บุญกิริยา

กระทู้คำถาม

ทำบุญ วัด ศาสนาพุทธ

ดำริว่าอยากทำบุญตักบาตร ดำริแล้วก็จัดแจงเลือกวัตถุดิบหุงหาอาหาร

วางจิตด้วยความปราณีตบรรจงทำด้วยความสะอาด รุ่งเช้าหมู่สงฆ์ออกบิณฑบาตร

วางจิตว่าเราจักถวายให้หมู่สงฆ์ที่มาจากจตุรทิศ ทั้งรู้จักและไม่รู้จักภิกษุนั้น

วางจิตว่าเราจักทำความเคารพในการให้ทานสูงสุด ประนมมือเหนือหัว

สายตามองไปในภาชนะที่ว่าง บรรจงวางอาหารลงไปภายใน ประนมมือจบ

ภิกษุรูปถัดไปเดินมา จัดแจงสิ่งของวางลงบาตรกระทำแบบเดิม

ระหว่างที่ใส่ ปิติเกิด น้ำตาไหล

จบกระบวนความ กรวดน้ำผ่านการแผ่เมตตา ฟังเทศน์ ฟังธรรม กลับบ้าน

วันถัดมา สายตาเหลือบไปเห็นวิหารกำลังก่อสร้าง จิตเกิดศรัทธา

ดำริว่าชักชวนญาติสนิท มิตรสหาย มาร่วมกันกระทำจาคะบริจาค

วางจิตว่าเราร่วมสร้างวิหารถวายแก่สงฆ์ที่มาจากจตุรทิศ

บริจาคตามกำลังทรัพย์ ไม่เบียดเบียนตัวเอง

หลวงปู่ท่านเห็นว่าญาตโยมมาร่วมบริจาค ถึงแม้ทุนทรัพย์น้อยนิด จึงเมตตารดน้ำ

ก่อนเคย คิดว่าธรรมต้องธรรมแท้ เติบโตจึงได้รู้ความจริง ท่านเมตตาจิตเราก็อ่อนน้อมรับความเมตตา
วาจาใดจริงแท้ ประกอบด้วยประโยชน์แต่ไม่เป็นที่พึงใจของผู้อื่นก็ยังไม่ควรกล่าววาจานั้น

น้อมธรรมในภายใน มีปัญญาเป็นเครื่องสละออก พึงไหว้รับ ความเมตานั้น

กรวดน้ำผ่านจิต แผ่เมตตา

เมื่อระลึกถึงกุศลที่ได้กระทำ ระลึกเมื่อไร จิตก็เกิดปราโมทย์ อมยิ้มนิดๆ

ก็เป็นอันว่า ทานที่ให้แก่ภิกษุสงฆ์ในศาสนานี้เราก็ได้กระทำแล้ว

ทานที่ร่วมสร้างวิหารถวายแก่ภิกษุสงฆ์ที่มาจากจตุรทิศก็ได้กระทำแล้ว

มีจิตเลื่อมใสในไตรสรณะคมก็ได้กระทำแล้ว

เจริญเมตตาจิต ด้วยการแผ่เมตตาจิตเนืองๆ ก็ได้กระทำแล้ว

เห็นความไม่เที่ยงในสังขารทั้งหลายอยู่เนืองๆ หมั่นประกอบวันละลัดนิ้วมือ ก็ได้กระทำแล้ว

เมื่อระลึกถึงการกระทำเหล่านี้ ที่ได้กระทำ ก็ยิ้มมุมปาก ระลึกอยู่เนืองๆ

ก็แต่... เมื่อระลึกมากๆ ก็เหนื่อยล้า ฟุ้งซ่าน จิตก็ห่างจากสมาธิ
พึงดำริว่า เราจักประกอบกุศลธรรม ด้วยสมาธิเพื่อความตั้งมั่นแห่งจิต