สวัสดีครับทุกคน
อยากจะมาปรึกษาเรื่องการเรียนต่อ และ ปัญหาทางการเงินของครอบครัวครับ
ขอเกริ่นๆให้เห็นภาพก่อนนะครับ..
ชีวิตผมดำเนินปกติมาเรื่อยๆจนกระทั่ง
ผมเรียนจบ ปวช.3 ในปี 2563 ช่วงอายุ 18 ปีบริบูรณ์พอดีครับ แต่ด้วยวิกฤตโควิด-19 จึงทำให้วุฒิการศึกษาของผมล่าช้าและอยู่ในช่วงกักตัวกันครับ
หลังจากนั้นธุรกิจของทางพ่อผมไปได้ไม่ค่อยดีนัก จึงต้องขายกิจการทิ้งแล้วมาเปิดร้านขายของชำทั่วไป แต่ทางแม่รับข้าราชการจึงไม่มีผลกระทบด้านนี้เท่าไหร่
หลังจากที่โควิดเริ่มซบเซาลงและเสาหลักของบ้านอย่างพ่อผมไม่ได้มีงานเงินดีเหมือนช่วงแรกแล้ว ตอนอายุ 19 ผมเลือกที่จะหางานทำช่วยทางบ้านผ่อนงวดค่ารถ,ค่าบ้าน และก็ค่าเทอมน้องสาว โดยทำงานเป็นกราฟิกดีไซน์ของบริษัทเอกชนแห่งหนึ่งในจังหวัดที่ผมอยู่ เงินเดือนก็โอเคไม่เยอะมาก แต่ก็ไม่น้อยถึงเบี้ยค่าแรงขั้นต่ำ
จนกระทั่งทำงานไปได้ 3 ปี ตอนนี้ผมอายุ 22 ครับ
ผมเริ่มไม่แฮปปี้กับงาน ไม่มีเวลาส่วนตัว เพราะต้องคอยแก้งานตลอด 24 ชม. แต่เงินเดือนไม่ได้เพิ่มขึ้นเลยแม้แต่บาทเดียว ผมมั่นใจว่าทำงานหน้าที่ในตรงนั้นได้ดี จนบริษัทไม่คิดจะหาคนมาเปลี่ยนตรงจุดที่ผมอยู่ การทำงานไม่เป็นระบบเพราะทำงานแบบ Home Office มีระบบหัวหน้ากับญาติๆบางคนสนิทกันเป็นพิเศษ จึงได้ขึ้นตำแหน่งไวกว่า
เลยเกิดความคิด "อยากลาออกงาน เพื่อมาเรียน ป.ตรี ต่อครับ"
ผมสนใจ ม.รังสิต สาขาคอมพิวเตอร์อาร์ตมากๆ แต่ด้วยความที่ ค่าเทอมแพง + ไกลบ้านมากๆ ฐานะทางการเงินที่บ้านไม่ได้ดีขนาดนั้นผนวกกับน้องสาวกำลังจะเรียนจบ ม.ปลาย เพื่อเข้าเรียนมหาลัยต่อ ค่าเทอมมันจึงมหาศาลมากๆ เป็นห่วงที่บ้านจะต้องจ่ายเยอะเกินไป พ่ออยากให้ไปเรียนต่อ ป.ตรี มากๆ แกบอกจะหามาจ่ายช่วย มันทำให้ผมรู้สึกไม่โอเคมากๆที่จะเป็นภาระของทางบ้าน
ผมจึงได้มีคำถามว่า
1. ผมกู้ กยศ. เรียนและทำงานพาทไทม์ไปด้วย จะฝืนตัวเองมากไหมครับ
2. ตอนที่ผมเข้าเรียน ป.ตรี คงอายุ 23 แล้ว กว่าจะจบก็คง 3 - 4 ปี มันนานเกินไปที่จะเรียนมั้ยครับ
3. ถ้าผมล้มเลิกเรื่องเรียนต่อ ป.ตรี แล้วกลับไปทำงานเพื่อแบ่งเบาทางบ้าน จะรู้สึกเสียดายในภายหลังไหมครับ
ใครผ่านประสบการณ์แบบนี้มาก่อน มาแนะนำเล่าให้ฟังได้นะครับ
อยากลาออกงานมาเรียนต่อ ป.ตรี แต่ไม่อยากให้ที่บ้านลำบากค่าเทอม
อยากจะมาปรึกษาเรื่องการเรียนต่อ และ ปัญหาทางการเงินของครอบครัวครับ
ขอเกริ่นๆให้เห็นภาพก่อนนะครับ..
ชีวิตผมดำเนินปกติมาเรื่อยๆจนกระทั่ง
ผมเรียนจบ ปวช.3 ในปี 2563 ช่วงอายุ 18 ปีบริบูรณ์พอดีครับ แต่ด้วยวิกฤตโควิด-19 จึงทำให้วุฒิการศึกษาของผมล่าช้าและอยู่ในช่วงกักตัวกันครับ
หลังจากนั้นธุรกิจของทางพ่อผมไปได้ไม่ค่อยดีนัก จึงต้องขายกิจการทิ้งแล้วมาเปิดร้านขายของชำทั่วไป แต่ทางแม่รับข้าราชการจึงไม่มีผลกระทบด้านนี้เท่าไหร่
หลังจากที่โควิดเริ่มซบเซาลงและเสาหลักของบ้านอย่างพ่อผมไม่ได้มีงานเงินดีเหมือนช่วงแรกแล้ว ตอนอายุ 19 ผมเลือกที่จะหางานทำช่วยทางบ้านผ่อนงวดค่ารถ,ค่าบ้าน และก็ค่าเทอมน้องสาว โดยทำงานเป็นกราฟิกดีไซน์ของบริษัทเอกชนแห่งหนึ่งในจังหวัดที่ผมอยู่ เงินเดือนก็โอเคไม่เยอะมาก แต่ก็ไม่น้อยถึงเบี้ยค่าแรงขั้นต่ำ
จนกระทั่งทำงานไปได้ 3 ปี ตอนนี้ผมอายุ 22 ครับ
ผมเริ่มไม่แฮปปี้กับงาน ไม่มีเวลาส่วนตัว เพราะต้องคอยแก้งานตลอด 24 ชม. แต่เงินเดือนไม่ได้เพิ่มขึ้นเลยแม้แต่บาทเดียว ผมมั่นใจว่าทำงานหน้าที่ในตรงนั้นได้ดี จนบริษัทไม่คิดจะหาคนมาเปลี่ยนตรงจุดที่ผมอยู่ การทำงานไม่เป็นระบบเพราะทำงานแบบ Home Office มีระบบหัวหน้ากับญาติๆบางคนสนิทกันเป็นพิเศษ จึงได้ขึ้นตำแหน่งไวกว่า
เลยเกิดความคิด "อยากลาออกงาน เพื่อมาเรียน ป.ตรี ต่อครับ"
ผมสนใจ ม.รังสิต สาขาคอมพิวเตอร์อาร์ตมากๆ แต่ด้วยความที่ ค่าเทอมแพง + ไกลบ้านมากๆ ฐานะทางการเงินที่บ้านไม่ได้ดีขนาดนั้นผนวกกับน้องสาวกำลังจะเรียนจบ ม.ปลาย เพื่อเข้าเรียนมหาลัยต่อ ค่าเทอมมันจึงมหาศาลมากๆ เป็นห่วงที่บ้านจะต้องจ่ายเยอะเกินไป พ่ออยากให้ไปเรียนต่อ ป.ตรี มากๆ แกบอกจะหามาจ่ายช่วย มันทำให้ผมรู้สึกไม่โอเคมากๆที่จะเป็นภาระของทางบ้าน
ผมจึงได้มีคำถามว่า
1. ผมกู้ กยศ. เรียนและทำงานพาทไทม์ไปด้วย จะฝืนตัวเองมากไหมครับ
2. ตอนที่ผมเข้าเรียน ป.ตรี คงอายุ 23 แล้ว กว่าจะจบก็คง 3 - 4 ปี มันนานเกินไปที่จะเรียนมั้ยครับ
3. ถ้าผมล้มเลิกเรื่องเรียนต่อ ป.ตรี แล้วกลับไปทำงานเพื่อแบ่งเบาทางบ้าน จะรู้สึกเสียดายในภายหลังไหมครับ
ใครผ่านประสบการณ์แบบนี้มาก่อน มาแนะนำเล่าให้ฟังได้นะครับ