ทำไมแม่ชอบพูดให้เราดูแย่

คือมันจะมีหลายๆครั้งที่เรารู้สึกแย่กับแม่มากๆค่ะ ขอบอกก่อนเลยว่าเราอายุ14 แล้วแม่เป็นผู้พิการสายตาเรือนรางตอนนี้เป็นช่วงรักษาตัวอยู่ค่ะเห็นดีขึ้นมากแทบจะเป็นคนปกติเลย บางทีก็มีปัญญาเรื่องเงินมากๆ เราก็เข้าใจนะคะว่าแม่เครียด ส่วนเราทุกวันเสาร์เราจะไปช่วยงานแม่ที่มูลนิธิค่ะ บางทีเราก็จะได้เงิน200-300 เราก็เอาไปซื้อของที่อยากได้บ้างเก็บไว้จ่ายเน็ตรายเดือนด้วย แล้วเราก็จะไม่ค่อยขอเงินแม่นอกจากเรื่องกินค่าข้าวไปโรงเรียน 100บาท บางทีก็ไม่พอค่ะเพราะค่าข้าวเช้ากับเที่ยงก็80แล้วใหนจะค่ารถอีก ก็เอาเงินส่วนนั้นที่ได้จากการไปช่วยงานวันเสาร์ค่ะเราอยากได้อะไรก็ซื้อด้วยเงินตัวเองอ่ะค่ะที่เราอยากได้และไม่เดือดร้อนคนอื่น แต่แม่ชอบบอกว่าเราใช้เงินฟุ่มเฟือย ทั้งๆที่ของที่เราซื้อเป็นเงินตัวเองและใช้ในชีวิตประจำวัน แล้วก็ซื้อพวกสกินแคร์รักษาสิวอ่ะค่ะก็ต้องใช้เงินตัวเองซื้อเลยไม่มีเงินเก็บแม่ก็ชอบบอกว่าได้เงินมาทำไมไม่เก็บเงินไว้บ้าง เราก็รู้สึกน้อยใจค่ะเงินนี้เป็นเงินที่เราหามาเองแล้วของที่ต้องซื้อก็จำเป็นมากๆ บางทีก็หมดเงินไปกับการทำชิ้นงานส่งครูบ้าง พอมาช่วงนี้แม่ก็บ่นค่ะ คือเราเป็นคนไม่ชอบเก็บของ แล้วแม่เป็นคนเจ้าระเบียบมากคือทุกอย่างต้องเป๊ะๆๆ บางทีเราแช่จานเอาไว้เดี๋ยวค่อยมาล้างเพราะมันล้างไม่ออกพอแม่เข้าครัวก็ชอบบ่นว่าทำไมไม่ล้างจาน เนี่ยขี้เกียจสันหลังยาวโตไปจะไปอยู่กับใครได้ เราก็ได้แต่คิดในใจ ว่าแบบเออเราไปที่อื่นเราล้างตลอดพอที่บ้านเราไม่ล้างบ้างจะเป็นอะไรไปบางทีเราก็ขี้เกียจค่ะ เพราะว่าทุกวันแทบไม่มีวันหยุดเลยแถมช่วงนี้ทำการบ้านดึกแทบทุกวันวันเสาร์ต้องไปช่วยแม่แถมวันอาร์ทิตก็ต้องไปช่วยแม่ทำงานข้างนอกอีกค่ะ แต่เราไปก็ไม่ได้ไปทำอะไรเราก็ไม่รู้ว่าจะไปทำไมเพราะแม่สายตาเห็นค่อนข้างชัดจนเราไม่ห่วงแล้วนอกจากจะไปตอนกลางคืน บางทีเราก็อยากจะหยุดวันอาทิตย์อยู่ที่บ้านสักวันนึงจะให้ทำงานบ้านก็ได้แต่แม่ก็บังคับไปอยู่ดี แล้วจะมีวันนึงเป็นวันอาทิตย์เราทำการบ้านอีกแล้วค่ะเสร็จตอน2ทุ่มกว่าเราก็พักเล่นเกมบ้างดูหนังบ้าง แม่บอกว่าอย่าลืมรีดผ้านะไอเราพึ่งทำงานเสร็จก็ลืมว่าต้องรีดผ้าเพราะว่าเราปวดหลังมากอยากเอนหลังพอสักสี่ทุ่มแม่เราก็บอกว่ารีดผ้ารึยังเราก็ตอบว่ายัง แม่ก็พูดว่าทำไม่รัด เราก็ตอบว่ามันยังมีเสื้อผ้าใส่อยู่เราเลยยังไม่รีดเพราะว่ามันสี่ทุ่มแล้วเราไม่อยากทำ แม่ก็ด่าว่าไปรีดผ้าเลยนะ รีดทุกตัวเลยของด้วยของกูด้วย แล้วเราก็บ่นว่าแบบแม่นี่มันสี่ทุ่มแล้วนะพรุ่งนี้ก็ได้ แม่บอกไม่ได้กูสั่งอะไรก็ต้องทำ มาผลัดวันประกันพรุ่งได้ไง กูไม่เคยสอนแบบนี้นะขี้เกียจจะไปอยู่กับใครได้ เราก็แบบเฮ้ยทำไมต้องด่าขนาดนี้ แล้วลามไปถึงพ่อที่เสียชีวิตแล้วค่ะว่าแบบ พ่อเนี่ยนะชอบติชาวบ้าน จนกรรมต้องมาตกที่กูเนี่ย ไอเราก็คิดในใจว่าแบบกรรมมันตกที่แม่หรือตกที่เราเพราะตอนนี้เราก็ต้องดูแลพ่อที่ป่วยเป็นมะเร็งพอพ่อเสียก็ต้องมาดูแลแม่ที่ตาบอดพอมาปีนี้ก็ต้องดูแลน้าที่เส้นเลือดในสมองตีบ เราก็แบบ น้อยใจอ่ะว่าทำไมแม่ต้องพูดขนาดนี้ พ่อแม่คนอื่นยังพูดกับลูกดีๆเลย บางทีเราพูดไม่เข้าหูแม่แม่ก็ด่า บางทีเราก็บอกแม่ว่าแม่ฝนจะตกแล้วอย่าลืมเก็บผ้าตอนนั้นเราทำงานอยู่แม่ก็บอกว่ามีสิทธิ์อะไรมาสั่งกูไม่ใช่พ่อใช่แม่กู เป็นลูกนะบลาๆๆๆๆ ชอบด่าเราแบบนี้บ่อยมากจนเริ่มชิน บางทีเราตื่นสายแม่ก็จะบอกว่าจะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงใหนไปหิวแล้วไปซื้ออะไรให้กินหน่อยเราก็ไม่ได้อะไรเราก็ไปหาซื้อกับข้าว แม่อ่ะเป็นคนที่เหมือนตาบอดหลอกอ่ะคือมองเห็นนะแต่เรือนรางจะไม่เหมือนคนสายตาสั้นยาวหรือเอียง แล้วจะทำงานคล่องมากแบบงานบ้านอะไรงี้ คือทำเป็นคนปกติเลย แล้วจะมีวันนึงที่แม่บอกว่ารีดผ้าด้วยนะรีดของแม่ทุกตัวเลยไอเราก็บ่นว่าแบบถ้าแม่จะรอหนูรีดผ้าอ่ะหนูจะรีดให้แม่ได้เมื่อใหร่หนูต้องทำงานมันใกล้จะสอบแล้ว ที่ทำอะไรได้แม่ก็ทำเลยไม่ต้องรอ พอเรากลับมาจากซื้อข้าวเย็น แม่ก็นั่งรีดผ้าอยู่ไอเราก็โอ้วนานๆเห็นแม่รีดผ้าไม่บ่นก็ไม่ทำพอเรากลับมาเเม่ก็บ่นเนี่ยแม่ทำให้แล้วนะที่เหลือก็มารีดต่อ เราก็เอ้าาาานอย แล้วเราอ่ะเป็นคนใช้ของแล้วก็วางยังไม่เก็บเพราะจะใช้ต่อจะแวะไปทำอย่างอื่นก่อนแล้วแม่ก็มาบ่นเลยว่าแบบทำไมไม่เก็บของเนี่ยรกมากเลยกูไม่เคยสอนให้รกนะเราก็แบบเอ้าาาาเราจะใช้เฮ้ย แล้วบางทีเราไม่ได้ทำตามที่แม่บอกจำไม่ได้แล้วว่าแม่ใช้อะไร แล้วแม่ก็ด่าสารพักเลย แล้วก็มีคำนึงที่ออกจากปากคนเป็นแม่ว่าไอลูกอักตัญญูจนเราแบบจุกอกอ่ะแบบเรื่องแค่นี้อ่ะนะ พูดออกมาได้ขนาดนี้เลยหรอคือเรารู้ว่าแบบมันแค่ความโกรธแต่ไม่ควรพูดแบบนี้มั้ยเราเป็นลูกนะไม่ใช่คนใช้เราน้อยใจมาก จนแบบมีหลายๆครั้งที่เราแบบเออตายๆไปก็ดีวะ ละมีหลายๆครั้งเลยที่แม่ชอบบอกว่าจะไปใหนก็ไป ละจะมีอีกคำนึงที่แม่บอกว่าจะเกิดมาทำไมให้เป็นภาระกูวะกูอยู่คนเดียวก็ดีอยู่แล้วแล้วในใจเราก็แบบสบทเลยนะว่าแบบก็ทำแท้งไปสิทำให้กูเกิดมาทำไมวะ กูเกิดมากูต้องมารองรับอารมณ์หรอ จนเราไปเหวี่ยงใส่เพื่อนที่โรงเรียนเราก็แบบเฮ้ยมันไม่ใช่ละเพื่อนำม่ได้ทำอะไรผิดนิเราก็ปรับตรงนั้งให้เป็นคนใจเย็นลง เราก็น้อยใจนะว่าแบบกูเกิดมาทำไมวะแล้วทำไมพ่อต้องตายวะถ้ามีพ่อน่าจะดีกว่านี้เพราะพ่อจะเป็นคนใจเย็นมากๆเราก็ยอมรับนะว่าเราไม่ได้เป็นเด็กดีอะไรเราเป็นเด็กดื้อคนนึงด้วยซ้ำแต่บางทีเราก็อยากจะเป็นแบบเด็กที่ไม่ต้องรองรับอะไรก็ดีเพราะตอนนี้เราไม่มีวันหยุกเลยจันทร์ถึงศุกร์ก้ไปโรงเรียนตื่นเช้านอนดึกวันเสาร์ก็ไปช่วยแม่ที่มูลนิธิวันอาร์ทิตก็จะไปช่วยแม่ทำงานอีกเรายังไม่ดีพออีกหรอเรายังเป็นเด็กที่แย่อยู่อีกหรอเราอยากมีวันหยุดที่แบบเราก็อยากจะไปเที่ยวไปดูหนังกับเพื่อนบ้าง(ใช้เงินตัวเอง)แล้วแม่ก็จะแบบเออไปด้วยเราก้ไม่ได้อะไรแต่เราก็อยากมีความเป็นส่วนตัวมากกก คนเราแบบน้อยใจ เศร้าใจ เครียด เครียดเรื่องเรียนก็มากพอแล้วต้องมาเครียดเรื่องที่บ้านอีก แล้วแม่พูดมาคำนึงว่าแบบเคยจะติดหาเงินช่วยแม่บ้างมั้ยเคยคิดอยู่ในเซลล์สมองบ้างมั้ย เราก็คิดตลอดนะแต่เราทำไม่ได้เราจังไม่บรรลุนิติภาวะเลยนะเฮ้ยทำไมต้องเร่งกันอ่ะคำนี้รู้สึกกดดันมากๆๆแบบกูอายุ14นะเว้ยที่ใหนเขาจะรับวะ แบบเครียดมากเลยตอนนี้จะทำยังไงดีอยากหนีไปจากแม่มากๆนับวันยิ่งเกลียดแม่มากขึ้นเรื่อยๆเลยอ่ะค่ะ😭😭😭😭