นับเวลานี้ อีกไม่กี่วัน เราก็จะ30ขวบแล้ว เราเก็บเรื่องราวแย่ๆ และคิดว่า ถ้าเราผ่านเรื้องนี้ไปได้ เราคงไม่กลัว เรื่องอะไรอีกแล้ว เราโต และเรียนที่ กทม ตลอด ตั้งแต่จำความได้ สังคม แวดล้อม ทุกอย่างของที่โรงเรียนแห่งนี้ ช่างอบอุ่นหัวใจ เราก็เป็นเด็กสาวที่ช่างฝัน และมองทุกอย่าง สดใส อยู่เสมอพอเราจบจากมัธยมปลาย เราก็ไม่ได้เรียนต่อ เพราะเราเลือกที่จะส่งน้องชายเรียนต่อ และอีกอย่างเราต้องคอยดูแม่ด้วย ท่านไม่ค่อยแข็งแรง เอาจริงๆ เราก็เป็นเสาหลักของบ้าน นั่นแหละ ย้อนเวลากลับไปเมื่อ 7ปีก่อน ตอนอายุ23ขวบ เราเปลี่ยนงานใหม่ เป็นพนักงานดูแลสินค้า ในร้านเล็กๆที่อยู่ในห้างดังแห่งหนึ่ง วันแรกที่เรามาทำงานที่นี่ พี่ๆที่ทำงาน เวลคัมเรามาก เราดีใจมาก มีพี่ๆที่ใจดีกับเราขนาดนี้ ทุกอย่างดูมีความสุขไปหมด...
เราอยู่แบบครอบครัว