ผมชื่อ จ ตอนนั้นผมก็ไม่มีอะไรทำอยู่ในช่วงที่กำลังจะหาอะไรใหม่ๆทำ จนได้รู้จักกับพี่คนนึง ชื่อว่าพี่ ด. พี่แกก็เป็นคนที่สอนบาสให้เด็กในโรงเรียนนั่นแหละ พี่แกเลยชวนผมว่า ไหนๆก็ว่างไม่มีอะไรทำลองไปเล่นบาสกับพี่มั้ย มีคนเล่นเยอะนะผมก็ตอบแบบเออ ออๆ ไปงั้นเพราะขี้เกียจออกจากบ้าน แล้ววันต่อมาพี่แกก็มาชวนถึงที่บ้านผมก็ไม่ได้คิดอะไร ไปก็ไปไหนๆก็ไม่มีอะไรทำละออกกำลังกายแก้เบื่อ วันนั้นโคตรจะซวยฝนตกอีกพวกเราเลยย้ายเข้าไปเล่นบาสไปเคาะบาสรอฝนหยุดในโรงยิมเพราะฝนตกแรงมากตอนนั้นผมก็ยังไม่ค่อยสนใจใครนะ จนน้องมาทักหลายๆคน ดีครับพี่ดีครับๆ แล้วผมอะเจอน้องคนนั้นอะน้องชื่อว่าน้อง น. ก็นึกแปปนึงนะว่าเอ๊ะ คล้ายใครวะพอเปิดไอจีดูอ๋อคล้ายพี่ซุง (ขออนุญาตเอ่ยชื่อครับ) แบบคล้ายมาก นิสัยก็เฟลลี่สุดอะก็เข้ามาทัก จากเล่นบาสกันก็เริ่มสนิท กันไปไหนมาไหนด้วยกัน ผมไปรับน้องจากโรงเรียนมาเล่นที่บ้านบ้าง ชวนมาทำกับข้าวกินที่บ้านบ้าง มานอนเล่นที่บ้านจนเข้าออกบ้านผมเป็นปกติไปแล้ว แต่ความรู้สึกเกิดหลังจากนี้ วันนั้นวันเกิดผมเราก็ไปกินสังสรรค์เฮฮาปกติแล้วทีนี้น้องเมามากกลับบ้านไม่ไหวผมเลยให้นอนด้วยบนเตียงเดียวกันนั้นแหละแต่ผมยังไม่หลับนะผมก็นอนเล่นมือถือไปสักพัก น้องหันมากอดผมอะครั้งแรกผมผลักออกนะตกใจ แล้วให้พลิกไปอีกทาง พอครั้งที่สองกอดแล้วหอมแก้ม คือแบบตอนนั้นทำอะไรไม่ถูกใจสั่นเพราะครั้งแรกที่ ช.ช ผมตั้งสติแปปนึงแล้วจังหวะหันไปหน้าอยู่เกือบจะติดกันโอ้ยยย ผมเลยเอาหมอนข้างวางกลางเลยจบๆ (แต่ไม่มีอะไรเกินเลยกว่านั้นนะ)พอวันต่อมาน้องก็ตื่นกลับบ้านไป ผมก็ไม่ได้บอกอะไรนะ แต่ผมว่าความรู้สึกผมมันเริ่มจากนี้แหละ ยิ่งเราสนิทเรื่อยๆไปเที่ยวด้วยกัยบ่อยๆเรื่อยๆทักชวนกันตลอด อยู่ด้วยกันแทบจะทุกวัน ผมเลยจะเช็คหัวใจตัวเองว่าความรู้สึกชอบนี่จริงมั้ยหรือยังไง ผมเลยทำตัวออกห่าง ไม่ไปเจอ ไม่ไปหา ไม่คุย พอน้องทักมาผมก็บอกไม่ว่าง ตอนที่ผมทำตัวออกห่างพึ่งมารู้ว่าน้องคุยกับ ผญ อีกคน อะในตอนนั้นผมก็เริ่มปลงละเริ่มไม่คิดอะไร แต่พอเห็นเค้าไปเฝ้ากันที่สนามบาสอะ ผมหึงน้อง น.เฉยเลย แต่ผมเก็บอาการนะ ก็เป็นไปเรื่อยๆแบบนี้ผมเลยรู้ละว่าน้องน่ะน่าจะเป็นแฟนกันแล้ว ผมเลยตัดสินใจออกจากสนามบาสแล้วไปทำพาทไทม์ พอ พรุ่งนี้ทำ ผมทำไปได้สักพัก เราก็ไม่ค่อยได้คุยกันผมไม่ได้ไปสนามเลยเพราะว่าทำ เราก็ไม่ค่อยได้คุยกันผมไม่ได้ไปสนามเลยเพราะว่าทำงาน แล้วมีวันนึงเกิดเรื่องที่สนามบาสทุกคนก็อยากจะหยุดเล่น แล้วบังเอิญร้านที่ผมทำพาทำพาทไทม์ขาดคนพอดีผมเลยชวนน้อง น.ว่าทำงานด้วยมั้ย น้องบอกได้ๆทำพี่เราก็ทำพาทไทม์กัน ผมก็ถือโอกาสซะว่าอยู่ใกล้กันละเดี๋ยวจะบอกความรู้สึกของตัวเองไปละนะ จนผมมารู้ว่าน้อง น. เลิกคุยกับคนในโรงเรียนคนที่ไปเฝ้าที่สนามบาท แต่มาคุยกับน้องพนักงานอีกคนในร้านแทน โห่ตอนนั้นผมโคตรเจ็บเลย โคตรเสียใจที่บอกความรู้สึกของผมช้าไปอะ ถ้าย้อนกลับไปสองปีที่แล้วได้นะ ผมจะบอกชอบเลย ผมเสียใจมากๆจนถึงทุกวันนี้อะเสียใจตลอด คิดถึงตลอดทั้งๆที่รู้ว่าเป็นไปไม่ได้ "ขอบคุณที่อ่านจบนะครับ"สุดท้ายคือ ผมควรจะบอกดีมั้ยหรือเก็บไว้แบบนี้ไปเรื่อยๆ🥹🥲