คือสมัยเรียนประถมเราเคยแอบชอบ ผ.อ ต้องเล่าก่อนว่าผ.อ คนนี้ย้ายมาที่หลังคือเราก็ย้ายมาเรียนที่
โรงเรียนนี้มันเป็นโรรงเรียนชุมชนตอนป.1ซึ้ง ผ.อ แกย้ายมาตอนเราป.5 สอง มีเหตุการนึ่งที่รู้ตัวว่าเกลียดเค้าคือ เจอหน้ากันวันเเรกเราแอบออกนอกโรงเรียนในวันงานต้อนรับ ผ.อ คนใหม่ แต่เราเจอ เค้า ยืนล้างมือก็เกิดการถามนิดหน่อยว่าเราจะไปไหนแต่เราดันตอบไปว่าลุงจะยุ่งทำไม เช้าวันที่สอง โดนเรียกเข้าห้องปกครอง พร้อมกับผ.อ ที่ไปเป็นพยานว่าเราโดดเรียน หลังจากนั้นเค้าก็รับอาสาดูแลให้คะแนนผลการเรียนเราดีขึ้น ใช่มันดีขึ้นจริงๆ จากเกลียดในวันนั้น กลายเป็นว่าสิบนาทีในห้องคอมพิวเตอร์ที่เค้าต้องมาสอนแทนทำให้เรารู้เค้าใส่ใจเด็กมากๆ และเหตุการณ์ก็เกิดขึ้นหลายครั้งจนเพื่อนเริ่มเห็นว่าเราเขินเค้าเวลาที่เจอ ก็เริ่มแซว เราปฏิเสธตลอดจนไกล้วันเรียนจบทุกคนต่างมีที่ๆจะเรียนต่อเราก็มีไว้ในใจแล้วแต่ ผ.อ ดันไปพูดกับยายเราว่าให้ไปสอบที่นี้ดีไม ซึ่งมันเป็นโรงเรียนประจำอำเภอที่ ผ.อ เคยเรียน และ ผ.อ ก็มาพูดกล่อมทุกครั้งที่เจอหน้าว่าลองไปสอบไมเธอทำได้เชื่อครู พอวันจบ ก่อนวัน ที่เราจะไปสอบ เราร้องไห้เพราะเราไม่อยากแยกกะเพื่อน เรากลัวการเข้าสังคม แต่ผ.อ เป็นคนเดียวที่เดินเข้ามากอดแล้วบอกว่ามีเพื่อน 4-5คนไปสอบที่เดียวกัน พอวันสอบเราเจอ ผ.อ ที่หน้าห้องสอบด้วย และเราก็สอบติดอาทิตย์แรกที่เข้าไปรับรู้ได้เลยว่าการไม่เจอหน้าเค้ามันแปลกๆ การกินข้าวคนเดียวมันแปลกๆ แต่ก็มีได้เจอบ้างเวลามีงานที่ต้องเชิญผ.อ มาร่วมงาน และเราก็เรียนไม่จบ ก็เป็นผ.อ อีกเช่นเคยมากล่อมให้เรากลับไปเรียนกศน เรารักษาซึมเศร้า1ปี จึงไปสมัคร ทุกครั้งที่เรากลับไปเล่นที่โรงเรียนเก่าจะเจอ ผ.อ เสมอก็ถามไถ่เรื่องชีวิตเป็นปกติจนได้คุยในสถานคนคุยสักพักใหญ่ๆแต่ก็จบด้วยดีเพราะต่างคนต่างไม่มีเวลา และก็เราเรียนจบกศน แต่เมื่ออาทิตย์ที่แล้วเราไปธุระที่โรงเรียนเก่ากะเพื่อนผู้หญิงที่เคยเรียนด้วยกัน และเพื่อนเราก็เล่นถึงเนื้อถึงตัว แบบว่าเข้าไปกอดไปอ้อน ผ.อ ซึ่งตลอดมาที่คุยกะเรา เราไม่เคยกล้าทำเลย แต่พอเห็นแบบนี้เรารู้หวงจัง อยาก วิ่งเข้าไปลากตัวเพื่อนออกจากเค้า ทั้งๆที่มันไม่ได้กอดนาน ของเรามากสุดลูบหัว เค้าบอกว่าเราโตแล้วไม่ควรกอดใครแบบตอนเด็กๆ
ปล.1 ตอนที่คุยกะ ผ.อ เราอายุ 20แล้ว
แค่อยากมาระบายนะคะ
โรงเรียนนี้มันเป็นโรรงเรียนชุมชนตอนป.1ซึ้ง ผ.อ แกย้ายมาตอนเราป.5 สอง มีเหตุการนึ่งที่รู้ตัวว่าเกลียดเค้าคือ เจอหน้ากันวันเเรกเราแอบออกนอกโรงเรียนในวันงานต้อนรับ ผ.อ คนใหม่ แต่เราเจอ เค้า ยืนล้างมือก็เกิดการถามนิดหน่อยว่าเราจะไปไหนแต่เราดันตอบไปว่าลุงจะยุ่งทำไม เช้าวันที่สอง โดนเรียกเข้าห้องปกครอง พร้อมกับผ.อ ที่ไปเป็นพยานว่าเราโดดเรียน หลังจากนั้นเค้าก็รับอาสาดูแลให้คะแนนผลการเรียนเราดีขึ้น ใช่มันดีขึ้นจริงๆ จากเกลียดในวันนั้น กลายเป็นว่าสิบนาทีในห้องคอมพิวเตอร์ที่เค้าต้องมาสอนแทนทำให้เรารู้เค้าใส่ใจเด็กมากๆ และเหตุการณ์ก็เกิดขึ้นหลายครั้งจนเพื่อนเริ่มเห็นว่าเราเขินเค้าเวลาที่เจอ ก็เริ่มแซว เราปฏิเสธตลอดจนไกล้วันเรียนจบทุกคนต่างมีที่ๆจะเรียนต่อเราก็มีไว้ในใจแล้วแต่ ผ.อ ดันไปพูดกับยายเราว่าให้ไปสอบที่นี้ดีไม ซึ่งมันเป็นโรงเรียนประจำอำเภอที่ ผ.อ เคยเรียน และ ผ.อ ก็มาพูดกล่อมทุกครั้งที่เจอหน้าว่าลองไปสอบไมเธอทำได้เชื่อครู พอวันจบ ก่อนวัน ที่เราจะไปสอบ เราร้องไห้เพราะเราไม่อยากแยกกะเพื่อน เรากลัวการเข้าสังคม แต่ผ.อ เป็นคนเดียวที่เดินเข้ามากอดแล้วบอกว่ามีเพื่อน 4-5คนไปสอบที่เดียวกัน พอวันสอบเราเจอ ผ.อ ที่หน้าห้องสอบด้วย และเราก็สอบติดอาทิตย์แรกที่เข้าไปรับรู้ได้เลยว่าการไม่เจอหน้าเค้ามันแปลกๆ การกินข้าวคนเดียวมันแปลกๆ แต่ก็มีได้เจอบ้างเวลามีงานที่ต้องเชิญผ.อ มาร่วมงาน และเราก็เรียนไม่จบ ก็เป็นผ.อ อีกเช่นเคยมากล่อมให้เรากลับไปเรียนกศน เรารักษาซึมเศร้า1ปี จึงไปสมัคร ทุกครั้งที่เรากลับไปเล่นที่โรงเรียนเก่าจะเจอ ผ.อ เสมอก็ถามไถ่เรื่องชีวิตเป็นปกติจนได้คุยในสถานคนคุยสักพักใหญ่ๆแต่ก็จบด้วยดีเพราะต่างคนต่างไม่มีเวลา และก็เราเรียนจบกศน แต่เมื่ออาทิตย์ที่แล้วเราไปธุระที่โรงเรียนเก่ากะเพื่อนผู้หญิงที่เคยเรียนด้วยกัน และเพื่อนเราก็เล่นถึงเนื้อถึงตัว แบบว่าเข้าไปกอดไปอ้อน ผ.อ ซึ่งตลอดมาที่คุยกะเรา เราไม่เคยกล้าทำเลย แต่พอเห็นแบบนี้เรารู้หวงจัง อยาก วิ่งเข้าไปลากตัวเพื่อนออกจากเค้า ทั้งๆที่มันไม่ได้กอดนาน ของเรามากสุดลูบหัว เค้าบอกว่าเราโตแล้วไม่ควรกอดใครแบบตอนเด็กๆ
ปล.1 ตอนที่คุยกะ ผ.อ เราอายุ 20แล้ว