ประสบการณ์จริงไม่ใช่เรื่องแต่งหรือฟังจากคนอื่นมาเล่าขอแนะนำตัวก่อนผมทำงานอาชีพอิสระรับเหมาระบบไฟฟ้าบ่างและก็ทำอย่างอื่นด้วยเนอะเป็นคนที่ศึกษาธรรมปฎิบัติตามคำสอนเริ่มปฎิบัติตอนอายุ35ปัจุบันอายุ49ไม่ต้องสนใจเรื่องวิชาเพราะทั้งหมดเป็นเครื่องมือการเรียนการสอนในระบบการศึกษาของสมเด็จสัมมาสัมพุทธนอกนั้นถือว่าอวิชา
ผมพอรู้ตัวเองอยู่ว่ามีกรรมกำหนดชีวิตแล้วก็ผมน่าจะมีกรรมกับคนพวกนี้ที่หลงอวิชาเยอะเพราะหลาย10ปีมานี้เจอะมาหลายแบบจัดๆหนักๆทั้งนั้นมันไม่ได้เกิดกับทุกคนแต่เกิดได้กับทุกคนนั้นและ
ที่นี้เข้าเรื่องผมเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับทรัพย์สินที่ผมเองก็งงๆกับมันๆมีมูลค่าหลายล้านบาทสรุปมันมาเกี่ยวกับผมแบบงงๆปัญหาคือมีคนอื่นๆยากได้ทรัพย์นี้พวกเค้าพยามกำจัดผมด้วยอวิชาที่แตกต่างกัน
ครั้งที่1 ระหว่างที่ผมนอนอยู่ในห้องผมสะดุ้งตื่นมาเจอะตัวประหลาดหนุ่งผ้าขาวม้าลายตรางสีแดงนั้งชั้นเข่าอยู่ด้านซ้ายที่ผมนอนเค้าไม่ใส่เสื้อรูปร่างแขนขายาวคอยาวกว่าคนปกติผมตกใจนิดหน่อยแต่คุมสติได้แต่มันเหมือนไม่ยากทำอะไรแต่สุดท้ายมันก็ยื่นมือเข้ามาหาผมๆมองที่มือมันมีตะขาบตัวใหญ่วิ่งออกจากแขนมัน2ตัวมันวิ่งตรงเข้ามาหาผมแต่จู่ๆตะขาบมันก็เปลี่ยนทิศทางวิ่งขึ่นไปด้านบนอีกตัววิ่งไปด้านข้างผมไม่สนใจมันแล้วก็นอนต่อ
ครั้งที่2 ระหว่างที่ผมนอนผมก็สะดุ้งตื่นอีก
ครั้งนี้ผมลืมตาขึ่นมาตกใจเห็นแมลงมุมตัวใหญ่กำลังโรยตัวลงมาตรงหัวผมๆตกใจหดหัวลงมาจากหมอนแล้วผมก็จองดูมันๆหยุดโรยตัวลงมาแล้วค่อยๆดึงตัวเองกลับขึ่นไปผมก็ไม่สนใจมันอีก
2เหตุการที่เจอะทำให้ผมคิดได้ว่ากำลังมีบางสิ่งจะเล่นงานผมแน่ๆแล้วผมก็ระวังตัวมากขึ่นผมเริ่มสังเกตุความผิดปกติในแต่ละวันผมใช้มอเตอร์ไซค์ในการเดินทางไปทำงานทุกวันแต่มันมีเรื่องแปลกประหลาดผมสังเกตุว่าตั้งแต่เจอะ2เหตุการผมจะเริ่มเจอะกับคนขับรถประหมาดมากขึ่นคือผมจะโดนคนขับรถประหมาดเฉี่ยวใกล้ๆผมแทบทุกวันซึ่งมันผิดปกติมากๆเพราะมันเจอะเป็นเดือนๆมันหาเหตุผลไม่ได้เป็นไปไม่ได้ที่คุณจะเจอะกับคนที่ขับรถขาดสติได้ทุกวันทั้งเช้าและเย็นแถมเป็นเวลาเกือบ2เดือนที่ผมต้องเจอะแต่ผมก็รอดมาได้ทุกครั้งก็เลยไม่คิดอะไรมาก
จนมาวันหนึ่งผมขับรถขึ่นสะพานพระราม7มันมีกระดาษแผ่นใหญ่ลอยอยู่กลางสะพานกระดาษแผ่นนี้มันแปลกประหลาดมากคือผมเห็นมันตั้งแต่ตีนสะพานผมเลยขับหลบมันไปทางซ้ายมือแต่เหมือนมันปลิวตามผมพอขับชิดไปทางขวามันก็ลอยมาทางขวาผมแน่ใจเลยว่ามันไม่ใช่เศษขยะปกติผมขับช้ามากเพื่อรอให้ลมพัดมันไปแต่มันไม่ไปมันลอยอยู่อย่างนั้นผมเลยตัดสินใจว่าตายก็ตายว่ะผมไม่ขับหลบมันขับตรงไปหามันเลยพอผมขับไปใกล้ๆกระดาษแผ่นนั้นมันลอยตรงมาที่หน้าผมเลยพอจะถึงอยู่ดีๆก็มีลมมาปะทะจนแผ่นกระดาษนั้นเฉียวหน้าผมไปนิดเดี่ยวพอผมขับถึงที่ทำงานผมก็ได้แต่คิดถึงเรื่องนี้แล้วจู่ผมก็เลือบไปเห็นใครบางคนยืนอยู่ข้างๆผมแต่พอผมหันไปดูก็ไม่เห็นอะไรแต่พอผมหันกลับมาผมก็เห็นคนยืนอยู่จากปลายหาตาแต่พอหันไปอีกก็ไม่มีอะไรพอหันกลับมาผมเริ่มสังเกตุผ่านปลายหางตาคนที่ยืนข้างๆผมมีเครื่องนุ่มห่มครายๆพระแต่ไม่ใช่สีจีวรมันสีกะไม่ใช่เหลืองหรือส้มผมนั้งอยู่อย่างนั้นพักใหญ่เค้าก็ยังยืนอยู่ใกล้ผมมากๆแถบจะแนบชิดผมเลยผมเริ่มกระบวนการวิเคราะห์ผมแน่ใจว่าเค้าไม่ได้มาดีเพราะหัวผมเริ่มร้อนขึ่นเลื่อยๆผมเคยโดนมาก่อน (วิชาของโลกีย์ใช้กิเลสเข้าถึงได้เรียกว่าแวกสมองทำให้เราเป็นบ้าบอได้เปลี่ยนความคิดได้)ผมเริ่มไม่ไหวหัวร้อนมากๆและหงุดงิดไปหมดพอกลับมาบ้านเริ่ทดีขึ่นแต่คืนนั้นผมก็เจอะเหตุการที่3
ระหว่างที่ผมนอนอยู่ผมก็สะดุ้งตื่นแล้วจู่ๆก็มีคนโยนศพแมวสีดำเข้ามาตรงหน้าผมๆนอนตะแคงตัวอยู่มันโยนมาต่อหน้าต่อตาผมเลยซึ่งผมไม่ตกใจเพราะผมเคยโดนมาก่อนแต่ค่อยขยับตัวแล้วพลิกตัวมาอีกด้านไม่สนใจว่ามันจะทำอะไร เพราะสุดท้ายมันจะไม่มีอะไรเพราะพวกเค้าร้ายกว่านั้น
ผมเริ่มกระบวนการวิเคราะห์อีกครั้งกระบวนการคือ
ทำให้สัมผัสทั้ง5รวมเป็น1เพื่อให้เป็นสมาธิคือแบบนี้
มนุษย์มีประสาทสัมผัส5แบบรูป, รส, กลิ่น, เสียง, สัมผัส เมื่อเรารวมทั้งหมดเราจะได้สัมผัสที่6ที่เรียกว่าตัวรู้(จะทำได้ต้องมีศิลและธรรมก่อนนะไม่ใช่นั้งสมาธิแล้วได้เลยไม่ใช่นะ)
เมื่อทำได้ก็กำหนดรู้ตอนนี้รู้ว่า คนที่รับงานมาอยู่ตอนกลางของภาคใต้ที่นั้นคือแหล่งร่วมมาเป็นเวลาหลายร้อยปีแล้วซึ่งครั้งต่อไปเค้าน่าจะใช้ทั้งวิชาและมือปืนซึ่งมันคงเป็นกรรมที่ต้องเจอะของกระผม
ป.ล ยังไม่จบยังจะมีมาอีกเยอะซึ่งผมก็โอเคที่ต้องผ่านกรรมครั้งนี้มันเป็นแบบนี้เพราะผลการกระทำในอดีตของเราเองยอมรับได้
เล่าประสบการ์การถูกคุณไสย์พยามฆ่า(โปรดใช้จักรยานในการคิดวิเคราะห์แยกแยะ)
ผมพอรู้ตัวเองอยู่ว่ามีกรรมกำหนดชีวิตแล้วก็ผมน่าจะมีกรรมกับคนพวกนี้ที่หลงอวิชาเยอะเพราะหลาย10ปีมานี้เจอะมาหลายแบบจัดๆหนักๆทั้งนั้นมันไม่ได้เกิดกับทุกคนแต่เกิดได้กับทุกคนนั้นและ
ที่นี้เข้าเรื่องผมเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับทรัพย์สินที่ผมเองก็งงๆกับมันๆมีมูลค่าหลายล้านบาทสรุปมันมาเกี่ยวกับผมแบบงงๆปัญหาคือมีคนอื่นๆยากได้ทรัพย์นี้พวกเค้าพยามกำจัดผมด้วยอวิชาที่แตกต่างกัน
ครั้งที่1 ระหว่างที่ผมนอนอยู่ในห้องผมสะดุ้งตื่นมาเจอะตัวประหลาดหนุ่งผ้าขาวม้าลายตรางสีแดงนั้งชั้นเข่าอยู่ด้านซ้ายที่ผมนอนเค้าไม่ใส่เสื้อรูปร่างแขนขายาวคอยาวกว่าคนปกติผมตกใจนิดหน่อยแต่คุมสติได้แต่มันเหมือนไม่ยากทำอะไรแต่สุดท้ายมันก็ยื่นมือเข้ามาหาผมๆมองที่มือมันมีตะขาบตัวใหญ่วิ่งออกจากแขนมัน2ตัวมันวิ่งตรงเข้ามาหาผมแต่จู่ๆตะขาบมันก็เปลี่ยนทิศทางวิ่งขึ่นไปด้านบนอีกตัววิ่งไปด้านข้างผมไม่สนใจมันแล้วก็นอนต่อ
ครั้งที่2 ระหว่างที่ผมนอนผมก็สะดุ้งตื่นอีก
ครั้งนี้ผมลืมตาขึ่นมาตกใจเห็นแมลงมุมตัวใหญ่กำลังโรยตัวลงมาตรงหัวผมๆตกใจหดหัวลงมาจากหมอนแล้วผมก็จองดูมันๆหยุดโรยตัวลงมาแล้วค่อยๆดึงตัวเองกลับขึ่นไปผมก็ไม่สนใจมันอีก
2เหตุการที่เจอะทำให้ผมคิดได้ว่ากำลังมีบางสิ่งจะเล่นงานผมแน่ๆแล้วผมก็ระวังตัวมากขึ่นผมเริ่มสังเกตุความผิดปกติในแต่ละวันผมใช้มอเตอร์ไซค์ในการเดินทางไปทำงานทุกวันแต่มันมีเรื่องแปลกประหลาดผมสังเกตุว่าตั้งแต่เจอะ2เหตุการผมจะเริ่มเจอะกับคนขับรถประหมาดมากขึ่นคือผมจะโดนคนขับรถประหมาดเฉี่ยวใกล้ๆผมแทบทุกวันซึ่งมันผิดปกติมากๆเพราะมันเจอะเป็นเดือนๆมันหาเหตุผลไม่ได้เป็นไปไม่ได้ที่คุณจะเจอะกับคนที่ขับรถขาดสติได้ทุกวันทั้งเช้าและเย็นแถมเป็นเวลาเกือบ2เดือนที่ผมต้องเจอะแต่ผมก็รอดมาได้ทุกครั้งก็เลยไม่คิดอะไรมาก
จนมาวันหนึ่งผมขับรถขึ่นสะพานพระราม7มันมีกระดาษแผ่นใหญ่ลอยอยู่กลางสะพานกระดาษแผ่นนี้มันแปลกประหลาดมากคือผมเห็นมันตั้งแต่ตีนสะพานผมเลยขับหลบมันไปทางซ้ายมือแต่เหมือนมันปลิวตามผมพอขับชิดไปทางขวามันก็ลอยมาทางขวาผมแน่ใจเลยว่ามันไม่ใช่เศษขยะปกติผมขับช้ามากเพื่อรอให้ลมพัดมันไปแต่มันไม่ไปมันลอยอยู่อย่างนั้นผมเลยตัดสินใจว่าตายก็ตายว่ะผมไม่ขับหลบมันขับตรงไปหามันเลยพอผมขับไปใกล้ๆกระดาษแผ่นนั้นมันลอยตรงมาที่หน้าผมเลยพอจะถึงอยู่ดีๆก็มีลมมาปะทะจนแผ่นกระดาษนั้นเฉียวหน้าผมไปนิดเดี่ยวพอผมขับถึงที่ทำงานผมก็ได้แต่คิดถึงเรื่องนี้แล้วจู่ผมก็เลือบไปเห็นใครบางคนยืนอยู่ข้างๆผมแต่พอผมหันไปดูก็ไม่เห็นอะไรแต่พอผมหันกลับมาผมก็เห็นคนยืนอยู่จากปลายหาตาแต่พอหันไปอีกก็ไม่มีอะไรพอหันกลับมาผมเริ่มสังเกตุผ่านปลายหางตาคนที่ยืนข้างๆผมมีเครื่องนุ่มห่มครายๆพระแต่ไม่ใช่สีจีวรมันสีกะไม่ใช่เหลืองหรือส้มผมนั้งอยู่อย่างนั้นพักใหญ่เค้าก็ยังยืนอยู่ใกล้ผมมากๆแถบจะแนบชิดผมเลยผมเริ่มกระบวนการวิเคราะห์ผมแน่ใจว่าเค้าไม่ได้มาดีเพราะหัวผมเริ่มร้อนขึ่นเลื่อยๆผมเคยโดนมาก่อน (วิชาของโลกีย์ใช้กิเลสเข้าถึงได้เรียกว่าแวกสมองทำให้เราเป็นบ้าบอได้เปลี่ยนความคิดได้)ผมเริ่มไม่ไหวหัวร้อนมากๆและหงุดงิดไปหมดพอกลับมาบ้านเริ่ทดีขึ่นแต่คืนนั้นผมก็เจอะเหตุการที่3
ระหว่างที่ผมนอนอยู่ผมก็สะดุ้งตื่นแล้วจู่ๆก็มีคนโยนศพแมวสีดำเข้ามาตรงหน้าผมๆนอนตะแคงตัวอยู่มันโยนมาต่อหน้าต่อตาผมเลยซึ่งผมไม่ตกใจเพราะผมเคยโดนมาก่อนแต่ค่อยขยับตัวแล้วพลิกตัวมาอีกด้านไม่สนใจว่ามันจะทำอะไร เพราะสุดท้ายมันจะไม่มีอะไรเพราะพวกเค้าร้ายกว่านั้น
ผมเริ่มกระบวนการวิเคราะห์อีกครั้งกระบวนการคือ
ทำให้สัมผัสทั้ง5รวมเป็น1เพื่อให้เป็นสมาธิคือแบบนี้
มนุษย์มีประสาทสัมผัส5แบบรูป, รส, กลิ่น, เสียง, สัมผัส เมื่อเรารวมทั้งหมดเราจะได้สัมผัสที่6ที่เรียกว่าตัวรู้(จะทำได้ต้องมีศิลและธรรมก่อนนะไม่ใช่นั้งสมาธิแล้วได้เลยไม่ใช่นะ)
เมื่อทำได้ก็กำหนดรู้ตอนนี้รู้ว่า คนที่รับงานมาอยู่ตอนกลางของภาคใต้ที่นั้นคือแหล่งร่วมมาเป็นเวลาหลายร้อยปีแล้วซึ่งครั้งต่อไปเค้าน่าจะใช้ทั้งวิชาและมือปืนซึ่งมันคงเป็นกรรมที่ต้องเจอะของกระผม
ป.ล ยังไม่จบยังจะมีมาอีกเยอะซึ่งผมก็โอเคที่ต้องผ่านกรรมครั้งนี้มันเป็นแบบนี้เพราะผลการกระทำในอดีตของเราเองยอมรับได้