จริงๆไม่ได้จะตั้งคำถามหรอกแต่มันเป็นความในใจมากกว่า ส่วนตัวคิดว่ามันไม่น่าจะมี เพราะส่วนตัวที่เจอกับตัวและหลายคนรอบตัวจะเป็นนำนองเดียวกันเกือบหมดเลย เราเป็นลูกคนโต มีน้องหนึ่งคนเป็นพี่น้องคนละพ่อ เราโตมากับยาย ส่วนน้องโตมากับแม่และพ่อของเขา ตอนเราอยู่อนุบาลมีครั้งนึงที่เรา
ไม่อยากไปโรงเรียนแม่เราโมโหมากมาด่าแล้วก็ตีเราแล้วก็พูดกับเราว่า จำใส่หัวไว้เลยนะ กูรักหมามากกว่ารักอีก แล้วก็จำมาจนถึงทุกวันนี้ และเรากับน้องไม่ค่อยสนิทกันเพราะด้วยความที่ไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกันนานๆเจอกันที บางทีแม่ก็มารับไปอยู่ด้วยเป็นเพื่อนน้อง และใช้คำพูดว่าหมาที่น้องเลี้ยงมันตายเลยมารับเราไปอยู่เป็นเพื่อนน้อง ตอนเราอยู่ม.2เราย้ายไปอยู่กับแม่ซึ่งบ้านหลังนั้นเป็นบ้านแฟนใหม่ของแม่ ก็อยู่ไปเรื่อยๆด้วยนิสัยเราเป็นคนห้าวๆดื้อๆไม่ค่อยฟังใคร เรียนก็ไม่ได้แย่ เรียนบ้างเล่นบ้างแต่ก็จบตามเกณฑ์ ระหว่างที่อยู่หลังนั้นแม่ก็ชอบจะว่าเราทำตัวแอนตี้ ต่อต้านพ่อเลี้ยง จนมีวันนึงที่เราอาบน้ำอยู่ซึ่งห้องน้ำก็อยู่นอกตัวบ้านและตรงหลังห้องน้ำเป็นช่องลมที่ไม่สูง เราก็อาบน้ำปกติวันนั้นก็เหมือนฝนจะตก เราก็อาบแล้วมองไปตรงช่องลมนั้นและก็เป็นหน้าคนโผล่มาสบตากับเราประมาณ1-2นาที แล้วก็วิ่งหายไป และหน้านั่นก็คือพ่อเลี้ยง เราคิดว่าแม่เป็นคนบอกเขามาดูเพราะอาบน้ำนาน เราก็ไม่ได้บอกแม่ เจอแบบนี้อยู่2-3ครั้งจนวันนึงแม่เรามาเห็นว่าพ่อเลี้ยงเขามาแอบดูเรา เลยมาตะโกนใส่ว่าให้รีบอาบน้ำเขาแอบดูอาบน้ำอยู่ จนเราทำอะไรเสร็จแล้วออกไปแล้วก็เล่าให้แม่ฟังว่าเขามาแอบดูหลายครั้งแล้ว นึกว่าแม่ให้เขามาดู และแม่เราก็บอกว่าไม่ต้องไปเล่าให้ฟังมันเท่ากับขายตัวเอง เราก็งงนะว่าทำไม ทั้งๆที่กูไม่ได้ผิดอะไรทำไมมันต้องเหมือนกูขายตัวเองมันสิต้องรู้สึกผิดที่ทำ ๆๆแบบนั้น ระหว่างนั้นแม่เราก็จะระแวง ไม่ให้เราอยู่บ้าน2คนกับพ่อเลี้ยง ต่างๆนาๆ ซึ่งเราก็ทำตามจนเราจบม.6 และย้ายออกจากบ้านนี้ไปหางานทำอยู่ในเมือง ซึ่งแม่เราก็ช่วยโดยการซื้อมอเตอร์ไซด์มือสองจากคนในหมู่บ้านให้1คัน ซึ่งระหร่างที่เราได้งานทำได้เงินเดือนมาก็เอามาซ่อมรถทุกเดือน แต่พอมีปัญหาอะไร แม่ก็จะยกบุญคุณครั้งนี้มาพูดตลอด จริงๆเราอยากเรียนต่อนะแต่แม่บอกเราว่าอยากเรียนก็ไปหาเงินเรียนเอง กูไม่มีปัญญาส่งหรอก (แต่น้องได้เรียน และเรียนไม่จบ ฝึกงานไม่ผ่านเพราะไปติดผู้ชาย ต้องเหมารถญาติไปรับกลับไปอยู่บ้านเฉยๆ) มีครั้งนึงเราพาคนที่คบอยู่ไปเจอแม่ซึ่งเขาโตกว่าเรา แม่เราไปพูดไปเขาฝากดูแลเราด้วยนะ เราอาจจะดื้อบ้างตามประสาเด็กขาดความอบอุ่น แล้วก็ยิ้ม ช็อตนั้นเราเหว่อมากนะ ว่าคำพูดแบบนี้มันสมควรพูดหรอไม่ใช่ว่าอายนะที่พูดต่อหน้าคนอื่น แต่ตกใจที่คำพูดแบบนี้ออกมาจากปากคนเป็นแม่ และทุกครั้งที่เราขอความช่วยเหลือก็ด่าเราสารพัดว่าที่ผ่านก็ช่วย มอไซก็เคยซื้อจำไม่ได้หรอ ราคามอไซมอสองคันนั้นไม่ถึง2500 แต่จะเป็นบุญคุณทุกชาติ กับอีกคนทำงานไม่ให้ทำป่วยปุ๊ปเหมารถเป็นหมื่นไปรับกลับมานอนอยู่บ้านเฉยๆ ซึ่งไม่ใช่แค่ครั้งเดียว ทุกอย่างมันอาจจะเริ่มต้นจากพ่อเราส่วนนึงด้วยเพราะพ่อเราทำไม่ดีไว้กับแม่เยอะมากๆ เลยอาจจะมาลงเราด้วย บวกกับบางสถานะการณ์ที่เราทำตัวไม่น่ารักตอนเด็ก แล้ววันที่พ่อเราตายแม่เราคือคนที่สะใจมากนะ จนเห็นได้ชัดเลยรีบไปประกาศให้คนในหมู่บ้านรู้ว่าผัวเก่าตัวเองตายแล้วด้วยสีหน้ายิ้มแย้มดีใจ ซึ่งตอนนั้นเราอยู่ม.1 และได้เห็นสีหน้าแกตอนนั้น ซึ่งเรานั่งร้องไห้อยู่ และพูดเสมอว่าพ่อเราไม่ดีชั่วร้ายมาก ส่วนสามีใหม่คือดีมากต่างกันเหมือนนรกกับสวรรค์ และจะเล่าเรื่องไม่ดีของพ่อเรากรอกหูเราตั้งแต่เด็ก ตั้งแต่เราออกมาจากบ้านพ่อเลี้ยงนั้น เราก็ไม่กลับไปอีกเลย เกือบจะ10ปีแล้ว เพราะมันไม่ที่ที่ปลอดภัยหรือที่ของเรา ที่เล่ามาทั้งหมดมันคือการน้อยใจน่ะแหละแต่มันน้อยใจจนไม่มีอะไรจะน้อยใจล่ะ ถ้าไม่พร้อมจะรับผิดชอบคนที่ตัวเองทำให้เกิดมาก็น่าจะรู้จักป้องกันหรือไม่ก็ไม่ต้องให้เกิดมาสู้ชีวิตแบบนี้