คือผมขอเล่าคร่าวๆว่า พ่อแม่ผมเลิกกันตั้งแต่ผม ม.3
พ่อไปต่างจังหวัดมีครอบครัวใหม่ แม่ก็กลับบ้านเกิดมีครอบครับใหม่ ส่วนผมที่ตอนนั้นไม่มีอะไรเลยก็ต้องดิ้นรน ช่วงแรกมันก็ยังไม่ยากเพราะพ่อกับแม่ยังพอรับเรื่องค่าข้าวค่าน้ำให้เราแต่หลังจากผ่านไปไม่ถึงเดือน เริ่มได้รับความช่วยเหลือน้อยลง ผมมีน้องอีก1คน อยู่ป.3ในช่วงนั้น ผมกังวลสงสารน้อง คิดว่าต่อไปพ่อแม่คงทิ้งเราแล้วแหละ เอาตามตรงพ่อแม่ผมไม่ใช่คนที่พร้อมจะมีลูกหรอก เลี้ยงดูมาแบบ นั่นแหละ พ่อผมก็มีเรื่องสาร*****หลายอย่างของมึนเมารวมถึงบุหรี่ แต่แม่ผมยังดีที่เป็นคนขยันทำงาน พอพ่อแม่เริ่มทิ้งผมเริ่มหมดหวังดิ่ง ได้แต่นอนมองหน้าน้องเล่นกับน้องเพราะโทรศัพท์ผมก็ไม่มี ตอนนั้นผมรู้แล้วว่าต้องทำอะไรสักอย่าง เดินหางานทั้งวัน ด้วยความที่ผมไม่มีโทรศัพท์ รถก็ไม่มี มีเงินติดตัว240บ. คิดแล้วคิดอีก จะทิ้งน้องไว้บ้านก็ทำใจไม่ได้ ยิ่งนั่งคิดก็ยิ่งดิ่ง (จริงๆผมมีพี่สาวอีกคนแต่แกออกไปใช้วีวิตแล้ว) ซึ่งบ้านผมไม่มีทีวีโทรศัพท์ ไม่มีเพื่อนบ้านมีแค่ของเล่นไดโนเสาร์ที่ไปเจอตกอยู่ข้างสะพานเก็บกลับมาให้น้องแล้วจำใจทิ้งน้องไว้บ้านคนเดียวเดินออกไปหางาน เด็กม.3จะได้งานอะไร ด้วยความรู้ของผมที่มีไม่มากเพราะพ่อผมก็เป็นก่อสร้างผมก็เลยคิดได้อย่างเดียว แต่วันนั้นเดินผ่านโรงงานทองแดงเลยไปบอกน้าเขาถ้าจะทำงานด้วยทำไงครับ ทีแรกน้าเขาก็แซวผมเพราะเห็นผมเป็นเด็ก ก็เลยเล่าให้เขาฟังเขาก็เลยให้เข้าไปนั่งที่พักคนงานให้ผมกินข้าวให้เงินผม100 ผมน้ำตาไหลออกมากลั่นไม่อยู่จริงๆตอนนั้น เขาก็พาผมไปคุยกับเจ้าของแกก็ให้ผมทำแถมยังให้ผมตั้งวันละ500 โคตรภูมิใจ แต่พอทำไปได้3วันอาการไม่ดีโรงงานมีแต่ฝุ่นทองแดงมันกัดผิวทั้งตัว ทั้งคันทั้งแสบสะเก็ดแผลขึ้นทั้งตัว แต่ก็สู้ต่อทนแดดยกของคัดของ เวลามาทำงานต้องทำข้าวให้น้องสอนน้องทอดไข่ ให้เงินทิ้งไว้ ทำงานไปก็คิดถึงแต่น้องอยากกลับบ้านไปดู หลังจากทำได้4เดือนร่างกายผมแย่มาก ผมคงต้องออกจริงๆ จากเด็กไม่มีโทรศัพท์ร่างกายสมบูรณ์ กลายเป็นคนผิวดำ ตัวผอมลงเยอะ สภาพเหมือนคนติดยา แต่ผมไม่ยุ่งเกี่ยวกับสารเสพติดทุกชนิดรวมไปถึงของมึนเมา เลยไปคุยขอออก เจ๊ก็แสนจะใจดี ให้เงินผมมา2500ฟรีๆ เฮียแฟนเจ๊แกก็ให้ผมอีก1500 ผมยังรู้สึกขอบคุณจนถึงวันนี้ หลังจากออกมา ผมมีเงินรวมๆ16,000 เลยต้องไปทำธนาคาร แต่ก็ต้องมีโทรศัพท์ก่อน พาน้องไปซื้อ คนละเครื่อง😎 ภูมิใจมากถึงจะซื้อเครื่องถูกๆ แต่เราได้ซื้อให้น้อง แล้วก็เราด้วยน้ำแรงตัวเอง คราวนี้หมดเปราะเรื่องน้องละ อ่อลืมบอกว่าช่วงนั้นโควิดเลยไม่ได้ไปรร จริงๆของผมมีเรียนออนไลน์แต่ผมไม่มีโทรศัพท์เลยต้องทิ้งโอกาสนั้นไป แต่ก็ไปขุดเบอร์ครูจนเจอ ผมก็เลยลงมือเคลียร์งานทุกอย่าง เข้าเรียนเท่าที่ทำได้ ก็พอมีโทรศัพท์ก็ได้คุยกับเพื่อนในชั้นบ้างแล้วดีใจสุดๆ ช่วงนี้ก็นั่งกินเงินเก็บพ่อแม่ทิ้งโดยสมบูรณ์เพราะเห็นผมทำงานแต่ก็ยังดีที่ฝั่งแม่ให้มอเตอร์ไซผมมาคันนึง (ผมก็ยังใช้อยู่จนถึงวันนี้)
พอเรียนๆไป ไม่ถึงเดือนเงินจะหมด นี่ขนาดโควิดไม่ต้องไปโรงเรียนนะ ก็เลยคิดถ้าของน้องเปิดเทอมเราต้องส่งน้องเรียนด้วย คราวนี้กลับสู่ความเครียด แต่ตอนนี้เรามีรถ น้องเราพออยู่คนเดียวได้โทรศัพท์ก็มีเกิดเรื่องไรให้โทรหาเราสบายใจไปเปราะ เลยขี่รถออกนอกบ้าน จะไปหางานสรุปได้งานขายของที่ตลาด เป็นตลาดกลางคืน ทำงาน16:30 ถึง 23:00++ ได้ค่าแรง300 ถ้าขายได้ยอดก็ได้350-400 แต่วัดกับโรงงานทองแดงแค่นี้สบาย ตอนโควิดอะสบาย แต่พอจบม.3ต้องคิดเรื่องต่อม.4ละ สรุปได้เรียนที่เติมสายอาชีพเพราะเกรดน้อยเลือกไม่ได้ เข้าม.4มาต้องไปโรงเรียนละ การสมัครก็ยุ่งยากเพราะเราไม่มีผปค สรุปได้ครูมาเซ็นให้ ในความโชคร้ายยังมีความโชคดี แต่หลังจากนี้คือลำบากของจริง ตื่น6โมงไปส่งน้อง กลับบ้านมานอนเอาแรงสักชมกว่า แต่งตัวไปเรียนเข้าสายหน่อย ถึงจะโดนประจำชั้นบ่นแต่เขาก็เข้าใจเรา เย็นไปรับน้องกลับบ้านมาแต่งตัว ออกไปทำงาน ทำงานเสร็จเที่ยงคืน แต่กว่าจะจัดการไรเสร็จได้นอนก็ตี2 เหนื่อยมากกกกเริ่มกลับสู่ความน้อยใจชีวิต5555 เห็นเพื่อนมีพ่อแม่ส่ง เห็นเพื่อนคุยกันสนุกมีโทรศัพท์ดีๆใช้กัน เราก็น้อยใจชีวิต แต่ไม่เป็นไรสู้ๆ ทำไปเรื่อยได้พักจริงก็วันอาทิตย์ วันเดียววันเสาร์ตอนเย็นยังต้องทำงาน สรุปแค่นี้ไม่พอ เงินไม่พอใช้
ได้วันละ300 ให้น้องวันละ25 ค่ากินข้าวที่ รรของตัวผมเอง ค่าอาหารที่ต้องซื้อติดบ้านไว้ให้น้องกินตอนเย็น ค่าไฟค่าน้ำถึงจะไม่เยอะแต่มันก็ทำให้เราไม่มีเงินเก็บ เลยได้อาชีพใหม่มา ขับรถส่งคน รายได้ก็วันละ300-500 ขับแต่6โมงเช้ายันถึงเวลาไปทำงาน สรุปเวลาพักน้อยลงกว่าเดิน จนแบบนี้วนลูบ จนม.5เหนื่อยไป รรบ้างไม่ไปบ้าง แต่งานผมส่งครบดีที่เป็นคนมีวินัย วนงี้ไปจนพี่สาวกลับมาอยู่บ้านด้วย แจ๋วเลยได้มีคนช่วยดูน้อง แต่สรุปพี่สาวผมมาเป็นภาระให้ผมไปส่งไปรับอีก จากแค่รับน้องส่งน้องต้องรับพี่ส่งพี่ด้วยกรรม555 แต่เขายังช่วยเรื่องดูแลน้อง กลับค่าน้ำค่าไฟ ค่าอาหารในบางที แต่ค่าเรียนน้องผมก็คนออกเหมือนเดิม ไม่มีเหตุการอะไรแล้วใช้ชีวิตแบบนี้ยาวๆจนตอนนี้ม.6 แล้วเครียดเรื่องต่อมหาลัย เพราะผมไม่มีเงินแล้วก็ไม่พร้อมต่อ ผมอยากดันให้น้องผมเรียนให้จบเหมือนกัน ถ้าผมเข้ามหาลัยน้องผมคงจะลำบากมากขึ้นรวมถึงตัวผมเอง เพราะผมไม่มีเงินเยอะ ก็เลยคิดมากอยู่ช่วงนี้ ไม่มีไรทำเลยมาพิมพ์ระบายหน่อย เลยว่าจะตัดใจเรื่องมหาลัยแล้ว แต่ก็อยากได้งานที่ดีขึ้นกว่าตอนนี้ แต่สมองมันตันไปหมด เอาเป็นว่าผมมีเวลามาพิมพ์แค่นี้แหละ เดี๋ยวเกินเวลานอนเยอะจะลุกไม่ไหวอีก สักวันนึงผมจะรวยแล้วหลุดออกจากความลำบากให้ดู
ชีวิตจะไปต่อยังไง
พ่อไปต่างจังหวัดมีครอบครัวใหม่ แม่ก็กลับบ้านเกิดมีครอบครับใหม่ ส่วนผมที่ตอนนั้นไม่มีอะไรเลยก็ต้องดิ้นรน ช่วงแรกมันก็ยังไม่ยากเพราะพ่อกับแม่ยังพอรับเรื่องค่าข้าวค่าน้ำให้เราแต่หลังจากผ่านไปไม่ถึงเดือน เริ่มได้รับความช่วยเหลือน้อยลง ผมมีน้องอีก1คน อยู่ป.3ในช่วงนั้น ผมกังวลสงสารน้อง คิดว่าต่อไปพ่อแม่คงทิ้งเราแล้วแหละ เอาตามตรงพ่อแม่ผมไม่ใช่คนที่พร้อมจะมีลูกหรอก เลี้ยงดูมาแบบ นั่นแหละ พ่อผมก็มีเรื่องสาร*****หลายอย่างของมึนเมารวมถึงบุหรี่ แต่แม่ผมยังดีที่เป็นคนขยันทำงาน พอพ่อแม่เริ่มทิ้งผมเริ่มหมดหวังดิ่ง ได้แต่นอนมองหน้าน้องเล่นกับน้องเพราะโทรศัพท์ผมก็ไม่มี ตอนนั้นผมรู้แล้วว่าต้องทำอะไรสักอย่าง เดินหางานทั้งวัน ด้วยความที่ผมไม่มีโทรศัพท์ รถก็ไม่มี มีเงินติดตัว240บ. คิดแล้วคิดอีก จะทิ้งน้องไว้บ้านก็ทำใจไม่ได้ ยิ่งนั่งคิดก็ยิ่งดิ่ง (จริงๆผมมีพี่สาวอีกคนแต่แกออกไปใช้วีวิตแล้ว) ซึ่งบ้านผมไม่มีทีวีโทรศัพท์ ไม่มีเพื่อนบ้านมีแค่ของเล่นไดโนเสาร์ที่ไปเจอตกอยู่ข้างสะพานเก็บกลับมาให้น้องแล้วจำใจทิ้งน้องไว้บ้านคนเดียวเดินออกไปหางาน เด็กม.3จะได้งานอะไร ด้วยความรู้ของผมที่มีไม่มากเพราะพ่อผมก็เป็นก่อสร้างผมก็เลยคิดได้อย่างเดียว แต่วันนั้นเดินผ่านโรงงานทองแดงเลยไปบอกน้าเขาถ้าจะทำงานด้วยทำไงครับ ทีแรกน้าเขาก็แซวผมเพราะเห็นผมเป็นเด็ก ก็เลยเล่าให้เขาฟังเขาก็เลยให้เข้าไปนั่งที่พักคนงานให้ผมกินข้าวให้เงินผม100 ผมน้ำตาไหลออกมากลั่นไม่อยู่จริงๆตอนนั้น เขาก็พาผมไปคุยกับเจ้าของแกก็ให้ผมทำแถมยังให้ผมตั้งวันละ500 โคตรภูมิใจ แต่พอทำไปได้3วันอาการไม่ดีโรงงานมีแต่ฝุ่นทองแดงมันกัดผิวทั้งตัว ทั้งคันทั้งแสบสะเก็ดแผลขึ้นทั้งตัว แต่ก็สู้ต่อทนแดดยกของคัดของ เวลามาทำงานต้องทำข้าวให้น้องสอนน้องทอดไข่ ให้เงินทิ้งไว้ ทำงานไปก็คิดถึงแต่น้องอยากกลับบ้านไปดู หลังจากทำได้4เดือนร่างกายผมแย่มาก ผมคงต้องออกจริงๆ จากเด็กไม่มีโทรศัพท์ร่างกายสมบูรณ์ กลายเป็นคนผิวดำ ตัวผอมลงเยอะ สภาพเหมือนคนติดยา แต่ผมไม่ยุ่งเกี่ยวกับสารเสพติดทุกชนิดรวมไปถึงของมึนเมา เลยไปคุยขอออก เจ๊ก็แสนจะใจดี ให้เงินผมมา2500ฟรีๆ เฮียแฟนเจ๊แกก็ให้ผมอีก1500 ผมยังรู้สึกขอบคุณจนถึงวันนี้ หลังจากออกมา ผมมีเงินรวมๆ16,000 เลยต้องไปทำธนาคาร แต่ก็ต้องมีโทรศัพท์ก่อน พาน้องไปซื้อ คนละเครื่อง😎 ภูมิใจมากถึงจะซื้อเครื่องถูกๆ แต่เราได้ซื้อให้น้อง แล้วก็เราด้วยน้ำแรงตัวเอง คราวนี้หมดเปราะเรื่องน้องละ อ่อลืมบอกว่าช่วงนั้นโควิดเลยไม่ได้ไปรร จริงๆของผมมีเรียนออนไลน์แต่ผมไม่มีโทรศัพท์เลยต้องทิ้งโอกาสนั้นไป แต่ก็ไปขุดเบอร์ครูจนเจอ ผมก็เลยลงมือเคลียร์งานทุกอย่าง เข้าเรียนเท่าที่ทำได้ ก็พอมีโทรศัพท์ก็ได้คุยกับเพื่อนในชั้นบ้างแล้วดีใจสุดๆ ช่วงนี้ก็นั่งกินเงินเก็บพ่อแม่ทิ้งโดยสมบูรณ์เพราะเห็นผมทำงานแต่ก็ยังดีที่ฝั่งแม่ให้มอเตอร์ไซผมมาคันนึง (ผมก็ยังใช้อยู่จนถึงวันนี้)
พอเรียนๆไป ไม่ถึงเดือนเงินจะหมด นี่ขนาดโควิดไม่ต้องไปโรงเรียนนะ ก็เลยคิดถ้าของน้องเปิดเทอมเราต้องส่งน้องเรียนด้วย คราวนี้กลับสู่ความเครียด แต่ตอนนี้เรามีรถ น้องเราพออยู่คนเดียวได้โทรศัพท์ก็มีเกิดเรื่องไรให้โทรหาเราสบายใจไปเปราะ เลยขี่รถออกนอกบ้าน จะไปหางานสรุปได้งานขายของที่ตลาด เป็นตลาดกลางคืน ทำงาน16:30 ถึง 23:00++ ได้ค่าแรง300 ถ้าขายได้ยอดก็ได้350-400 แต่วัดกับโรงงานทองแดงแค่นี้สบาย ตอนโควิดอะสบาย แต่พอจบม.3ต้องคิดเรื่องต่อม.4ละ สรุปได้เรียนที่เติมสายอาชีพเพราะเกรดน้อยเลือกไม่ได้ เข้าม.4มาต้องไปโรงเรียนละ การสมัครก็ยุ่งยากเพราะเราไม่มีผปค สรุปได้ครูมาเซ็นให้ ในความโชคร้ายยังมีความโชคดี แต่หลังจากนี้คือลำบากของจริง ตื่น6โมงไปส่งน้อง กลับบ้านมานอนเอาแรงสักชมกว่า แต่งตัวไปเรียนเข้าสายหน่อย ถึงจะโดนประจำชั้นบ่นแต่เขาก็เข้าใจเรา เย็นไปรับน้องกลับบ้านมาแต่งตัว ออกไปทำงาน ทำงานเสร็จเที่ยงคืน แต่กว่าจะจัดการไรเสร็จได้นอนก็ตี2 เหนื่อยมากกกกเริ่มกลับสู่ความน้อยใจชีวิต5555 เห็นเพื่อนมีพ่อแม่ส่ง เห็นเพื่อนคุยกันสนุกมีโทรศัพท์ดีๆใช้กัน เราก็น้อยใจชีวิต แต่ไม่เป็นไรสู้ๆ ทำไปเรื่อยได้พักจริงก็วันอาทิตย์ วันเดียววันเสาร์ตอนเย็นยังต้องทำงาน สรุปแค่นี้ไม่พอ เงินไม่พอใช้
ได้วันละ300 ให้น้องวันละ25 ค่ากินข้าวที่ รรของตัวผมเอง ค่าอาหารที่ต้องซื้อติดบ้านไว้ให้น้องกินตอนเย็น ค่าไฟค่าน้ำถึงจะไม่เยอะแต่มันก็ทำให้เราไม่มีเงินเก็บ เลยได้อาชีพใหม่มา ขับรถส่งคน รายได้ก็วันละ300-500 ขับแต่6โมงเช้ายันถึงเวลาไปทำงาน สรุปเวลาพักน้อยลงกว่าเดิน จนแบบนี้วนลูบ จนม.5เหนื่อยไป รรบ้างไม่ไปบ้าง แต่งานผมส่งครบดีที่เป็นคนมีวินัย วนงี้ไปจนพี่สาวกลับมาอยู่บ้านด้วย แจ๋วเลยได้มีคนช่วยดูน้อง แต่สรุปพี่สาวผมมาเป็นภาระให้ผมไปส่งไปรับอีก จากแค่รับน้องส่งน้องต้องรับพี่ส่งพี่ด้วยกรรม555 แต่เขายังช่วยเรื่องดูแลน้อง กลับค่าน้ำค่าไฟ ค่าอาหารในบางที แต่ค่าเรียนน้องผมก็คนออกเหมือนเดิม ไม่มีเหตุการอะไรแล้วใช้ชีวิตแบบนี้ยาวๆจนตอนนี้ม.6 แล้วเครียดเรื่องต่อมหาลัย เพราะผมไม่มีเงินแล้วก็ไม่พร้อมต่อ ผมอยากดันให้น้องผมเรียนให้จบเหมือนกัน ถ้าผมเข้ามหาลัยน้องผมคงจะลำบากมากขึ้นรวมถึงตัวผมเอง เพราะผมไม่มีเงินเยอะ ก็เลยคิดมากอยู่ช่วงนี้ ไม่มีไรทำเลยมาพิมพ์ระบายหน่อย เลยว่าจะตัดใจเรื่องมหาลัยแล้ว แต่ก็อยากได้งานที่ดีขึ้นกว่าตอนนี้ แต่สมองมันตันไปหมด เอาเป็นว่าผมมีเวลามาพิมพ์แค่นี้แหละ เดี๋ยวเกินเวลานอนเยอะจะลุกไม่ไหวอีก สักวันนึงผมจะรวยแล้วหลุดออกจากความลำบากให้ดู