ทำไมถึงโชคร้ายคะพยายามคิดดีแล้วก็ยังเหมือนเดิม

เล่าเลยคือเราเป็นคนปกติทั่วไปแหละ ไม่ได้ไปบูลลี่หรือไปพูดอะไรร้ายๆใส่คนมั่วๆเลยเป็นที่สร้างรอยยิ้มให้กับเพื่อนๆทั้งนั้น แต่มีแต่คนพูดใส่แล้วก็บูลลี่เรา ด้วยความที่เราก็ไม่ได้เพอร์เฟคขนาดนั้น ฟันก็ไม่ได้เข้าที่หรือเรียงตัวสวย และก็รู้สึกว่าทุกคนรอบข้างมักจะกดเราให้ตํ่าหรือด้อยค่าโดยการมองข้ามหัว เราก็งงนะคะหรือเป็นเพราะความรู้สึกเราคิดไปเองหรือเปล่าแต่ถ้าให้เล่าแบบชีวิตประจำวันคือ ก็เป็นคนสุดท้ายค่ะที่เพื่อนจะนึกถึง เรามีอะไรก็ช่วยนะคะ เป็นที่ปรึกษาด้วยซํ้า และเหมือนเราจะเป็นคนที่คิดไม่เหมือนพวกเขาเลย เป็นที่mindsetต่างกัน แรกๆเรากับเพื่อนสนิทกันค่ะแต่ตอนนี้เปลี่ยนไปแล้ว มีปัญหาครอบครัวด้วยนะคะ เป็นลูกเราคนกลางค่ะ ไม่เคยเรียกร้องอะไรที่ทำให้ลำบากคอยถนอมนํ้าใจในคำพูดและถ่อมตัวกับที่บ้านมากๆ แต่ถ้าถามหาความสนิทไม่มีเลยใครที่สนิทกับเราเลยค่ะทั้งเพื่อนทั้งครอบครัว เราเป็นคนที่ไม่เคยได้รับการปฏิบัติที่เหมือนพี่เหมือนน้องสุด เคยขอสิ่งนึงก็ไม่เคยได้แต่กลับถูกคาดหวังมากที่สุดในตอนนี้คือต้องเรียนให้สูง ถึงแม้ว่าพี่คนโตจะเป็นคนเลวก็ตาม แต่ความกดดันทุกอย่างกลับอยู่ที่เรา เราดีเกินไปหรอคะ เราเป็นคนที่หัวเราะง่ายมากร่าเริงชอบอารมณ์ดีตลอดเวลา ทำไมรู้สึกเหมือนเกิดมาอ้างว้างเพื่อนก็ถูกลืม ครอบครัวก็ไม่ได้ชอบในตัวเรา ควรทำยังไงต่อคะ มาแชร์ความคิดทัศนคติและแนวคิดช่วยหน่อยค่ะ บางครั้งหนูก็ไม่ไหว อยากจะพูดแต่ก็พูดไม่ได้ สรุปเราเกิดมาทำไม เพื่อเป็นที่สร้างความสุขให้กับคนอื่นแค่นันหรอ เรื่องพวกนี้เกิดทั้งกับเพื่อน กับครอบครัว ส่วนคนที่ไม่รู้จักก็เกิดบ้างค่ะแต่น้อยกว่า ตอนนี้หนูมีเป็นหลายเรื่องเลยค่ะที่ไม่รู้จะเรียงยังไงให้คนได้เข้าใจดี

รู้สึกโชคร้ายมากเลยค่ะคนทุกคนเขามีคนคอยสนับสนุนเรื่องเงินเรื่องเรียนหรือแม้กระทั่งเรื่องต่างๆแต่เรากลับต้องกลายเป็นคนที่ต้องหาอะไรด้วยตัวเอง อย่าพูดถึงการเสี่ยงดวงเลยค่ะหนูรู้สึกโชคร้ายจริงๆ รอวันแล้ววันเราซักวันจะเป็นวันที่โชคดีและเปลี่ยนชะตาเรา รอมา17ปีแล้วก็เถอะ ตอนนี้ได้แต่เพ้อฝันเอาในสิ่งที่อยากได้แล้วก็อยากเป็น หรือหนูต้องเป็นแค่ผู้ให้คะไม่ใช่ผู้รับ คงต้องเปลี่ยนแปลงทุกสิ่งได้แค่ตัวเราหรือเปล่า 17ปีมานี้เอาแต่พูดว่า"ไม่เป็นไร" ตอนนี้ก็ยังคงต้องปลอบใจตัวเองต่อค่ะ😭

ขอบคุณพี่ๆที่มาอ่านมากๆเลยค่ะ 🙏🏻