จิตหดหู่เสมอๆ  เนื่องจากไม่ชอบงานที่ทำ

สมาธิภาวนา หรือการเจริญสมาธิ เป็นหัวใจสำคัญในการปฏิบัติธรรมในพระพุทธศาสนา โดยพระผู้มีพระภาคเจ้าได้ทรงแสดงแนวทางการพัฒนาสมาธิไว้หลายนัย ซึ่งในสังคีติสูตร (ทีฆนิกาย ปาฏิกวรรค) และสมาธิสูตร (อังคุตตรนิกา

อายุอารมณ์จิต คือ จิตแต่ละดวงตั้งแต่เกิดจนดับไป ในแต่ละวิถึ เช่น ขณะเห็นวิถีจิตรูปเดิน จะมี 1.มีตัวรู้(จิต) เข้าไปที่รูปเดิน เป็นตัวรู้โคจรไป 2.รูปเดิน เป็นตัวถูกรู้ เป็นอาการ รูปเดินเป็นอารมณ์ของจิต

กุศลอย่างโลกๆ กำหนดจิตตามดูยังเห็นว่า ผลบุญจะสนองให้เป็นปัจจัยอย่างไร แต่บุญจากการภาวนา มันกำหนดดูไม่ได้ เพราะไร้ที่ตั้ง แล้วเวลาอุทิศให้แก่ญาติโกโหติกา เขาจะได้รับบุญจากการ ภาวนายังไงครับ

ดับสังขาร ก็จะเป็นสภาวะนิโรธ ฌาน1-8 เป็นเจตสิก เป็นสังขารตัวที่ประกอบกับจิต สติปัฐฐาน ในปรมัตถธรรม จึงต้องเห็นการดำเนินไปของฌาน 1-8 อันเป็นการดำเนินไปของเจตสิก จึงจะรู้ชัดในเจตสิก เมื่อรู้ชัดในเจตส

ผมว่าจะลองไปฝึกมโนยิทธิดูครับ เผอิญบ้านอยู่ใกล้ ศูนย์พุทธศรัทธา บ้านหมอ สระบุรี ใครเคยมีประสบการณ์บ้างครับช่วยแนะนำทีครับ

บทนำ แนวคิดที่ว่า "ถิรสัญญาเป็นเหตุใกล้ให้เกิดสติ" (ถิระสัญญา อุปัฏฐานะการะณัง สะติสสะ) เป็นหลักการสำคัญที่อธิบายความสัมพันธ์ระหว่างองค์ธรรม ๒ ประการ คือ สัญญา (Perception/Memory) และ สติ (

1. วิรตีเจตนา (เจตนาเป็นเครื่องงดเว้น) ความหมายและบริบท ความหมาย: "วิรตีเจตนา" (Virati-cetanā) คือ เจตนา (ความตั้งใจ) ที่งดเว้น หรือหลีกเลี่ยงจากการทำทุจริตทางกายและทางวาจา บริบท: วิรตีเจตน

​เวลาสวดมนต์ หรือ ทำบุญกุศล ก็จะมีเสียงในใจด่านั่นนี่ ลบหลู่สิ่งต่างๆขึ้นมา โดยไม่สามารถห้ามได้ บางทีทำให้จิตตกม◌ากๆเลย มันเกิดจากอะไรครับทั้งที่เราไม่ได้มีเจตนา แต่มันเป็นเสียงในใจขึ้นมา เหมือนมาร