สวัสดีค่ะ อายุ16ค่ะ ตอนนี้รู้สึกว่างเปล่ามากค่ะ รู้สึกไม่มีอะไรดึงดูดให้อยากใช้ชีวิตที่ดีเลยค่ะ คิดว่าตัวเองควรตาย เพราะรู้สึกปัญหาชีวิตเยอะ ทั้งจากคนอื่นรวมทั้งที่ตัวเองก่อ อยากหนีปัญหาทุกอย่าง อยากอยู่สงบๆ หาสิ่งที่เอนจอยไม่ค่อยได้เลยค่ะ เลยเล่นแต่โทรศัพท์ ส่วนเพื่อน พอขึ้นม.ปลายมาเพื่อนที่สนิทก็แยกกัน ไม่ได้สนุกเหมือนตอนม.ต้น สภาพห้องเรียนก็ไม่ได้ทำให้สนุกในการเรียนเลยค่ะ เรื่องโรงเรียนก็ค่อนข้างทำให้เสียใจ และมูฟออนจากอดีตตอนม.ต้นยากอยู่ค่ะไม่รู้ว่ายังปรับตัวไม่ได้หรือไม่ชอบจริงๆ แต่คิดว่าไม่ชอบค่ะ เพราะเพื่อนในห้องค่อนข้างไม่โอเคเท่าไหร่ แต่อยู่ได้แค่ไม่แฮปปี้ พอขึ้นม.ปลายก็รู้สึกแย่อีกเรื่องคือเห็นเพื่อนที่เคยสนิทไปมีแก๊งใหม่ มีไลฟ์สไตล์ที่ดีขึ้น บ้างทะเลาะกันตอนม.ต้น ก็คืนดีกันแล้วรวมแก๊งกัน พวกมันแฮปปี้กันมากค่ะ เลยนอยที่เราไม่ได้ไปสนุกกับพวกนั้นแบบที่เคย หรือคิดว่าพวกเขามีความสุขกว่าเราตอนนี้ที่เป็นอยู่มาก และบางทีก็คิดว่าเขามีความสุขมากกว่าตอนอยู่กับเรา พยายามมูฟออนอยู่ค่ะกับเรื่องเพื่อน พอปิดเทอมแล้วมันรู้สึกว่างเปล่าอะค่ะ ไม่มีไรทำ แล้วยิ่งอยู่กับยิ่งอึดอัดในใจอะค่ะ บ้านค่อนข้างที่จะไม่น่าอยู่แล้วคนในบ้านก็ให้ไม่อยากอยู่ค่ะ มีพี่สาสที่มักง่ายมากค่ะ จานไม่ล้าง กินแล้วให้คนอื่นล้างให้ คนอื่นที่ว่าก็คือตัวดิฉันเอง บางทีกินหกก็ไม่เก็บ เช็ดทีก็ลวกๆ  และเรื่องที่ทำให้ปวดหัวอีกแปดพันอย่าง ที่ต้องคอยมาเก็บเช็ดให้ งานบ้านก็ไม่เคยทำ ห้องน้ำไม่เคยล้าง พอทำสะสมๆไปแบบนี้มันทำให้เกนื่อยใจและเครียดมากค่ะ เพราะเราทำสิ่งนี้แล้วแต่เขาดันไม่ทำอะไรเลย ตอนนี้เกลียดมันมากเลยค่ะ แม่ก็ชอบมาบอกให้เราทำนู้นทำนี้ ในตอนที่เขาต้องคอยไปจัดการสิ่งที่พี่สาวทำไว้เราก็ต้องไปช่วยแม่อีกทีตลอด  ไม่อยากช่วยก็ต้องช่วยเพราะไม่อยากให้เขาแบกอะไรเยอะจนเกินไปแต่เรารู้สึกว่าก็ไม่ใช่เรื่องที่ให้เราไปแบกแทน บางทีเราก็โมโหที่เขาต้องไปเก็บนู้นเก็บนี้ให้พี่  บ่นอะไรก็แล้วก็ไม่ฟัง บอกให้ล้างจานเดินขึ้นห้องเฉย เหนื่อยมากค่ะ ขึ้นภาพต้องอยู่ร่วมกับกันในวันต่อไปก็อึดอัดแทบบ้า มีนิสัยที่รับไ่ได้เยอะจนเกินไป สร้างแต่ความลำบากใจ แต่ไม่เคยรับฟังความลำบากใจคนอื่นเลย แถมมีลูกอีก พอลูกนางทำตัวไม่ดีใครว่าอะไรก็ไม่ได้ ไม่ฟังด้วย เรื่องพี่น้องแค่นี้ก็ทำให้เราไม่อยากอยู่ค่ะ ชีวิตก็ไม่ได้มีปัญหาแค่นี้ ตอนนี้ตัวเองค่อนข้างขี้หงุดหงิด ว่างเปล่า เล่นโทรศัพท์เยอะ สมาธิสั้น คิดเยอะ เวลามาีอะไรในใจไม่กล้าพูดเลยค่ะ  ในเรื่องที่จริงจังเกี่ยวกับความรู้สึกที่คิดว่าข้างในเรามันไม่โอเคแล้ว เราก็ไม่ใช่คนพูดนะแต่คิด ว่าพูดไปก็ไม่มีอะไรดี เพราะแค่บ่นเรื่องเรียนแม่ยังบอกคนอื่นก็ทำเหมือนกัน ก็ควรทำให้ได้ ฟังบ่อยจน คิดว่าปรึกษาไรไม่ได้แล้ว เอาจริงๆคิดว่าตอนนี้ตัวเองเป็นบ้าค่ะ ลึกๆพังมากแต่แสดงออกเหมือนคนแฮปปี้แบบสมาธิสั้น รู้สึกปล่อยตัวเองให้รู้สึกแย่ เก็บกดมานานก็จนบ้าจริงๆ รู้สึกกลัวการผิดหวัง รู้สึกด้อยกว่าคนอื่น รู้สึกแตกต่าง รู้สึกเราไม่ดีพอ รู้สึกไม่มีความสุข ทั้งหมดที่หนูพิมพ์ไป ถือว่าระบายนะคะ อยากได้คำแนะนำด้วยเช่นกันว่าทำยังไงจะให้ชีวิตดีขึ้น  และอยากทราบว่าการพบจิตแพทย์ที่ไหนฟรีบ้างคะ หรือทางเลือกที่ดียังไงบ้าง บ้านค่อนข้างไม่มีฐานะค่ะ อยากรู้สึกดีกับตัวเองมากกว่านี้จังเลยค่ะทุกคน รู้สึกตัวเองแย่ไปหมดทุกทางเลย