สวัสดีครับ พอดีผมกับเเฟนคบกันมาจะปีที่3กว่าเเล้ว ปี2ปีเเรก เขาดีมาก
ดีชนิดที่ว่าทุกคนต่างยินดีกับผมที่ได้พี่คนนี้เป็นเเฟน ผมย้ายมาอยู่กับเขาที่บ้าน เเรกๆก็เกรงๆ เพราะที่บ้านพี่เขาจะมีน้องสาวกับเเฟนน้องสาวเขา เเต่ด้วยความที่เรากับน้องเขาทำงานกันคนละรอบ โอกาศที่เจอกันในบ้านก็เเป๊บเดียวเลยไม่ค่อยสนิทกันเท่าไหร่ ทุกอย่างก็ไปด้วยดี
จนกระทั่ง เเฟนผมตกงาน มาเริ่มงานใหม่เงิน2หมื่น ทำให้รายได้ลดลง
อะไรที่เคยมีเคยกินเคยใช้ลดก็ลด เหมือนเราจะเริ่มต้นใหม่กันอีกครั้งกับชีวิตคู่ ละบุคคลที่4ของบ้านก็เพิ่มเข้ามา เป็นหลานเเฟนผมเอง อายุ18-19ปี เป็นผู้ชายบุคลิกมึนๆ ตอนเขามาอยู่เราก็คิดว่าน้องน่าจะปิดเทอม อะไรประมานนี้ เเต่รู้สึก2-3เดือนน้องยังไม่ไปใหน ยังคงนอนดึกเล่นมือถือ ตื่นสาย หาข้าวกินเเล้วก็นอน เราถามเเฟน เเฟนบอกพ่อเเม่เขาเเยกทางกัน เลยมาขออาศัยอยู่ด้วย เราเลยพอรับได้ ว่าจะหางานให้ทำำ
เเฟนบอกมันไม่ได้ไม่ค่อยเเข็งเเรง เรามองๆก็ปกติทุกอย่าง เหมือนคนขี้เกลียดมากกว่า ด้วยการที่ใช้ไฟทั้งวันทั้งคืน ใหนจะค่าไฟ ค่านู้นนี้นั้นก็ไม่พอ เรากับเเฟนเริ่มมีปัญหากัน เรากลับบ้านมาเหนื่อยไม่มีน้ำกิน หลานเขานอนเล่นมือถือกระดิกเท้าสบายใจ เเฟนไล่เราให้ไปกรอกน้ำำ กวาดบ้านเก็บบ้าน เรางงว่าหลานเขาวันๆไม่ได้ทำไร ทำไมไม่ทำบ้าง พอเราจะบอกจะสอนอะไรหลานเขา เขาก็ไม่พอใจ พูดซ้ำๆว่า"อยู่กับครอบครัวเราเหนื่อยมากเลยหรอ" เราจุกอกพูดไม่ถูก เเรกเขาพูดจาเเรงๆใส่เรา เราเสียใจมาก 3-4ครั้ง เราก็ร้องไห้เสียน้ำตา เราอยากเลิกกับเขามาก เพราะอยู่กับเราไม่ได้รู้สึกเป็นคนรักเขาเเล้ว เหมือนเป็นคนคอยรองรับอารมภ์ ตอนเขามีปัญหา เขาไม่เคยไปพูดกับพี้น้องหลานเขาเลย ว่าตอนนี้เขาเป็นอย่างไรบ้าง เขาปั้นหน้ายิ้ม ให้หลานให้น้องเขา เเล้วถามว่า น้องกินข้าวยัง ตัดมาที่เรามีเเต่ปัญหาที่เอามาให้ เป็นหนี้หัวโต ครอบครัวก็ไม่รู้ มีเเต่เรา เราไม่เข้าใจว่าทำไม"คนใต้ถึงรักครอบครัวพี่น้องกันขนาดนี้" ตัดมาที่เราเหมือนไม่ได้รักอะไรเลย เหมือนอยู่ไปวันๆเเค่รอวันที่จะเลิกกัน
มีปัญหากับเเฟนเพราะครอบครัวเเฟน
ดีชนิดที่ว่าทุกคนต่างยินดีกับผมที่ได้พี่คนนี้เป็นเเฟน ผมย้ายมาอยู่กับเขาที่บ้าน เเรกๆก็เกรงๆ เพราะที่บ้านพี่เขาจะมีน้องสาวกับเเฟนน้องสาวเขา เเต่ด้วยความที่เรากับน้องเขาทำงานกันคนละรอบ โอกาศที่เจอกันในบ้านก็เเป๊บเดียวเลยไม่ค่อยสนิทกันเท่าไหร่ ทุกอย่างก็ไปด้วยดี
จนกระทั่ง เเฟนผมตกงาน มาเริ่มงานใหม่เงิน2หมื่น ทำให้รายได้ลดลง
อะไรที่เคยมีเคยกินเคยใช้ลดก็ลด เหมือนเราจะเริ่มต้นใหม่กันอีกครั้งกับชีวิตคู่ ละบุคคลที่4ของบ้านก็เพิ่มเข้ามา เป็นหลานเเฟนผมเอง อายุ18-19ปี เป็นผู้ชายบุคลิกมึนๆ ตอนเขามาอยู่เราก็คิดว่าน้องน่าจะปิดเทอม อะไรประมานนี้ เเต่รู้สึก2-3เดือนน้องยังไม่ไปใหน ยังคงนอนดึกเล่นมือถือ ตื่นสาย หาข้าวกินเเล้วก็นอน เราถามเเฟน เเฟนบอกพ่อเเม่เขาเเยกทางกัน เลยมาขออาศัยอยู่ด้วย เราเลยพอรับได้ ว่าจะหางานให้ทำำ
เเฟนบอกมันไม่ได้ไม่ค่อยเเข็งเเรง เรามองๆก็ปกติทุกอย่าง เหมือนคนขี้เกลียดมากกว่า ด้วยการที่ใช้ไฟทั้งวันทั้งคืน ใหนจะค่าไฟ ค่านู้นนี้นั้นก็ไม่พอ เรากับเเฟนเริ่มมีปัญหากัน เรากลับบ้านมาเหนื่อยไม่มีน้ำกิน หลานเขานอนเล่นมือถือกระดิกเท้าสบายใจ เเฟนไล่เราให้ไปกรอกน้ำำ กวาดบ้านเก็บบ้าน เรางงว่าหลานเขาวันๆไม่ได้ทำไร ทำไมไม่ทำบ้าง พอเราจะบอกจะสอนอะไรหลานเขา เขาก็ไม่พอใจ พูดซ้ำๆว่า"อยู่กับครอบครัวเราเหนื่อยมากเลยหรอ" เราจุกอกพูดไม่ถูก เเรกเขาพูดจาเเรงๆใส่เรา เราเสียใจมาก 3-4ครั้ง เราก็ร้องไห้เสียน้ำตา เราอยากเลิกกับเขามาก เพราะอยู่กับเราไม่ได้รู้สึกเป็นคนรักเขาเเล้ว เหมือนเป็นคนคอยรองรับอารมภ์ ตอนเขามีปัญหา เขาไม่เคยไปพูดกับพี้น้องหลานเขาเลย ว่าตอนนี้เขาเป็นอย่างไรบ้าง เขาปั้นหน้ายิ้ม ให้หลานให้น้องเขา เเล้วถามว่า น้องกินข้าวยัง ตัดมาที่เรามีเเต่ปัญหาที่เอามาให้ เป็นหนี้หัวโต ครอบครัวก็ไม่รู้ มีเเต่เรา เราไม่เข้าใจว่าทำไม"คนใต้ถึงรักครอบครัวพี่น้องกันขนาดนี้" ตัดมาที่เราเหมือนไม่ได้รักอะไรเลย เหมือนอยู่ไปวันๆเเค่รอวันที่จะเลิกกัน