี้หนูด้อยค่าตัวเองหนักมากค่ะ
ไม่ใช่ว่าหนูไม่เคยพยายามนะค่ะ หนูเคยพยายามฝึกเต้นฝึกปักผ้าฝึกภาษาที่คิดว่าตัวเองทำได้ดีที่สุดพยายามฝึกฝนมันแต่ฝึกมาเป็นปีแล้วฝีมือก็ยังไม่พัฒนาเลย สุดๆก็เเค่"ก็ไม่เเย่"
หนูร้องไห้กลับตัวเองบ่อยมาก โทษตัวเองตลอด หนูรู้ว่าหนูมันไม่ได้เรื่องเเต่หนูพยายามเเล้ว....
หนูเขาใจนะค่ะว่าพ่อเเม่อยากให้หนูได้ดี เเต่ตอนนี้หนูคิดว่าพวกท่านอยากให้หนูได้ดีเพราะกลัวจะไม่มีใครเลี้ยงตัวเองมากกว่า เพราะตั้งเเต่พวกพี่ของออกไปใช้ชีวิตก็ไม่เคยมีใครกลับมาหาพวกท่านเลยเเต่ก่อนหนูก็ไม่เข้าใจหรอกนะคะว่าทำไมพวกพี่ถึงทำเเบบนั้น เเต่ตอนนี้หนูพอจะเข้าใจเเล้วค่ะ
หนูเคยไปเยี่ยมพี่สาวของหนูครั้งหนึ่งค่ะเเล้วก็ได้ไปเห็นชีวิตของพี่ว่ามันลำบากสุดๆเลย หนูก็เลยถามไปว่า
"ถ้าลำบากขนาดนี้ทำไมไม่กลับไปที่บ้านละ?"
เเล้วพี่ต้องหนูมาทันที่เลยว่า
"อยู่เเบบนี้มันดีกว่าอยู่บ้านนะสิ ถึงจะลำบากเเต่พี่ก็มีความสุขกว่าอยู่บ้านน่ะ"
คำพูดของพี่หนูมันติดอย่ดูในใจหนูมาตลอด
จนมาถึงวันนี้หนูก็ได้เข้าในเเล้วค่ะว่าทำไม เเล้วปีนี้ก็เป็นปีสุดท้ายของหนูในชั้นม.ปลายเเล้วค่ะ
เเละตั้งเเต่เด็กหนูวาดฝันชีวิตไว้ว่าอยากมีบ้านเล็กไว้อยู่คนเดียวตอนเช้าทำงาน ตอนค่ำกลับบ้านมาอยู่กับเเมว อ่านนิยายเรื่องที่ชอบเเล้วก็นอนเเค่นี้เอง เเต่พอพวกพี่ๆหนูไม่มีใครมาดูพ่อเเม่ก็ไม่ไม่อยากทิ้งพวกท่านเลย
อ๋อเเล้วก็หนูเป็นที่รักเเมวมากๆย่ำว่ารักไม่ใช่ชอบ เเต่พ่อกับเเม่หนูเป็นคนที่ชอบกินเเมว....หนูเลยฝังใจกับเรื่องนี้นิดหน่อย
หนูควรทำยังไงดีคะ ถ้าอยากออกไปในชีวิตคนเดียว เพราะพูดเรื่องทำนองนี้ทีไรก็...เหมือนบาปจะกินหัวเลยค่ะ
หนูเก่งสุดๆได้เท่านี้
คือว่าหนูมีพี่3คนค่ะเเละหนูเป็นลูกคนเล็กสุด ตั้งเเต่เด็กๆหนูโดนตั้งความหวังจากพ่อเเม่ไว้สูงมาก หนูโดนกดดันมาตลอดเเล้วมันมากขึ้นเรื่อยๆตอนหนูโตตั้งเเต่หนูอยู่ป.3หนูก็โดนกดดันเรื่องการเรียนอย่างหนัก
พอป.4หนูก็เริ่มไม่ได้รับอนุญาตให้ออกไปเล่นเเละเริ่มโดนบูลี้ต่างๆนาๆหนูก็เริ่มไม่มีเพื่อน...หนูเลยหันไปเพื่อนๆทางโลกออนไลน์แต่ก็โดนด่า โดนยึดโทรศัพท์ โดนบ่นตั้งเเต่เช้ายันเย็นเรื่องเดิมๆช้ำๆจนหนูสามารถรู้ได้เลยค่ะว่าพอพวกท่านเปิดปากท่านจะพูดคำไหนออกมาบ้างพูดคำไหนออกมาก่อนมาหลัง พอขึ้นมา.4หนูเริ่มอยากดูเเลตัวเอง เริ่มหัดเเต่หน้าเเล้วทุกครั้งที่พวกท่านเห็นก็พูดตลอดเลยค่ะว่า"
เเล้วก็เรื่องการเรียนของหนูเเต่ก่อนหนูเป็นคนที่สนุกกับการเรียนมากค่ะเเละต้องจะจบชั้นม.ตั้นยังเคยได้รับรางวัลนักเรียนเก่งอันดับ1ของเมืองด้วย เเต่พอขึ้นม.ปลายบทเรียนมันก็เริ่มหนักเเต่เเละพยายามคงคะเเนนให้เต็มทุกเดือน(ที่โรงเรียนของหนูจะมีการสอบเก็บคะแนนทุกเดือนแม่ครัวทุกวิชามีทั้งหมด 12วิชาค่ะ)เเละพอคะเเนนหนูต่ำกว่า80/100 หนูก็โดนว่าอย่างหนักเชั่น"โง่เเบบนี้โตมาคงได้ขาย ห กินเเล้วมั้ง
หนูรู้ตัวเองมาตลอกค่ะว่าหนูเป็นคนที่ไม่ได้เก่งอะไรเป็นพิเศษเลย หนูเป็นคนที่ทำทุกอย่างเป็นเเต่ทำได้ไม่สุดนะค่ะเเต่ไม่เคยมีอะไรเลยที่ทำไม่ได้ เเละพอบทเรียนมันยากขึ้นเรื่อยๆหนูก็เริ่มทำคะเเนนได้เเค่75-98 เเละหนูก็โดนเอาเรื่องนี้มีพูดใส่บ่อยๆ จนตอนนี้หนูด้อยค่าตัวเองหนักมากค่ะ
ไม่ใช่ว่าหนูไม่เคยพยายามนะค่ะ หนูเคยพยายามฝึกเต้นฝึกปักผ้าฝึกภาษาที่คิดว่าตัวเองทำได้ดีที่สุดพยายามฝึกฝนมันแต่ฝึกมาเป็นปีแล้วฝีมือก็ยังไม่พัฒนาเลย สุดๆก็เเค่"ก็ไม่เเย่"
หนูร้องไห้กลับตัวเองบ่อยมาก โทษตัวเองตลอด หนูรู้ว่าหนูมันไม่ได้เรื่องเเต่หนูพยายามเเล้ว....
หนูเขาใจนะค่ะว่าพ่อเเม่อยากให้หนูได้ดี เเต่ตอนนี้หนูคิดว่าพวกท่านอยากให้หนูได้ดีเพราะกลัวจะไม่มีใครเลี้ยงตัวเองมากกว่า เพราะตั้งเเต่พวกพี่ของออกไปใช้ชีวิตก็ไม่เคยมีใครกลับมาหาพวกท่านเลยเเต่ก่อนหนูก็ไม่เข้าใจหรอกนะคะว่าทำไมพวกพี่ถึงทำเเบบนั้น เเต่ตอนนี้หนูพอจะเข้าใจเเล้วค่ะ
หนูเคยไปเยี่ยมพี่สาวของหนูครั้งหนึ่งค่ะเเล้วก็ได้ไปเห็นชีวิตของพี่ว่ามันลำบากสุดๆเลย หนูก็เลยถามไปว่า
"ถ้าลำบากขนาดนี้ทำไมไม่กลับไปที่บ้านละ?"
เเล้วพี่ต้องหนูมาทันที่เลยว่า
"อยู่เเบบนี้มันดีกว่าอยู่บ้านนะสิ ถึงจะลำบากเเต่พี่ก็มีความสุขกว่าอยู่บ้านน่ะ"
คำพูดของพี่หนูมันติดอย่ดูในใจหนูมาตลอด
จนมาถึงวันนี้หนูก็ได้เข้าในเเล้วค่ะว่าทำไม เเล้วปีนี้ก็เป็นปีสุดท้ายของหนูในชั้นม.ปลายเเล้วค่ะ
เเละตั้งเเต่เด็กหนูวาดฝันชีวิตไว้ว่าอยากมีบ้านเล็กไว้อยู่คนเดียวตอนเช้าทำงาน ตอนค่ำกลับบ้านมาอยู่กับเเมว อ่านนิยายเรื่องที่ชอบเเล้วก็นอนเเค่นี้เอง เเต่พอพวกพี่ๆหนูไม่มีใครมาดูพ่อเเม่ก็ไม่ไม่อยากทิ้งพวกท่านเลย
อ๋อเเล้วก็หนูเป็นที่รักเเมวมากๆย่ำว่ารักไม่ใช่ชอบ เเต่พ่อกับเเม่หนูเป็นคนที่ชอบกินเเมว....หนูเลยฝังใจกับเรื่องนี้นิดหน่อย
หนูควรทำยังไงดีคะ ถ้าอยากออกไปในชีวิตคนเดียว เพราะพูดเรื่องทำนองนี้ทีไรก็...เหมือนบาปจะกินหัวเลยค่ะ