เราคบกับคนคนนึงมาหลายปีแล้ว ปีแรกทุกอย่างดีหมด เขายอมรับตัวตนของเรา พอปีต่อๆมา ทุกอย่างค่อยๆแย่ลงเรื่อยๆ ข้อเสียเราที่เขาเคยรับได้กลายเป็นรับไม่ได้แล้ว เรื่องที่เคยคุยกันสนุก เขาก็ไม่สนุกด้วยอีกแล้ว มีแต่ทะเลาะกันบ่อยกว่าดีกัน เขายิงแต่คำแย่ๆที่ไม่แคร์ใส่กัน ยิ่งปีหลังๆมานี้เขามีแต่อยากจะเลิก เอาจริงๆแล้วเราก็แทบไม่เหลืออะไรกับเขาแล้ว แต่เราไม่คิดจะเกลียดเขาหรอก ยังมีความห่วงใยในฐานะเพื่อนอยู่
เกริ่นมาเยอะเข้าประเด็นเลย เขามีปัญหาในชีวิตเยอะอยู่ เราเป็นคนซัพพอร์ต ทั้งความเป็นอยู่และทางใจ ตามกำลังจะพอทำได้ คือพอรอดแต่ไม่ได้สะดวกสบาย ถ้าถามว่าทำไมไม่หาให้มากกว่านี้ มันมาจากความสัมพันธ์ที่มีปัญหานี่ล่ะ ถ้าเขาอยากคุยกับเรา เราต้องว่างมาตั้งใจคุยด้วยนะ แค่เก็บกวาดห้องไปคุยไปยังโกรธเลย ในทางกลับกันเขาจะทำอะไรไปคุยไปห้ามทักท้วง เราเลยไม่ได้ทำอะไรเพิ่มเติมเลย ไอ้ส่วนนึงที่เขาอยากไปก็ที่เราไม่สามารถซัพพอร์ตให้เขาสบายได้นี่แหละ ถ้าถามว่าทำไมไม่จับเข่าคุยกัน บอกเลยว่าพยายามมาหลายครั้งแล้วแต่ไม่สามารถใช้เหตุผลได้เลยเขาไม่สนไม่ฟัง และเชื่อแต่ที่ตัวเองคิด
ประเด็นที่อยากขอความเห็นคือ เราอยากปล่อยเขาไป แต่เราเป็นคนที่เหมือนว่าถือเชือกที่เหนี่ยวรั้งชีวิตเขาไม่ให้ตกลงไปในเหว มันง่ายถ้าเราจะปล่อยมือ เราก็เป็นอิสระ แต่ชีวิตเขาจะพังเละ เราไม่อยากให้เป็นอย่างนั้นเลย เราควรทำยังไง
จะเลิกยังไง ถ้าเราเป็นคนถือเชือกเหนี่ยวรั้งเขาไว้ไม่ให้ตกเหว
เกริ่นมาเยอะเข้าประเด็นเลย เขามีปัญหาในชีวิตเยอะอยู่ เราเป็นคนซัพพอร์ต ทั้งความเป็นอยู่และทางใจ ตามกำลังจะพอทำได้ คือพอรอดแต่ไม่ได้สะดวกสบาย ถ้าถามว่าทำไมไม่หาให้มากกว่านี้ มันมาจากความสัมพันธ์ที่มีปัญหานี่ล่ะ ถ้าเขาอยากคุยกับเรา เราต้องว่างมาตั้งใจคุยด้วยนะ แค่เก็บกวาดห้องไปคุยไปยังโกรธเลย ในทางกลับกันเขาจะทำอะไรไปคุยไปห้ามทักท้วง เราเลยไม่ได้ทำอะไรเพิ่มเติมเลย ไอ้ส่วนนึงที่เขาอยากไปก็ที่เราไม่สามารถซัพพอร์ตให้เขาสบายได้นี่แหละ ถ้าถามว่าทำไมไม่จับเข่าคุยกัน บอกเลยว่าพยายามมาหลายครั้งแล้วแต่ไม่สามารถใช้เหตุผลได้เลยเขาไม่สนไม่ฟัง และเชื่อแต่ที่ตัวเองคิด
ประเด็นที่อยากขอความเห็นคือ เราอยากปล่อยเขาไป แต่เราเป็นคนที่เหมือนว่าถือเชือกที่เหนี่ยวรั้งชีวิตเขาไม่ให้ตกลงไปในเหว มันง่ายถ้าเราจะปล่อยมือ เราก็เป็นอิสระ แต่ชีวิตเขาจะพังเละ เราไม่อยากให้เป็นอย่างนั้นเลย เราควรทำยังไง