สวัสดีค่ะ ตอนนี้เรากำลังพยายามหาทางออกเพื่อรักษาความสัมพันธ์ที่ดีกับเพื่อนสนิท(ตั้งแต่มัธยม)อยู่โดยต้องการให้เขารับฟังและใส่ใจในความรู้สึกของเรามากขึ้น และก็ไม่อยากสูญเสียความสัมพันธ์นี้ไป แต่ก็ไม่สามารถอยู่กับความรู้สึกที่ไม่สบายใจนี้ได้ค่ะ
เราได้ตัดสินใจทักไปบอกเพื่อนว่าเรารู้สึกอึดอัดและไม่สบายใจ ที่มีแค่เราที่เป็นฝ่ายที่รับฟังและให้คำปรึกษาเสมอ แต่โดยเรื่องทั่วไปเราไม่ได้อะไรมาก ประเด็นมันอยู่ที่ในเวลาที่เราต้องการคำปรึกษาหรือคำที่ช่วยให้สบายใจ เพื่อนสนิทเราจะตอบแบบปัดๆ หรือไม่ใส่ใจเลย และสุดท้ายเขาจะวนกลับไปพูดเรื่องตัวเอง และทุกครั้งที่แชทกัน บทสนทนาจะเป็นเรื่องของเพื่อนสนิทเราทั้งหมด ถ้ามีเรื่องเราบ้าง เขาจะก็โยงเข้าเรื่องตัวเอง ซึ่งมันทำให้เรารู้สึกน้อยใจ ว่าทำไมกับเราเพื่อนไม่สนใจบ้าง และเขาก็เพื่อนเยอะ ทั้งในออนไลน์ด้วยบางทีอยู่ด้วยกันเพื่อนก็คุยกับคนในออนไลน์ค่ะ
พอเรามีแฟนที่เข้าใจและคอยรับฟังเรา มันทำให้เรารู้สึกสบายใจและไม่อึดอัด พวกเราสามารถคุยกันแบบตอบโต้ ถามตอบ แลกเปลี่ยนกันได้ โดยไม่ใช่หัวข้อของคนใดคนหนึ่ง
เราเลยเริ่มตีตัวออกห่าง ไม่ใช่แค่กับเพื่อนคนนี้ แต่กับสังคมใหม่ด้วย เพราะเรียนมหาลัย(ปี 4) มันจึงทำให้เพื่อนสนิทเราบ่นกับเรา ว่าตั้งแต่เรามีแฟนมันก็เหงา และคำพูดนั้นทำให้เรารู้สึกผิด เพราะที่ผ่านมาเราออกห่างจริงๆ และตลอดเวลาก็คิดเสมอว่าเพื่อนก็เป็นคนแบบนี้ เป็นเราเองหรือป่าวที่คิดแย่ไปเอง เราตีกับความรู้สึกตัวเองทุกวันก่อนหน้านี้ ไม่อยากเสียเพื่อนไปเพราะไม่กล้าบอกและอยากให้เพื่อนเข้าใจ ถ้าอันไหนเราคิดไปเองเราก็ขอโทษ แต่พอเวลาผ่านไป และคุยกันเหมือน ทุกอย่างมันก็เป็นเหมือนเดิม เราก็รู้สึกเหมือนเดิม
พอบอกเพื่อนไปแบบนี้ เพื่อนบอกขอโทษและบอกว่าจะทำตัวให้ดีขึ้น และบอกว่าดีแล้วที่เราบอก แล้วก็โทษตัวเองว่าเป็นคนที่ดีไม่พอ ซึ่งเรารู้สึกผิดมากที่เป็นแบบนี้ เราไม่อยากเสียเพื่อนไป แต่เราก็ไม่อยากเป็นแค่ฝ่ายที่รับฟังเฉยๆ โดยที่เราต้องการบ้างแล้วเราไม่ได้อะไรกลับมา
เลยอยากรู้ว่าเราทำถูกไหมคะ หรือเป็นเราเองที่นิสัยไม่ดีไปบอกเพื่อนแบบนั้น
เพื่อนหรือเราที่ผิด ?
เราได้ตัดสินใจทักไปบอกเพื่อนว่าเรารู้สึกอึดอัดและไม่สบายใจ ที่มีแค่เราที่เป็นฝ่ายที่รับฟังและให้คำปรึกษาเสมอ แต่โดยเรื่องทั่วไปเราไม่ได้อะไรมาก ประเด็นมันอยู่ที่ในเวลาที่เราต้องการคำปรึกษาหรือคำที่ช่วยให้สบายใจ เพื่อนสนิทเราจะตอบแบบปัดๆ หรือไม่ใส่ใจเลย และสุดท้ายเขาจะวนกลับไปพูดเรื่องตัวเอง และทุกครั้งที่แชทกัน บทสนทนาจะเป็นเรื่องของเพื่อนสนิทเราทั้งหมด ถ้ามีเรื่องเราบ้าง เขาจะก็โยงเข้าเรื่องตัวเอง ซึ่งมันทำให้เรารู้สึกน้อยใจ ว่าทำไมกับเราเพื่อนไม่สนใจบ้าง และเขาก็เพื่อนเยอะ ทั้งในออนไลน์ด้วยบางทีอยู่ด้วยกันเพื่อนก็คุยกับคนในออนไลน์ค่ะ
พอเรามีแฟนที่เข้าใจและคอยรับฟังเรา มันทำให้เรารู้สึกสบายใจและไม่อึดอัด พวกเราสามารถคุยกันแบบตอบโต้ ถามตอบ แลกเปลี่ยนกันได้ โดยไม่ใช่หัวข้อของคนใดคนหนึ่ง
เราเลยเริ่มตีตัวออกห่าง ไม่ใช่แค่กับเพื่อนคนนี้ แต่กับสังคมใหม่ด้วย เพราะเรียนมหาลัย(ปี 4) มันจึงทำให้เพื่อนสนิทเราบ่นกับเรา ว่าตั้งแต่เรามีแฟนมันก็เหงา และคำพูดนั้นทำให้เรารู้สึกผิด เพราะที่ผ่านมาเราออกห่างจริงๆ และตลอดเวลาก็คิดเสมอว่าเพื่อนก็เป็นคนแบบนี้ เป็นเราเองหรือป่าวที่คิดแย่ไปเอง เราตีกับความรู้สึกตัวเองทุกวันก่อนหน้านี้ ไม่อยากเสียเพื่อนไปเพราะไม่กล้าบอกและอยากให้เพื่อนเข้าใจ ถ้าอันไหนเราคิดไปเองเราก็ขอโทษ แต่พอเวลาผ่านไป และคุยกันเหมือน ทุกอย่างมันก็เป็นเหมือนเดิม เราก็รู้สึกเหมือนเดิม
พอบอกเพื่อนไปแบบนี้ เพื่อนบอกขอโทษและบอกว่าจะทำตัวให้ดีขึ้น และบอกว่าดีแล้วที่เราบอก แล้วก็โทษตัวเองว่าเป็นคนที่ดีไม่พอ ซึ่งเรารู้สึกผิดมากที่เป็นแบบนี้ เราไม่อยากเสียเพื่อนไป แต่เราก็ไม่อยากเป็นแค่ฝ่ายที่รับฟังเฉยๆ โดยที่เราต้องการบ้างแล้วเราไม่ได้อะไรกลับมา
เลยอยากรู้ว่าเราทำถูกไหมคะ หรือเป็นเราเองที่นิสัยไม่ดีไปบอกเพื่อนแบบนั้น