ผิดมั้ยที่เกลียดครอบครัวตนเองแต่ก็รักครอบครัวตัวเองเช่นกัน

มันเป็นคำถามที่ไม่ควรถามออกไป แต่อยากจะขอคำแนะนำให้หน่อยค่ะว่าควรทำยังไงกับความรู้สึกแบบนี้   หนุยังเป็นเด็กวัยรุ่นอยู่ไม่เชื่อฟังพ่อแม่หรือพี่บ้าง แต่ก็ใช่ว่าหนุจะไม่ฟังพวกเขา แต่พวกเขามักจะคิดว่าหนูไม่ฟังพวกเขาและก้จบด้วยการที่หนูโดนด่า เมื่อก่อนหนูเป็นคนร่าเริงนะคะ พอมาตอนนี้หนูไม่รู้ว่าความร่าเริงของหนูมันหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่  หนูอยากมีการกินข้าวแบบครอบครัว แต่มันคงเป็นไปได้ยาก ส่วนเรื่องเรียนหนูก็ไม่ชอบเช่นกัน ไม่ว่าหนุจะทำอะไร ไม่ว่าหนูจะได้เกรดเท่าไหร่ พ่อหนูมักจะทำหน้าที่ดูเหมือนจะผิดหวังในตัวหนู ทำให้หนูรู้ว่า นี่หนูทำดีที่สุดแล้วใช่มั้ย หนูต้องควรทำยังไงให้พ่อมีสีหน้าที่ดูภูมิใจบ้าง เวลาเห็นเกรดของหนูทีไรหนูนึกสีหน้าที่พ่อของหนูทำออก หนูไม่รู้ว่าอุดมคติครอบครัวของหนูเป็นอย่างไร แต่หนูอยากอยู่เป็นครอบครัว ถึงแม้จะเกลียดแต่ก็รักเช่นเดียวกัน หนูเป็นคนที่กล้าหาญอยูคนนึงนะคะ แต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว หนูชอบอยู่ในห้องมันให้ความรู้สึกสงบและเป็นความส่วนตัว แต่พักหลังมานี้หนุคิดว่ามันไม่ใช่ความเป็นส่วนตัวของหนูเลยด้วยซ้ำ โทรศัพท์หนูก็ไม่รู้ว่ามันจะพังหรือว่าโดนยึดไปตอนไหน ถ้ามันโดนยึดไปจริงๆ หนูคงไม่มีอะไรที่สามารถทำให้ใจของหนูผ่อนคลายได้เลย คำพูดก็เช่นกัน ถึงแม้บางคำที่คอบครัวของหนูพูดมา ถึงเขาจะไม่ได้คิดอะไรแต่หนูคิด และยังคิดมากอีกด้วย คำบางคำก็ทำให้หนูเสียใจได้เช่นกัน หนูไม่เคยร้องไห้ให้ใครเห็น หนูมักจะเ็บและร้องไห้อยู่คนเดียวไม่สามารถระบายกับใครได้เลย เวลาอยู่กับเพื่อนหนูก็มักจะพยายามระวังคำพูดอยู่เสมอเพื่อไม่ให้ใครต้องมาเกลียดหนูแล้วหนูก็จะได้ไม่ต้องเกลียดเขา ถึงหนูจะมีเพื่อนสนิทแต่หนูก็ไม่ได้ไว้วางใจพวกเขาเช่นกัน

ส่วนมากที่เล่ามามันก็เป็นเรื่องไร้สาระที่เจอมาทุกวันทุกเวลา สิ่งไหนที่มากอยากจำก็มักจะเก็บมันไว้ส่วนที่ลึกที่สุดเพื่อไม่ให้มันกลับอีกครั้ง
แล้วแบบนี้มันเป็นความรู้สึกแบบไหนกัน?