สวัดดีค่ะ คือเราสงสัยว่าเราเป็นซึมเศร้าไหม
เรื่องมันค่อนข้างยาวแล้วเราก็ยังสับสนอธิบายไม่ถูก แต่คือตอนเด็ก พ่อชอบตีเราแบบด้วยเหตุผลเล็กน้อย เช่น ตอนเราป.1 เราตกใจลูกจิ้งจกที่โพล่มาจนเอากล่องคุกกี้ไปทับมันตาย แล้วพ่อเราก็ด่าแบบเเรงมากจนร้องไห้แล้วให้คุกเข่าสำนึกผิดและขู่ประมาณว่าจะโยนเราลงไป(บ้านเราเมื่อก่อนอยู่ชั้น 4) ส่วนแม่เป็นเซฟโซนของเรามาตลอดบอกว่ารักเราที่สุด แต่ตอนป.4 แม่โมโหแล้วพูดด่าแรงมาก เราตอนนั้นคือแบบหลายอารมณ์ เศร้า เสียใจ ผิดหวัง โกรธด้วย แล้วพอมาถามทีหลังแม่ก็บอกว่า"แค่โกรธพ่อ" ส่วนพี่ชายเราชอบกระทืบไม่ก็ด่า,ขู่ เวลาไปทำอะไรขัดใจพี่
พอตอนนี้ม.2 รู้สึกว่าบ้านเปลี่ยนไปตอนที่หมอจิต บอกว่าเราเครียดนะ เก็บกดด้วย บ้านก็เปลี่ยนไปแบบดีขึ้น แต่...ถ้าหมอไม่บอกว่าหนูเจ็บ พ่อจะยังตีหนูอยู่ไหม? แม่เคยรักหนูจริงไหม? พี่เคยรักคนเป็นน้องบ้างไหม? บ้านรู้สึกไม่เหมือนบ้านแล้ว เราอยู่ที่ไหนก็ไม่มีที่ให้รู้สึกว่าอบอุ่นเลย ไหนจะเรื่องปัญหาความรักในวัยเรียนอีก เดี๋ยวนี้เรารู้สึกไม่อยากอาหาร ไม่เชื่อใจใคร เราชอบเอาตะปูที่อยู่ในกล่องรูปหัวใจในลิ้นชัก มากรีดข้อมือตัวเองหลังเลิกเรียน เราไม่รู้ว่าเราเป็นอะไร เราบ้าไปแล้วหรอ? ทั้งๆที่ที่รร.ยังนั่งหัวเราะเป็นผีบ้าอยู่เลย
ค.รู้สึกเราที่มีต่อครอบครัวคือแบบ หนูมันมีค่าน้อยกว่าจิ้งจกตัวเดียวหรอ? หนูพยายามแล้ว คุณเคยมาตอนที่หนูต้องการมากที่สุดไหม
และตอนที่แม่พูดคำว่ารักกับเรา เรารู้สึกเหมือนมีอะไรกำลังฉีกหัวใจอยู่ มันทรมานมาก เราเหมือนเด็กโง่ตัวเล็กๆที่ต้องการความรัก เราไม่รู้สึกว่าเราปกติเหมือนคนอื่นเขา เราเหมือนอยากตาย แต่ก็ไม่อยากตาย เพราะยังมีเพื่อนแสนดีที่อยู่ข้างๆ แต่เราก็ยังรู้สึกกลัวแทบตลอดเวลา มันยังไม่พอ อยากตายเหลือเกินแต่ไม่อยากตาย
ซึมเศร้า?
เรื่องมันค่อนข้างยาวแล้วเราก็ยังสับสนอธิบายไม่ถูก แต่คือตอนเด็ก พ่อชอบตีเราแบบด้วยเหตุผลเล็กน้อย เช่น ตอนเราป.1 เราตกใจลูกจิ้งจกที่โพล่มาจนเอากล่องคุกกี้ไปทับมันตาย แล้วพ่อเราก็ด่าแบบเเรงมากจนร้องไห้แล้วให้คุกเข่าสำนึกผิดและขู่ประมาณว่าจะโยนเราลงไป(บ้านเราเมื่อก่อนอยู่ชั้น 4) ส่วนแม่เป็นเซฟโซนของเรามาตลอดบอกว่ารักเราที่สุด แต่ตอนป.4 แม่โมโหแล้วพูดด่าแรงมาก เราตอนนั้นคือแบบหลายอารมณ์ เศร้า เสียใจ ผิดหวัง โกรธด้วย แล้วพอมาถามทีหลังแม่ก็บอกว่า"แค่โกรธพ่อ" ส่วนพี่ชายเราชอบกระทืบไม่ก็ด่า,ขู่ เวลาไปทำอะไรขัดใจพี่
พอตอนนี้ม.2 รู้สึกว่าบ้านเปลี่ยนไปตอนที่หมอจิต บอกว่าเราเครียดนะ เก็บกดด้วย บ้านก็เปลี่ยนไปแบบดีขึ้น แต่...ถ้าหมอไม่บอกว่าหนูเจ็บ พ่อจะยังตีหนูอยู่ไหม? แม่เคยรักหนูจริงไหม? พี่เคยรักคนเป็นน้องบ้างไหม? บ้านรู้สึกไม่เหมือนบ้านแล้ว เราอยู่ที่ไหนก็ไม่มีที่ให้รู้สึกว่าอบอุ่นเลย ไหนจะเรื่องปัญหาความรักในวัยเรียนอีก เดี๋ยวนี้เรารู้สึกไม่อยากอาหาร ไม่เชื่อใจใคร เราชอบเอาตะปูที่อยู่ในกล่องรูปหัวใจในลิ้นชัก มากรีดข้อมือตัวเองหลังเลิกเรียน เราไม่รู้ว่าเราเป็นอะไร เราบ้าไปแล้วหรอ? ทั้งๆที่ที่รร.ยังนั่งหัวเราะเป็นผีบ้าอยู่เลย
ค.รู้สึกเราที่มีต่อครอบครัวคือแบบ หนูมันมีค่าน้อยกว่าจิ้งจกตัวเดียวหรอ? หนูพยายามแล้ว คุณเคยมาตอนที่หนูต้องการมากที่สุดไหม
และตอนที่แม่พูดคำว่ารักกับเรา เรารู้สึกเหมือนมีอะไรกำลังฉีกหัวใจอยู่ มันทรมานมาก เราเหมือนเด็กโง่ตัวเล็กๆที่ต้องการความรัก เราไม่รู้สึกว่าเราปกติเหมือนคนอื่นเขา เราเหมือนอยากตาย แต่ก็ไม่อยากตาย เพราะยังมีเพื่อนแสนดีที่อยู่ข้างๆ แต่เราก็ยังรู้สึกกลัวแทบตลอดเวลา มันยังไม่พอ อยากตายเหลือเกินแต่ไม่อยากตาย