ยอมรับความจริงที่เกิดขึ้นได้แล้วจริงๆหรือปล่าว??

จะมาเล่าความรู้สึกที่เป็นอยู่ตอนนี้หลังจากที่ไม่ได้คุยกับคนคุยมาได้3-4เดือน กลายเป็นคนไม่อยากออกดื่ม ไม่อยากทำอะไร ไม่มีชีวิตชีวา ไม่สุข ไม่ทุกข์ ไม่ยินดีกับอะไรทั้งนั้น เราก็ได้ไปอ่านบทความต่างๆเพื่อให้ผ่านช่วงเวลานี้ไปให้ได้ บางครั้งก็รู้สึกคิดถึงแล้วร้องไห้ บางครั้งก็เปิดดูข้อความเก่าๆและยิ้มบางวันก็ร้องไห้ ยอมรับเลยว่าเรื่องของเขาวนในหัวทุกๆเช้า ทุกๆก่อนนอน ช่วงเวลาที่ว่างจากการทำงาน เวลาดูหนังหรือเปิดเจอสถานที่ที่เคยไปด้วยกัน หรือ ร้านที่พูดกันไว้ว่าจะพากันไปกินก็รู้สึกเศร้าแล้วน้ำตาคลอ บางวันก็พูดกับตัวเองว่าฮึบ!! ไปมีความสุขได้แล้ว หากิจกรรมทำ หาหนังมาดู หาเกมมาเล่น แต่ก็ไม่อิน เหมือนไม่มีสมาธิ ที่ผ่านมาก็มีคนแวะเวียนเข้ามาทักทายพูดคุย อยากทำความรู้จัก เราก็ไม่ได้ปิดกั้นตัวเองที่จะทำความรู้จักกับคนใหม่ๆนะคะ แต่ในใจเรารู้ดีว่าเขาก็ยังอยู่ในนั้น ซึ่งความรู้สึกมันก็เป็นอะไรที่ควบคุมไม่ได้ เราอยากเดินไปข้างหน้า อยากมีครอบครัว อยากมีคู่ชีวิต ตอนนี้เหมือนเดินหน้าต่อก็ไม่เต็มที่เลย บางวันหัวเราะ บางวันก็ร้องไห้คิดถึงเขา ควบคุมอารมไม่ได้เลย รู้สึกทรมาน พยายามไม่โฟกัสกับเรื่องนี้แต่ก็มีแวปเข้ามาทำให้ต้องคิด ภาพความทรงจำเขาอยู่ทุกมุมในบ้านก็ด้วยทั้งห้องนอนที่เป็นเซฟโซนของเรา เข้าใจความรู้สึก "ถึงจะอยู่ไม่ได้ ก็ต้องอยู่ให้ได้" ใช้ชีวิตไปวันๆจริงๆค่ะ ในใจรู้นะคะว่า ต้องรักตัวเอง ต้องเห็นคุณค่าตัวเอง ใช้ชีวิตโสดให้มีความสุข ทำแล้วค่ะแต่ไม่มีความสุขเพราะในใจเรายังทุกข์ คำว่าปล่อยวางมันพูดง่ายนะคะ แต่การทำใจให้ปล่อยวางมันยากมาก ก็อยากจะได้คำแนะนำว่าเราควรจัดการกับความรู้สึกที่เป็นอยู่แบบนี้ยังไง