ผมได้ทะเลาะกับพ่อแม่เพราะเรื่องเล็กน้อยแต่รู้สึกว่ามันเป็นการทะเลาะกันที่ผมเจ็บปวดมากที่สุด ปกติผมจะทะเลาะกันบ่อยมากเนื่องจากตัวผมเองที่ไม่สามารถทำทุกอย่างให้เป็นดั่งที่พ่อต้องการได้และเริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆบ่อยมาก แต่ก่อนที่พ่อหรือแม่จะโมโหไปมากกว่านี้ผมมักจะชอบทำให้ติดตลกแล้วยอมทนในทุกๆครั้ง แต่ในครั้งนี้มันไม่ใช่ผมได้เก็บความเครียดไม่มีที่ระบายจนมันระเบิด ปกติแม่จะชอบมาคุยด้วยเนื่องจากพ่อชอบแซะหาเรื่องมาว่าผมและผมได้เรียนรู้กับคำว่ายอมแพ้และในแต่ละครั้งที่ผมยอมแพ้ผมรู้สึกมันไม่เป็นไรแต่ผมไม่รู้ว่าลึกๆผมเจ็บที่ไม่ได้คุยด้วยเหตุผล ก่อนเกิดเหตุการณ์ผมเริ่มรับไม่ได้ที่พ่อเริ่มด่าผมด้วยเหตุผลแปลกๆจนแม่และน้องผมยังโกรธแทนแม่มาปรับความเข้าใจด้วยทำให้ผมได้ใจว่าผมเป็นฝ่ายถูก หลังจากนั้นทุกครั้งที่พวกผมทะเลาะกันผมก่จะเริ่มใช้เหตุผลมาคุยด้วยแต่ว่าแม่ก่จะหาว่าเถียงแล้วมันทำให้ผมปวดหัวมากเนื่องจากตอนที่ผมได้ทะเลาะกับแม่ แม่ผมจะเหมาะว่าการใช้เหตุผลมันคือการเถียงและเวลาที่ผมใช้เหตุผลแม่จะบอกว่าเถียงเก่งจังเลยและพอผมเริ่มปรับความเข้าใจกันได้แม่ผมก่จะบอกว่าแม่ไม่สนว่าจะถูกหรือผิดแต่แม่จะถูกเสมอผมที่ทำอะไรไม่ได้จึงต้องยอมรับอย่างเดียว มันทำให้ทุกครั้งที่ทะเลาะกันผมจะยอมแพ้แล้วทำให้มันตลกเนื่องจากไม่อยากให้บรรยากาศเสีย
แต่ว่าในครั้งนี้มันได้เกิดจากผมเห็นว่าโรงเรียนมีสอบใบขับขี่แล้วผมได้ถามกับพ่อแม่ว่าถ้าผมอายุถึงผมจะเอารถมาได้ไหมผมได้พูดเล่นๆเนื่องจากรู้อยู่แล้วว่ายังไงก่ไม่ได้เนื่องจากแม่เป็นห่วงผมแต่แล้วก่ได้ทะเลาะกัน เนื่องจากพ่อได้ลองเชิงผมโดยการถามว่าป้ายที่อยู่ด้านหน้าคือป้ายอะไรผมที่ไม่รู้จึงโดนด่าว่าแค่นี้ไม่รู้จะไปผ่านได้ไงซึ่งมันเป็นป้ายที่บอกว่าทางด้านหน้าจะมีการขยายทางมากขึ้นผมเลยบอกแบบติดตลกไปว่าไม่เน้นทฤษฎีเน้นปฏิบัติ ผมที่ติดตลกแต่พ่อแม่จริงจังทำให้เริ่มเข้าด้วยเหตุผลพ่อบอกว่าให้ไปศึกษามา ผมที่พึ่งเรียนและเรียนพิเศษมามันทำให้เหนื่อยจึงบอกไปว่ามันยังไม่ได้ใช้เดียวค่อยไปหาความรู้เอาตอนที่ได้ใช้เนื่องจากผมเหนื่อยแต่ไม่ได้พูดออกไปพ่อจึงด่าผมว่าเพราะขี้เกียจแบบนี้ไงจึงสอบเข้าห้องกิฟไม่ได้มันทำให้ผมหัวเราะออกมาเนื่องจากผมสอบไม่ได้เนื่องจากเกรดวิทย์ตอนป.5ผมไม่ถึงเนื่องจากผมได้มีเรื่องทะเลาะกับครูผมรู้ว่าครูไม่ชอบและให้เกรดน้อยเนื่องจากผมส่งงานครบแล้วสอบแต่ละรอบก่ได้คะแนนดี
พ่อที่พูดแบบนั้นใส่ผมหลังจากผมหัวเราะเสร็จเราได้เริ่มทะเลาะกันจนแม่บอกให้หยุด ผมได้หยุดและเงียบแต่พอเวลาผ่านไปซักพักพ่อได้เริ่มว่าผมอีกครั้งเรื่อยๆผมได้ทนฟังจนถึงบ้านรอจนพ่อกับน้องขึ้นบ้านผมที่กำลังจะไปกินข้าวได้เรียกแม่มาคุยด้วยหน่อย ตอนนั้นเป็นเวลาประมาณ1ทุ่มผมจึงสามารถคุยกับแม่ได้แบบสะดวก ผมได้ระเบิดความในออกมาจนหมด ในตอนที่ผมเถียงกับพ่อ แม่ก่ช่วยพ่อเถียงทำให้ผมบอกแม่ว่ามันอาจจะทำร้ายจิตใจนะแต่ช่วยฟังหน่อย
ผมได้บอกว่าให้ศึกษาเนี่ยรู้ไหมว่าตั้งแต่เช้าทำอะไรมาศึกษาๆอย่างเดียวจน6โมงเย็นได้กลับบ้านยังจะให้ศึกษาอีกรู้ไหมว่าผมเหนื่อย ผมได้บอกแม่อีกว่าถ้าแม่ทำงานมาทั้งวันเนี่ยแล้วงานที่ต้องทำยังมีอยู่ยังโดนสั่งให้ทำงานเพิ่มอีกแม่จะรู้สึกยังไง ในตอนที่เถียงกันพ่อได้บอกว่าเล่นแต่เกมแทนที่จะเอาเวลาไปศึกษาผมจึงได้บอกไปว่าที่พ่อพูดว่าเล่นแต่เกมพ่อกลับจากที่ทำงานยังจิบเบียร์ฟังเพลงเพื่อคล่อนคลายแต่ทำไมทีผมกลับร่วมกันบอกศึกษาอย่างเดียวแล้วผมก่บอกไปอีกว่าแล้วเรื่องห้องกิฟที่ญาติพี่น้องสอบได้เพราะพ่อแม่เขามีเวลาคุยด้วยส่วนผมไม่มีใครเลยเพราะพ่อแม่ให้ความสำคัญแต่กับน้องเวลาน้องมีปัญหาก่มีผมช่วยได้แต่พอผมมีปัญหาก่ไม่ค่อยมีใครช่วยพอเอาไปเล่าให้แม่ฟังแม่ก่บอกอย่าบ่นเยอะอีก การที่เอาคนธรรมดาอย่างผมไปแข่งกับญาติที่เป็นอัจฉริยะสอบได้อะไรมากมายมีพ่อที่คอยให้ความรู้การแนะนำสิ่งต่างและเข้าใจลูกตัวเองมันจะไปเหมือนกันได้ไง และก่อนที่จะจบผมได้บอก ว่าที่บอกให้ศึกษาพ่อแม่อะเคยศึกษาเกี่ยวกับตัวผมบ้างไหมหลังจากผมพูดจบก่กินข้าวเสร็จพอดี ปกติแม่ผมจะต้องพูดประมาณว่าเถียงเยอะไปไหน แต่รอบนี้แม่ผมทำหน้าตาเหมือนจะร้องไห้แต่อั้นไว้ ผมได้เงียบซักพักแล้วถามว่าแม่เป็นอะไรแม่เป็นแบบนี้เพราะผมหรอ แม่ได้บอกว่าเครียดเพราะงานเยอะไม่มีอะไรหรอก ผมได้ลุกไปดื่มน้ำและล้างหน้าและแอบดูแม่ผมผ่านกระจกก่เหมือนแม่ผมแอบกระซิกเหมือนจะร้องไห้พอผมเดินกลับมาแม่ผมก่หยุด ผมได้พูดทำนองคล้ายๆขอโทษแบบอ้อมๆเพราะไม่รู้ว่าทำอะไรผิด ผมได้คุยไปเรื่อยกับแม่ซักพักแม่ผมก่ดีขึ้นและเริ่มเป็นปกติผมจึงได้บอกแม่ไปว่าแม่ไม่ต้องคิดมากเรื่องวันนี้นะผมแค่ระบายให้ฟังแม่ผมได้บอกว่าไม่เป็นไรหรอกไม่มีอะไรผมได้เดินจากมาแล้วรู้สึกผิดไม่หายเพราะทำแม่เกือบร้องไห้ แต่ที่ผมไม่กล้าระบายให้พ่อผมฟังเป็นเพราะกลัวพ่อจะเสียใจเพราะถ้าพ่อเสียใจจะเก็บเอาไปคิดอีกนาน ทุกคนคิดว่าผมควรทำยังไงดีเพราะรู้สึกผิด
รู้สึกอัดอั้นเนื่องจากแรงกดดันจากพ่อแม่
แต่ว่าในครั้งนี้มันได้เกิดจากผมเห็นว่าโรงเรียนมีสอบใบขับขี่แล้วผมได้ถามกับพ่อแม่ว่าถ้าผมอายุถึงผมจะเอารถมาได้ไหมผมได้พูดเล่นๆเนื่องจากรู้อยู่แล้วว่ายังไงก่ไม่ได้เนื่องจากแม่เป็นห่วงผมแต่แล้วก่ได้ทะเลาะกัน เนื่องจากพ่อได้ลองเชิงผมโดยการถามว่าป้ายที่อยู่ด้านหน้าคือป้ายอะไรผมที่ไม่รู้จึงโดนด่าว่าแค่นี้ไม่รู้จะไปผ่านได้ไงซึ่งมันเป็นป้ายที่บอกว่าทางด้านหน้าจะมีการขยายทางมากขึ้นผมเลยบอกแบบติดตลกไปว่าไม่เน้นทฤษฎีเน้นปฏิบัติ ผมที่ติดตลกแต่พ่อแม่จริงจังทำให้เริ่มเข้าด้วยเหตุผลพ่อบอกว่าให้ไปศึกษามา ผมที่พึ่งเรียนและเรียนพิเศษมามันทำให้เหนื่อยจึงบอกไปว่ามันยังไม่ได้ใช้เดียวค่อยไปหาความรู้เอาตอนที่ได้ใช้เนื่องจากผมเหนื่อยแต่ไม่ได้พูดออกไปพ่อจึงด่าผมว่าเพราะขี้เกียจแบบนี้ไงจึงสอบเข้าห้องกิฟไม่ได้มันทำให้ผมหัวเราะออกมาเนื่องจากผมสอบไม่ได้เนื่องจากเกรดวิทย์ตอนป.5ผมไม่ถึงเนื่องจากผมได้มีเรื่องทะเลาะกับครูผมรู้ว่าครูไม่ชอบและให้เกรดน้อยเนื่องจากผมส่งงานครบแล้วสอบแต่ละรอบก่ได้คะแนนดี
พ่อที่พูดแบบนั้นใส่ผมหลังจากผมหัวเราะเสร็จเราได้เริ่มทะเลาะกันจนแม่บอกให้หยุด ผมได้หยุดและเงียบแต่พอเวลาผ่านไปซักพักพ่อได้เริ่มว่าผมอีกครั้งเรื่อยๆผมได้ทนฟังจนถึงบ้านรอจนพ่อกับน้องขึ้นบ้านผมที่กำลังจะไปกินข้าวได้เรียกแม่มาคุยด้วยหน่อย ตอนนั้นเป็นเวลาประมาณ1ทุ่มผมจึงสามารถคุยกับแม่ได้แบบสะดวก ผมได้ระเบิดความในออกมาจนหมด ในตอนที่ผมเถียงกับพ่อ แม่ก่ช่วยพ่อเถียงทำให้ผมบอกแม่ว่ามันอาจจะทำร้ายจิตใจนะแต่ช่วยฟังหน่อย
ผมได้บอกว่าให้ศึกษาเนี่ยรู้ไหมว่าตั้งแต่เช้าทำอะไรมาศึกษาๆอย่างเดียวจน6โมงเย็นได้กลับบ้านยังจะให้ศึกษาอีกรู้ไหมว่าผมเหนื่อย ผมได้บอกแม่อีกว่าถ้าแม่ทำงานมาทั้งวันเนี่ยแล้วงานที่ต้องทำยังมีอยู่ยังโดนสั่งให้ทำงานเพิ่มอีกแม่จะรู้สึกยังไง ในตอนที่เถียงกันพ่อได้บอกว่าเล่นแต่เกมแทนที่จะเอาเวลาไปศึกษาผมจึงได้บอกไปว่าที่พ่อพูดว่าเล่นแต่เกมพ่อกลับจากที่ทำงานยังจิบเบียร์ฟังเพลงเพื่อคล่อนคลายแต่ทำไมทีผมกลับร่วมกันบอกศึกษาอย่างเดียวแล้วผมก่บอกไปอีกว่าแล้วเรื่องห้องกิฟที่ญาติพี่น้องสอบได้เพราะพ่อแม่เขามีเวลาคุยด้วยส่วนผมไม่มีใครเลยเพราะพ่อแม่ให้ความสำคัญแต่กับน้องเวลาน้องมีปัญหาก่มีผมช่วยได้แต่พอผมมีปัญหาก่ไม่ค่อยมีใครช่วยพอเอาไปเล่าให้แม่ฟังแม่ก่บอกอย่าบ่นเยอะอีก การที่เอาคนธรรมดาอย่างผมไปแข่งกับญาติที่เป็นอัจฉริยะสอบได้อะไรมากมายมีพ่อที่คอยให้ความรู้การแนะนำสิ่งต่างและเข้าใจลูกตัวเองมันจะไปเหมือนกันได้ไง และก่อนที่จะจบผมได้บอก ว่าที่บอกให้ศึกษาพ่อแม่อะเคยศึกษาเกี่ยวกับตัวผมบ้างไหมหลังจากผมพูดจบก่กินข้าวเสร็จพอดี ปกติแม่ผมจะต้องพูดประมาณว่าเถียงเยอะไปไหน แต่รอบนี้แม่ผมทำหน้าตาเหมือนจะร้องไห้แต่อั้นไว้ ผมได้เงียบซักพักแล้วถามว่าแม่เป็นอะไรแม่เป็นแบบนี้เพราะผมหรอ แม่ได้บอกว่าเครียดเพราะงานเยอะไม่มีอะไรหรอก ผมได้ลุกไปดื่มน้ำและล้างหน้าและแอบดูแม่ผมผ่านกระจกก่เหมือนแม่ผมแอบกระซิกเหมือนจะร้องไห้พอผมเดินกลับมาแม่ผมก่หยุด ผมได้พูดทำนองคล้ายๆขอโทษแบบอ้อมๆเพราะไม่รู้ว่าทำอะไรผิด ผมได้คุยไปเรื่อยกับแม่ซักพักแม่ผมก่ดีขึ้นและเริ่มเป็นปกติผมจึงได้บอกแม่ไปว่าแม่ไม่ต้องคิดมากเรื่องวันนี้นะผมแค่ระบายให้ฟังแม่ผมได้บอกว่าไม่เป็นไรหรอกไม่มีอะไรผมได้เดินจากมาแล้วรู้สึกผิดไม่หายเพราะทำแม่เกือบร้องไห้ แต่ที่ผมไม่กล้าระบายให้พ่อผมฟังเป็นเพราะกลัวพ่อจะเสียใจเพราะถ้าพ่อเสียใจจะเก็บเอาไปคิดอีกนาน ทุกคนคิดว่าผมควรทำยังไงดีเพราะรู้สึกผิด