ในวันที่ฝนตก...🌧

ครั้งนึงในวันที่ฝนตก ฉันเคยใช้ร่มคันเดียวกันกับบางคน 
ไหล่ของฉันไม่เคยเปียกเลย เพราะไหล่ของเขาเปียกแทน...

คงกลับในตอนนี้
ในวันฝนตกที่ฉัน.. ใช้ร่มคันนั้นแต่ฉันเปียกคนเดียว
ร่มคันเดียว ที่เคยมีคนสองคน
และร่มคันเดิม ที่มีเพียงคนเดียว... คือฉัน 

************************************อ่านเพื่ออรรถรส*************************************** 

ตามบทความเลย เราเคยเดินไปร้านสะดวกซื้อกับคนคนหนึ่ง ใช้ร่มสีฟ้าคันโปรดของเขา เดินกันไปในระยะทางที่เดินไม่ใกล้ไม่ไกล เเต่กลับชอบทุกครั้งที่ได้เดินไปด้วยกัน เพราะทุกครั้งที่ฝนตกเราได้อยู่ใต้ร่มคันนั้น มันเหมือนเราเป็นคนคนเดียวกัน ใกล้กัน จะได้ไม่มีใครเปียกฝน แต่ทุกครั้งที่ฉันขยับเข้ามา เขาก็เอียงร่มมาทางฉัน ไหล่ของเขาเปียก เพื่อให้ร่มบดบังฉัน ให้ฉันไม่เปียก น้ำที่กระเซ็นยามเราเดิน มันทำให้หวนคิดถึงเสมอ ตั้งแต่ไม่มีเขาและร่มคันนั้น ฉันไม่เคยเดินไปเซเว่นอีกเลยไม่ว่าจะเป็นวันที่ฝนตกหรือไม่ แต่วันนี้ไม่รู้ว่านึกอย่างไรเหมือนกัน ฉันอยากเดินไปเซเว่นนั้น หาร่มคันเดิมไม่ได้แล้ว เพราะมันไม่ใช่ของฉัน ฉันไม่ใช่เจ้าของร่มคันนั้น ไม่เป็นไรหรอก.. เราไม่จำเป็นต้องครอบครองทุกสิ่ง ฉันคิดดังนั้นแล้วหยิบร่มอีกคันที่เป็นของฉัน เดินไปตามทางเดินที่คุ้นเคย แต่แค่ครั้งนี้มันต่างไป ความรู้สึกระหว่างเดินทางเหมือนชั่งไกลแสนไกล บรรยากาศรอบข้างเริ่มไม่คุ้นชินกับมัน  แต่ก็ยังคงเดินไปจนถึงปลายทาง สายฝนยังไม่ซา และมันยังคงทำให้ฉัน คิดถึง.. ใครบางคน 🩵