กระทู้ธรรม เรื่องมนุษย์ผู้ประเสริฐ

       ณ บัดนี้จักได้อธิบายขยายเนื้อความกระทู้ธรรมสุภาษิตที่ลิขิตไว้ ณ เบื้องต้น เพื่อเป็นแนวทางแห่งการศึกษา และปฏิบัติสืบไป

       มนุษย์นั้นเป็นสัตว์ที่มีสติปัญญาเหนือสัตว์อื่นๆ มีความสามารถในการคิดวิเคราะห์ มีการใช้สติปัญญาในการแก้ไขปัญหา แต่ในขณะเดียวกันมนุษย์ก็ยังมีกิเลสคือ โลภ โกรธ หลง อยู่ ดังนั้นหากจะเป็นมนุษย์ผู้ประเสริฐที่สุด จึงต้องนำหลักธรรมคำสอนขององค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้ามาปรับใช้ หลักธรรมนี้ได้แก่ อโลภะ อโทสะ อโมหะ คือความไม่โลภ ไม่โกรธ ไม่หลง สมดังพุทธภาษิตที่ปรากฏใน ขุททกนิกาย ชาดก ทสกนิบาต ว่า

     หลักธรรมอันพระพุทธองค์ได้ตรัสไว้นั้น มีจุดมุ่งหมายเพื่อนำสัตว์ทั้งหลายให้พ้นจากความทุกข์ และพบเจอกับความสุขที่แท้จริง หากผู้ปฏิบัติได้ปฏิบัติอย่างถูกต้องแล้ว หลักธรรมนั้นย่อมคุ้มครองรักษาผู้ประพฤติธรรมให้พบเจอแต่ความสุข ปราศจากความทุกข์ แต่หากเมื่อใดก็ตามที่ขาดการปฏิบัติ หรือขาดการอบรมศึกษาในธรรมอันพระพุทธองค์ตรัสไว้ดีแล้วธรรมนั้นก็ย่อมไม่รักษาผู้นั้น

     ดังนั้นมนุษย์ผู้มีความเฉลียวฉลาด แต่ยังขาดธรรมที่จะมาขัดเกลากิเลสของตน คือยังมี โลภะ โทสะ โมหะ คือความโลภ โกรธ หลง อยู่ หากนำหลักธรรมของพระพุทธองค์มาปรับใช้ คือ อโลภะ อโทสะ อโมหะ คือความไม่โลภ ไมาโกรธ ไม่หลง ย่อมถือว่ามนุษย์ผู้นั้นเป็นผู้ประเสริฐที่สุด สมดังสุภาษิตที่ได้ลิขิตไว้เบื้องต้นว่า