ขอเท้าความก่อนเลยเรากับแฟนอยู่ในวันทำงานกันทั้งคู่ อายุ 31,32กันแล้ว วัยนี้ควรคิดเรื่องอะไร เพื่อนคิดว่ายังไงไปอ่านกันเลยค่ะ
-ห่วงกิน ห่วงเที่ยว ชอบสังสรรค์กับเพื่อน หนีเที่ยว อยากไปสังสรรค์สนุกกะเพื่อนๆพอเราตาม ก็ไม่อยากกลับเพราะติดลม ไม่เห็นความผิดของตัวเอง เราตามมากๆ ก็มีทะเลาะกัน จนเพื่อนๆเค้าคิดว่าเรางี่เง่าจนเกินไป
-ให้เกียรติทุกคน ยกเว้นแฟนตัวเอง ปล่อยให้เพื่อนตัวเองพูดถึงเราในทางที่แย่ๆ เช่น แฟนปัญญาอ่อนงี่เง่า ทั้งที่สิ่งที่เค้าทำกับเรามันบ่อยเกินไป
-ไม่เคยซื่อสัตย์ต่อคำพูด ไม่ว่าจะต่อหน้าหรือลับหลัง เช่น รับปากอะไรแล้วไม่ทำ พอทำผิดขึ้นมาก็อ้างว่าเรา เป็นคนที่ตามเค้าเอง โกหกเราสารพัดเพื่อที่จะได้ไปกินไปเที่ยว พอเราจับได้ บอกเราว่า เพราะว่าเราห้าม ทำให้เค้าต้องโกหก ซึ่ง มันกันทุกวัน โทษทุดคนยกเว้นตัวเอง
-ไม่มีการพัฒนา มีชีวิตอยู่ไปวันๆ ขอแค่มีเงินกินเบียร์ทุกวันก็พอ ไม่เคยวางแผนอนาคต พอเราพูดถึงอนาคต ชักชวนไปทำนั้นไปทำนี่ก็ ห่วงแต่จะอยู่ที่บ้านเพื่อใกล้ชิคกับเพื่อนข้างบ้าน
-ให้โอกาสสารพัด ทุกครั้งรับปากดิบดีว่าจะไม่ทำ คือแปลว่าอย่าเผลอ เราจะไปไหนมาไหนไม่มีความสบายใจ ต้องคอยระแวงต้องคอยโทรเช็ค ทำให้เรา ไม่อยากไปไหนไม่อยากห่างเค้า เพราะกลัวว่าเค้าจะทำผิด
-ไปกินไปเที่ยวกับเพื่อนถึงไหนถึงกัน กับเราเอางานมาอ้าง พอเรายกตัวอย่างก็หาว่าเราพูดเรื่องเดิมๆ
“ตลอดระยะเวลา 3 ปี เราทนมาได้ไง 2 วันดี 4 วันร้าย ต้องลุ้นทุกวันว่ามันจะ ทำอะไรอีก เป็นความสัมพันธ์ที่ทำให้ชีวิต ดิ่งลงเรื่อยๆ ใครมีประสบการณ์แบบนี้บ้าน แชร์ให้ฟังหน่อยว่าหลุดพ้นมาได้ยังไง”
ใครมีประสบการ์ณความรักแบบนี้บ้าง
-ห่วงกิน ห่วงเที่ยว ชอบสังสรรค์กับเพื่อน หนีเที่ยว อยากไปสังสรรค์สนุกกะเพื่อนๆพอเราตาม ก็ไม่อยากกลับเพราะติดลม ไม่เห็นความผิดของตัวเอง เราตามมากๆ ก็มีทะเลาะกัน จนเพื่อนๆเค้าคิดว่าเรางี่เง่าจนเกินไป
-ให้เกียรติทุกคน ยกเว้นแฟนตัวเอง ปล่อยให้เพื่อนตัวเองพูดถึงเราในทางที่แย่ๆ เช่น แฟนปัญญาอ่อนงี่เง่า ทั้งที่สิ่งที่เค้าทำกับเรามันบ่อยเกินไป
-ไม่เคยซื่อสัตย์ต่อคำพูด ไม่ว่าจะต่อหน้าหรือลับหลัง เช่น รับปากอะไรแล้วไม่ทำ พอทำผิดขึ้นมาก็อ้างว่าเรา เป็นคนที่ตามเค้าเอง โกหกเราสารพัดเพื่อที่จะได้ไปกินไปเที่ยว พอเราจับได้ บอกเราว่า เพราะว่าเราห้าม ทำให้เค้าต้องโกหก ซึ่ง มันกันทุกวัน โทษทุดคนยกเว้นตัวเอง
-ไม่มีการพัฒนา มีชีวิตอยู่ไปวันๆ ขอแค่มีเงินกินเบียร์ทุกวันก็พอ ไม่เคยวางแผนอนาคต พอเราพูดถึงอนาคต ชักชวนไปทำนั้นไปทำนี่ก็ ห่วงแต่จะอยู่ที่บ้านเพื่อใกล้ชิคกับเพื่อนข้างบ้าน
-ให้โอกาสสารพัด ทุกครั้งรับปากดิบดีว่าจะไม่ทำ คือแปลว่าอย่าเผลอ เราจะไปไหนมาไหนไม่มีความสบายใจ ต้องคอยระแวงต้องคอยโทรเช็ค ทำให้เรา ไม่อยากไปไหนไม่อยากห่างเค้า เพราะกลัวว่าเค้าจะทำผิด
-ไปกินไปเที่ยวกับเพื่อนถึงไหนถึงกัน กับเราเอางานมาอ้าง พอเรายกตัวอย่างก็หาว่าเราพูดเรื่องเดิมๆ
“ตลอดระยะเวลา 3 ปี เราทนมาได้ไง 2 วันดี 4 วันร้าย ต้องลุ้นทุกวันว่ามันจะ ทำอะไรอีก เป็นความสัมพันธ์ที่ทำให้ชีวิต ดิ่งลงเรื่อยๆ ใครมีประสบการณ์แบบนี้บ้าน แชร์ให้ฟังหน่อยว่าหลุดพ้นมาได้ยังไง”