ตอนนี้เรามีปัญหาความรักที่เกี่ยวข้องกับเราและแฟนต่างชาติของเราค่ะ
ขออนุญาติเราก่อนว่า
เราอายุ 28 ปีค่ะ ปัจจุบันกำลังคบหากับแฟนที่เป็นชาวต่างชาติ
เรารู้จักกันเพราะแฟนเป็นเพื่อนกับลูกพี่ลูกน้องเราช่วงที่เขาไปเรียนต่างประเทศ
แล้วช่วงนั้นแฟนมาเที่ยวไทยพอดีบวกกับเราเป็นสาวโสดอยู่พี่ชายจับคู่ให้ก็เลยลงเอยกันค่ะ
ตลอดเวลาที่คบกันแฟนเราเป็นผู้ชายที่ดีมากกกกกก
ออกตัวก่อนเลยว่าเราไม่ใช่สาวไทยสายฝอแต่แรกนะคะ เราคุยกับหนุ่มไทยบ้างไทยครึ่งจีนบ้างมาตลอดค่ะตั้งแต่เรียนจนทำงาน
เราไม่ได้มองหาฝรั่งเป็นพิเศษค่ะแต่บังเอิญว่าถูกชะตากับแฟน
หลังจากนั้นพอได้ลองไปเดทไปเที่ยวกันก็เลยชอบกันจริงๆจังๆขึ้นมาค่ะ
เราสองคนคบกันมาเป็นแฟนเป็นระยะเวลาปีกว่าแล้วบวกด้วยช่วงอายุแฟนที่แก่กว่าเรา 4 ปีเราก็เลยเริ่มพูดๆคุยกันเรื่องหนทางของการมีชีวิตคู่กันขึ้นมา

เล่าแบคกราวก่อนนะคะว่า
เราเป็นมนุษย์เงินเดือนค่ะ
ปัจจุบันเราเงินเดือน 110,000 บาทค่ะ
เราจบปริญญาโทสาขาวิศวกรรมการเงิน และปริญญาตรี วิศวกรรมคอมพิวเตอร์ค่ะ ทำให้ตอนนี้เราเลยได้โอกาสทำงานในส่วนงาน FinTech ค่ะ เลยมีเงินเดือนสูงกว่าเพื่อนๆคนอื่นๆที่เรียนวิศวกรรมด้วยกันแต่เรียนสาขาอื่น
แต่ถ้าเทียบกันกับเพื่อนที่ทำงานสมัยเรียนจบแรกๆในบริษัท Consult IT แห่งหนึ่งถือว่าเราเงินเดือนไม่เยอะค่ะ ฮ่าๆ
ทุกคนเงินเดือนแซงเราไปหมดแล้วค่ะตอนนี้
พ่อแม่เราเป็นข้าราชการทั้งคู่ค่ะ ถึงแม้ท่านทั้งสองจะไม่ได้รวยมากเวอร์วังมีเงินถุงเงินถังให้เรากับพี่แต่ก็พอส่งให้ทั้งเราและพี่มีโอกาสได้เรียนดีๆ ส่งเรียนพิเศษ ส่งติวเข้มข้นจนพวกเราพอจะมีชีวิตการทำงานที่ดูแลตัวเองได้แล้วน่ะค่ะ
คุณพ่อเราเสียไปนานมากแล้วค่ะท่านยกสมบัติเป็นบ้านหลังปัจจุบันนี้ให้เราและพี่สาวแล้วค่ะ ส่วนตัวพี่สาวเราแต่งงานกับคุณหมอด้วยกันไปสร้างบ้านกันใหม่ก็เลยยกบ้านหลังนี้ให้เราค่ะ
ส่วนรถคุณแม่เราหลังเกษียนก็ได้ทำการซื้อรถให้เราเป็นของขวัญเรียนจบปริญญาโทค่ะ เท่ากับว่าตัวเราไม่ได้มีภาระอะไรเลยค่ะ ภาระเท่ากับ 0 มากๆ

แฟนเราเนี่ยที่บ้านเป็นคนอังกฤษแต่ว่าเขาเกิดที่อเมริกาค่ะ เพราะงั้นเขาเลยถือสัญชาติอเมริกา
แฟนเราเป็นมนุษย์เงินเดือนธรรมดาท่านนึงค่ะ มีการเล่นหุ้นบ้างประปรายตามงานที่เขาทำ
เขาอายุ 32 ปี พื้นเพครอบครัวก็ไม่ได้จัดว่าเป็นคนรวยมากกกเวอร์อะไรค่ะ แต่พ่อแม่เขาก็พอมีบ้านอยู่มีรถขับตามประสา
แต่ด้วยความเป็นชาวต่างชาติเนอะคะ ของของที่บ้านเขาก็ไม่ได้นับว่าเป็นสมบัติของเขา
ตัวแฟนเราเองยังต้องสร้างตัวค่ะ เขามีรถเป็นของตัวเองแล้วแต่เขากำลังเก็บหอมรอมริบเพื่อจะซื้อบ้านอยู่ค่ะ

เขาอาจจะไม่ได้เป็นแนวฝรั่งที่ทุกคนนึกถึงว่าต้องจ่ายต้องเปย์ให้ทุกอย่างนะคะแต่เขาก็ให้เท่าที่เขาให้ได้ ส่วนตัวเราเองก็ให้ตอบแทนเท่าที่เราอยากให้เช่นกันค่ะ เช่นเวลาไปแฟนบินมาส่วนใหญ่ถ้าไม่นับค่าตั๋วกับค่าโรงแรมทุกอย่างเราจะจ่ายค่ะ เช่นเดียวกับเวลาเราบินไปหา เราจ่ายแค่ค่าตั๋วแต่ที่เหลือแฟนจะจ่ายค่ะ 
ของขวัญตามเทศกาลก็ผลัดกันเปย์ค่ะ 
แฟนเราเป็นผู้ชายตรงๆส่วนใหญ่อยากได้อะไรเขาก็บอกเราตรงๆ ส่วนเราแอบชอบเซอร์ไพรส์นิดๆแฟนก็จะรู้และก็หามาให้เราเสมอค่ะ
พวกเราไปมาหาสู่กันอยู่เสมอค่ะ จนกระทั่งเมื่อไม่นานมานี้แฟนเราก็เกริ่นกับเราเรื่องการแต่งงานค่ะ

แฟนเราออกตัวแต่แรกเลยว่าเขาไม่มีความคิดที่จะอยากย้ายมาอยู่ที่ประเทศไทย
เราเข้าใจเขาดีค่ะ ถ้าเราเป็นคนชาติอื่นที่อยู่แบบค่อนข้างชิวๆ ไม่ได้ต้องมาทนกับรถติดเยอะๆ อากาศร้อนๆเขาก็คงไม่ได้อยากอยู่ที่นี่
บวกกับเขาเป็นคนสนิทกับครอบครัวมากค่ะ ซึ่งมันเป็นหนึ่งในเหตุผลที่เรารักเขา
เขาเทคแคร์ทั้งเราทั้งพี่น้องเขารวมไปถึงคุณพ่อคุณแม่ของเขาแบบอบอุ่นและจริงใจอยู่เสมอ
เรารักผู้ชายคนนี้ค่ะ เขาจะเป็นสามีที่น่ารักและรู้ใจที่สุดของเราและเราเชื่อว่าเขาจะเป็นพ่อที่อบอุ่นแล้วก็ใจดีกับลูกของเราแน่ๆถ้าเรามีลูกกันในอนาคต

แต่ทว่าทุกอย่างมันไม่ได้ง่ายแบบนั้นค่ะ
พอเราคุยกันเรื่องแต่งงานและแฟนเราบอกแบบนั้นเขาก็พูดตามตรงว่าเขาอยากให้เราไปอยู่กับเขาที่อเมริกา
ซึ่งนั่นมันยากมากสำหรับเราจริงๆค่ะ
เราชอบประเทศไทยค่ะ เราชอบชีวิตของเราที่ไทยมากๆ เราชอบความเป็นอยู่ที่นี่ เราชอบชีวิตที่เราไม่ต้องดิ้นรนค่ะ ทุกวันนี้เรามีบ้านที่อาจจะไม่ได้อยู่ในกรุงเทพชั้นในแต่ก็ยังอยู่ในกรุงเทพพอให้ขับรถไปทำงานไหว (จริงๆแล้วงานเรา Hybrid ค่ะเข้าออฟฟิศอาทิตย์ละวัน) 
เราชอบเส้นทางชีวิตในการทำงานของตัวเองค่ะ เราอาจจะโชคดีที่ตลอดระยะเวลาที่เราทำงานมาเราได้เจอกับคนดีๆ หัวหน้าดีๆ ทำให้เรามีโอกาสในการแสดงฝีมือจนเป็นที่ยอมรับในชีวิตการทำงานมาตลอด แม้ว่าจะไม่ได้ย้ายงานบ่อยๆคล้ายกับเพื่อนๆในรุ่นเดียวกันเพื่อให้ได้เงินเดือนมากๆตามต้องการแต่ในทุกๆที่ที่เราทำงานแทบจะพูดได้ว่าในทุกปีเราได้รับการโปรโมท (เลื่อนขั้น) อยู่เสมอค่ะ
เราชอบชีวิตในบ้านของเราที่เราโฟกัสเฉพาะชีวิตการทำงานของตัวเองเท่านั้น มีดูแลคุณแม่บ้างประปรายแต่การดูแลบ้านนั้นคุณแม่และแม่บ้านจัดการให้เราทั้งหมดตั้งแต่เล็กค่ะซึ่งมันต่างจากเวลาที่เราอยู่กับแฟนอย่างสิ้นเชิง

แฟนเราบอกแต่แรกแล้วค่ะว่าประเทศเขาต้องเป็นคนรวยจริงๆเท่านั้นถึงจะมีแม่บ้าน แม้แต่พ่อกับแม่ของเขาที่ถือว่าพอมีเงินยังไม่ได้คิดจะจ้างแม่บ้านกันเลย
ทำให้ตลอดเวลาที่เราไปใช้ชีวิตกันกับเขาเรากับแฟนต้องช่วยกันทำงานบ้านค่ะ ซึ่งมันทรมานเราจริงๆ
งานครัวไม่ต้องพูดถึงค่ะเราไม่เคยทำแล้วคุณแม่ก็ไม่อยากให้เราทำด้วยค่ะโดนไล่ออกมาตลอด เพราะงั้นตลอดชีวิตของเราถ้าไม่ใช่ คุณแม่ แม่บ้าน เราก็จะใช้บริการเดลิเวอรี่เพื่อสั่งอาหารค่ะ แต่พอมาอยู่กับแฟนโชคดีว่าแฟนเราทำ แต่เราก็ดันต้องมาล้างอยู่ดีค่ะ
เรารู้สึกแย่มากกกกกกกกก จริงๆค่ะ เราไม่ชอบล้างจานค่ะ ไม่ชอบล้างหม้อแล้วก็ไม่ชอบล้างกระทะที่มันมีน้ำมัน แม้ที่บ้านเขาจะมีเครื่องล้างจานแต่เราก็ไม่ชอบการกวาดเศษอาหารค่ะเราไม่ชอบมันจริงๆ ซักผ้าเราก็ไม่ชอบค่ะแม่บ้านเราซักให้ตลอด ถ้าชุดไหนแพงๆหน่อยแม่บ้านก็จะไปส่งที่ร้านซักรีดให้หอมฉุยกลับมารตลอดค่ะ

เราไม่รู้ด้วยว่าต่อให้เราคิดว่าตัวเองเก่งเราจะสามารถหางานในแบบเดิมที่ทำในไทยที่อเมริกาได้หรือเปล่าเพราะเพื่อนเราเกือบครึ่งนึงที่ไปเรียนต่อที่ US ก็หอบกระเป๋ากลับไทยกันหลังอยู่จนสุดวีซ่าเพราะหางานไม่ได้กันเกือบทุกคนเลย
ต่อให้หางานเราก็เครียดอยู่ดีค่ะเพราะต่อให้ได้เงินเดือนเยอะขึ้นค่าครองชีพก็สูงขึ้นตามไปด้วยแน่ๆ
เราอยู่ไทยเราอาจจะไม่ได้เงินเดือนเยอะเท่าอยู่โน่นค่ะแต่เราคิดว่าสำหรับคนไม่มีภาระแบบเรานอกจากจะต้องจ่ายภาษีแล้วเงินเดือนทั้งหมดเราใช้เองและเก็บเองคนเดียวแบบไม่ต้องจ่ายค่าบ้านค่ารถค่ะ ซึ่งต่างจากการไปอยู่กับแฟนแน่ๆ

ช่วงนี้เรากับแฟนเลยแอบค่อนข้างตึงต่อกันนิดหน่อยน่ะค่ะ 
ลูกน้องในทีมของแฟนพึ่งแต่งงานกับสาวไทยไปไม่นานมานี้ยิ่ง trigger แฟนเราค่ะว่าทำไมแฟนของลูกน้องเขาถึงสามารถแต่งงานแล้วย้ายมาอยู่ด้วยกันที่นี่มีลูกมีครอบครัวภรรยาจะเป็นแม่บ้านส่วนสามีจะออกไปทำงานค่ะ
แฟนเราก็คิดว่าเขายอมหาเลี้ยงครอบครัวให้เราได้ตลอดไป ส่วนเราก็ดูแลที่บ้านกับลูกๆ (ถ้ามี) ซึ่งเราก็ยืนยันว่าไม่ได้โดย เพราะเราทำใจเป็นแม่บ้านไม่ได้จริงๆ เรานับถือคนที่เป็นแม่บ้านให้สามีนะคะ นับถือหัวใจในความเสียสละจริงๆ แต่เราทำไม่ได้ค่ะ
เราได้ทุนไปเรียนปริญญาโทด้วยน้ำพักน้ำแรงอ่านหนังสือเลือดตาแทบกระเด็นเราคงเป็นแม่บ้านให้ใครไม่ได้จริงๆค่ะ เราต้องรู้สึกไม่มีค่ามากแน่ๆถ้าเราที่ตั้งใจเรียนและเป็นเด็กเรียนเก่งมาตลอดจะต้องไม่ได้ใช้ความรู้สึกที่สู้อุตส่าเรียนมาน่ะค่ะ

เราเลยไม่รู้ว่าจะยังไงกับแฟนต่อดีค่ะ
เรารักเขามากนะคะ แล้วเราก็รู้ว่าเขาก็รักเรามาก
เราไม่ได้เป็นคนมีแฟนมาเยอะค่ะ เราเจอเขารักเขาแล้วก็อยากจะจริงจังกันกับเขา
แต่พวกเรามองไม่เห็นหนทางจริงๆค่ะ หากใครพอมีคำแนะนำหรือวิธีการเริ่มต้นหางานอย่างจริงจังที่โน่นได้แนะนำเราทีนะคะ
หรือถ้าใครพอมีวิธีทำใจหรือปลอบใจเราก็แนะนำเราได้เช่นกันค่ะ

///// ตรงนี้มาขอเพิ่มเติมนะคะหลังจากที่ได้รับมาหลายๆความเห็นแล้ว
ข้อแรกคือที่บอกว่าเราไม่ได้รักแฟนเรา อันนี้ขอยืนยันว่าไม่จริงค่ะ
เรารักแฟนเรา
แฟนเราเป็นคนดี เขาทุ่มเทกับความรักครั้งนี้ และที่บ้านเขาก็รักและเอ็นดูเรามาก
เราเจอเพื่อนๆและสังคมของเขาแล้วหลังจากบินไปมาหาสู่กันหลายครั้ง
แฟนเราบินมาไทยหลายรอบมากๆ เพื่อใช้เวลาอยู่กับเราค่ะดังนั้นถ้าจะบอกว่าให้เราเชิดแค่ทิ้งแฟนเราไปและแยกย้าย มันเป็นการตัดสินใจที่ยากค่ะเราถึงต้องมาถามในนี้
ส่วนเรื่องที่เขาขอให้เราเป็นแม่บ้านนั่นก็เป็นเพราะเขาอยากจะ offer และหาทางให้พวกเราอยู่ด้วยกันให้ไวที่สุดค่ะ
แต่ตัวเราไม่ยอมอยู่แล้ว
ข้อสองคือที่มาแขวะเราเรื่องลูกคุณหนูไม่ทำงานบ้านอันนี้ก็ไม่ว่ากันเช่นกันค่ะ
เราเข้าใจว่าสังคมไทยคาดหวังอะไรกับเพศหญิงและหลายๆคนก็เติบโตมาแบบนั้นซึ่งนั่นก็เข้าใจได้อีกเช่นเคยค่ะ
แต่ก็อย่างที่บอกว่าเราโตมาแบบนี้และสังคมรอบข้างเราก็เป็นแบบนี้
คุณอย่าตัดสินว่าอุ๊ย ลูกบ้านนั้นไปเรียนเมืองนอกยังทำเองได้บลาๆ
เราทราบค่ะว่าเวลาไปเรียนต่างประเทศต้องทำเอง
แต่กรุณาแยกให้ออกระหว่างการใช้ life skill ดูแลตัวเองในระยะสั้นปีสองปีกับการต้องทำสิ่งนี้ไปตลอดชีวิตมันต่างกันอย่างไร
ใครจะใคร่บอกว่าผู้หญิงต้องทำงานบ้านสิไม่ทำแล้วจะมีอะไรไปสอนลูกก็แล้วแต่ดุลยพินิจค่ะ แต่ละบ้านเลี้ยงมาไม่เหมือนกัน
พ่อแม่เราเขาให้อยากให้เราโฟกัสกับการเรียนและหน้าที่การงานของเราเขาก็เลยเลือกที่จะดูแลเราแบบนี้
บ้านเราไม่ได้รวยเวอร์วังค่ะเกริ่นแต่แรกแล้วว่าพ่อแม่รับราชการ ไม่มีคนรับราชการที่ไหนเป็นคนรวยหรอกค่ะ
ข้อสามคือเราไม่เคยเคลมว่าตัวเองเป็น elite ค่ะ เพื่อนๆในสังคมเราก็ไม่ได้ชอบคำนี้ด้วยเพราะมันดูตลกค่ะ
เราไม่ได้เป็น elite ที่บ้านเราไม่ได้มีเงินถุงเงินถัง มีเพียงวิชาความรู้เท่านั้นที่พ่อแม่จะมอบเป็นมรดกให้เราได้
เราจบตรีและโทในไทยตามปกติมีแผนไปเรียนต่างประเทศเพื่อหวังจะเพิ่มความก้าวหน้าให้ตัวเองค่ะ
ดังนั้นแล้วไม่ต้องพยายามจะบอกว่าเราเป็นลูกคุณหนูงั้นงี้

จริงๆสุดท้ายต้องบอกว่าการอำนวยความสะดวกให้ลูกแบบที่พ่อแม่เราทำเนี่ยไม่ใช่ว่าต้องการมาเป็นลูกเจ้าสัวเท่านั้นถึงจะทำได้ค่ะ แค่มีลูกเมื่อพร้อมก็ทำได้แล้ว ดังนั้นอย่ามาเหน็บแนมที่บ้านเราดีกว่าค่ะ เพราะเราและพี่สาวขอบคุณที่พ่อแม่เลี้ยงเรามาแบบนี้ ขอบคุณที่ทำให้เราสบายแบบนี้ค่ะ

แต่ไอ้เรื่องที่เรากล้าๆกลัวๆไม่กล้าทิ้งโอกาสชีวิตตัวเองก็ตอบไปเยอะแล้วเช่นกันค่ะว่าแม้แต่ดาราที่สวยที่สุดและคิดว่าในวันที่เขารักใครสักคนเขาก็รักคนที่เขาคิดว่าฝากชีวิตได้ เขาก็ยังเจอกับปัญหาครอบครัวจนต้องแตกหักกันมาเยอะแล้ว
ดังนั้นใครใคร่จะฝากชีวิตไว้กับเพศชาย ใช้คำว่ารักนำทางก็สุดแท้แต่ที่จะทำค่ะไม่ว่ากัน
แต่จะบอกให้เราทำแบบนั้นเราคงทำไม่ได้ค่ะ ถึงได้มาขอคำแนะนำในวันนี้