วันนี้ทางเมืองไทยแคปปิตอลที่ผมไปกู้เงินไว้มาเอารถมอเตอร์ไซค์ที่ผมเอาไปขอสินเชื่อไว้ไปแล้ว คันนี้ชื่อผมครับ
แต่ให้เมียขี่ไปทำงานคือที่ทำงานหลักของเมียไม่มีรถสองแถวเล็กวิ่งผ่าน ที่เค้ามายึดไปก็ตามที่ผมเคยพิมพ์เอาไว้ในกระทู้แรกผมครับ
ก็ยังดีที่อีกคันนึงที่ผมเอาไปขอสินเชื่อไว้ ทางบริษัทเขาบอกว่าให้โอกาสอีก2เดือนเนื่องจากผู้กู้มีประวัติผ่อนชำระดี ผมเนี้ยะโคตรดีใจเลยที่เขากรุณา
คือที่ขอนแก่นน่ะ มีรถสองแถวเล็กเป็นรถประจำทางนะครับ แต่ปัญหาคือมันไม่ได้มีไปส่งทุกจุด55555 รถมอเตอร์ไซค์เลยมีความจำเป็น
ตอนผมไปทำงานที่กรุงเทพ10ปี ผมยังไม่เคยต้องไปผ่อนไปดาวน์เอามาขี่เลย วันนี้พอเขามายกเอารถมอเตอร์ไซค์ของเมียไป เห็นเมียร้องไห้แล้วก็ได้แค่ปลอบใจ บอกเมียว่าถ้าผมได้งานเมื่อไหร่จะหาให้เมียใหม่
เวฟคันนี้เป็น
รถมอเตอร์ไซค์คันแรกในชีวิตของเมีย(คันแรกของผมด้วยต่อมายกให้เมีย)เลยนะครับ มันผิดที่ผมเองด้วยจากที่เมื่อก่อนนี้ผมเป็นคนส่งค่างวดจ่ายหนี้เองมาตลอด แต่ผมต้องมาตกงานเพราะถูกไล่ออกจากงานยามเมื่อ5เดือนที่ผ่านมา ลำพังค่าแรงเมียทั้งงานเสริม-งานหลักมันก็ไม่พอใช้แล้วครับ2งานรวมกันยังเหลือเดือนๆนึงไม่กี่พันบาท
....แต่โชคดีที่เมียได้งานเสริมเป็นแม่บ้านมาเฝ้าตึกหอพักให้เช่าในซอยบ้านเมีย 4คนพ่อแม่ลูกเลยมีที่ซุกหัวนอนดีหน่อย
แต่จริงๆงานหลักของเมียผมเป็นแม่บ้านในโรงเรียนนะครับ บอกเมียหลายรอบแล้วว่าถ้าเขารับผู้ชายเมื่อไหร่ให้พาผมไปทำงานด้วยนะ นี้ก็รอมาจะปีแล้วเขาก็ไม่รับผู้ชายซะที
มาตอนนี้ตกงานผมก็หาเก็บขวดพลาสติกเศษกระดาษในถังขยะแถวที่อยู่ขายไปวันๆ บุหรี่-เหล้าผมก็ไม่เอา เงินที่ได้มาก็เอาไว้เติมน้ำมันรถขี่ไปหางานทำ ตอนนี้ขนาดผมอายุยังไม่50นะ ปีนี้47 ยังหางานยากมากครับ ไปสมัครคนล้างจาน เขาบอกว่ารับอายุไม่เกิน45 ก็ได้แต่หวังว่าจะได้กลับไปทำงานยามเหมือนเดิมละครับ ดูแล้วน่าจะเป็นอาชีพเดียวที่เขารับคนอายุขนาดผม
โชคยังช่วยครับที่บริษัทเขากรุณาเหลือไว้ให้อีกคันนึงและให้เวลาต่อชีวิตมาอีก2เดือน
ตอนแรกผมนั่งกอดคอกับเมียร้องไห้กันทั้งคู่มาแล้วครับ วันที่เขาโทรมาบอกว่าจะมายึดรถมอเตอร์ไซค์
เพราะถ้าสองคันนี้ไปจริงๆชีวิตแย่หนักแน่ ไหนจะเรื่องเดินทางไปหางาน,ไปทำงานอีก(ถ้าผมได้งานใหม่จริงๆ) ไปรับ-ส่งลูกชายไปเรียน(นี่ยังดีร.ร.ที่ลูกสาวเรียนรถสองแถวเล็กวิ่งผ่านเลยส่งแค่ลูกชายคนเดียว)
"คือเอาจริงๆน่ะ ชีวิตครอบครัวผมมันก็แย่จริงๆล่ะครับ แต่ผมก็พยายามมองในแง่ดีไว้ปลอบใจตัวเอง พยายามมองแต่เรื่องดีที่เข้ามาแทนที่จะมองแต่เรื่องแย่ๆ ไม่อยากไปจมปลักกับมัน ผมคิดว่าถึงเราจะครุ่นคิดกับเรื่องแย่ๆในชีวิตมากขนาดไหนก็ตาม ยังไงไอ้เรื่องแย่ๆมันก็ยังอยู่ไม่จากไปไหนอยู่ดี สู้เรายิ้มรับกับมันค่อยๆแล้วหาทางแก้หาทางออกไปเรื่อยๆดีกว่า
.....ผมเองก็มีแขนขาครบ แรงก็ยังมี จะจมอยู่กับความทุกข์ไปทำไม พยายามสู้หางานไปเรื่อยๆ มันก็ดีขึ้นเอง"
ก็ดีอย่างนึงตอนนี้ได้มือถือมือ2มาเครื่องนึงแล้ว เพราะงานยามที่แรกที่เขารับผมเขาบอกว่าจำเป็นต้องมีมือถือใช้เพื่อเรียกใช้ยาม
นี้ถ้าได้งานยามอีก ก็ไม่ต้องไปกู้เงินดอกมาซื้อมือถือก่อนทำงานกันอีกแล้ว
***จากคนไม่เคยมีมือถือ ก็ตอนทำงานก่อสร้างไม่เคยคิดจะซื้อเลยเพราะไม้รู้จะมีไว้ทำไม ได้เครื่องนี้มาผมถึงได้มาพร่ำเพ้อระบายอยู่นี้ล่ะครับ
ตอนนี้ก็พยายามหางานทุกวันครับ
รอลุ้นอยู่คือถ้าผมได้งานทำเหมือนเดิมเมื่อไหร่มันก็จะดีขึ้น เมื่อก่อนนี้รายได้ผมเป็นหลักให้ครอบครัวมาตลอดนะครับ เงินเมียผมไม่เคยแตะเลย เมื่อก่อนนี้ทั้งใช้หนี้-ค่าเรียนเด็กๆผมจ่ายเองมาตลอดส่วนค่าแรงเมียก็ใช้แค่จ่ายค่าน้ำค่าไฟกับค่ากับข้าวและให้ลูกไปโรงเรียนเท่านั้นเอง
........เมียผมก็แก่กว่าผม8ปีนะครับ ตอนนี้ใกล้จะ60แล้ว เห็นเมียแล้วก็สงสาร ผมถึงไม่เคยเกี่ยงงานเลย เก็บขยะขาย-ยาม-ล้างจานอะไรที่ทำแล้วได้เงินไม่ผิดกฎหมายผมทำได้หมด
ตอนนี้ที่ผมหวังอย่างเดียวคือต้องหางานทำให้ได้ล่ะครับ ที่ผมพิมพ์มาเนี้ย ถ้ามีคนขอนแก่นมาอ่านเจอแล้วพอจะรู้ว่าที่ไหนเค้ารับคนงานโปรดช่วยบอกทีนะครับ ผมตอนนี้อายลูกนะที่วันๆอยู่เฝ้าตึกห้องเช่าตอนเมียไปทำงานหลัก
.....ผมก็กวาดใบไม้-เก็บขยะไปวันๆ จากคนที่เคยเป็นที่พึ่งให้ลูกและแม่มาขอเงินมาตลอด ตอนนี้กลับเปลี่ยนเป็นผมเองต้องไปขอเงินเมีย
ถ้าผมยังไม่ได้งานทำซะทีกลัวว่าเจ้ารถมอเตอร์ไซค์อีกคันที่เหลือ
ที่กลายเป็นคันหลักที่ผมขี่ส่งเมียไปทำงานกับส่งลูกไปเรียนเนี้ยได้ตามคันแรกไปแน่ๆในอีก2เดือน
ถ้าไอ้คันนี้ไปกับเขาด้วย นรกของจริงเลยครับ
มอเตอร์ไซค์คันแรกในชีวิต หลุดลอยไปร้องไห้กันทั้งปัวทั้งเมียเลยครับ
แต่ให้เมียขี่ไปทำงานคือที่ทำงานหลักของเมียไม่มีรถสองแถวเล็กวิ่งผ่าน ที่เค้ามายึดไปก็ตามที่ผมเคยพิมพ์เอาไว้ในกระทู้แรกผมครับ
ก็ยังดีที่อีกคันนึงที่ผมเอาไปขอสินเชื่อไว้ ทางบริษัทเขาบอกว่าให้โอกาสอีก2เดือนเนื่องจากผู้กู้มีประวัติผ่อนชำระดี ผมเนี้ยะโคตรดีใจเลยที่เขากรุณา
คือที่ขอนแก่นน่ะ มีรถสองแถวเล็กเป็นรถประจำทางนะครับ แต่ปัญหาคือมันไม่ได้มีไปส่งทุกจุด55555 รถมอเตอร์ไซค์เลยมีความจำเป็น
ตอนผมไปทำงานที่กรุงเทพ10ปี ผมยังไม่เคยต้องไปผ่อนไปดาวน์เอามาขี่เลย วันนี้พอเขามายกเอารถมอเตอร์ไซค์ของเมียไป เห็นเมียร้องไห้แล้วก็ได้แค่ปลอบใจ บอกเมียว่าถ้าผมได้งานเมื่อไหร่จะหาให้เมียใหม่
เวฟคันนี้เป็น
รถมอเตอร์ไซค์คันแรกในชีวิตของเมีย(คันแรกของผมด้วยต่อมายกให้เมีย)เลยนะครับ มันผิดที่ผมเองด้วยจากที่เมื่อก่อนนี้ผมเป็นคนส่งค่างวดจ่ายหนี้เองมาตลอด แต่ผมต้องมาตกงานเพราะถูกไล่ออกจากงานยามเมื่อ5เดือนที่ผ่านมา ลำพังค่าแรงเมียทั้งงานเสริม-งานหลักมันก็ไม่พอใช้แล้วครับ2งานรวมกันยังเหลือเดือนๆนึงไม่กี่พันบาท
....แต่โชคดีที่เมียได้งานเสริมเป็นแม่บ้านมาเฝ้าตึกหอพักให้เช่าในซอยบ้านเมีย 4คนพ่อแม่ลูกเลยมีที่ซุกหัวนอนดีหน่อย
แต่จริงๆงานหลักของเมียผมเป็นแม่บ้านในโรงเรียนนะครับ บอกเมียหลายรอบแล้วว่าถ้าเขารับผู้ชายเมื่อไหร่ให้พาผมไปทำงานด้วยนะ นี้ก็รอมาจะปีแล้วเขาก็ไม่รับผู้ชายซะที
มาตอนนี้ตกงานผมก็หาเก็บขวดพลาสติกเศษกระดาษในถังขยะแถวที่อยู่ขายไปวันๆ บุหรี่-เหล้าผมก็ไม่เอา เงินที่ได้มาก็เอาไว้เติมน้ำมันรถขี่ไปหางานทำ ตอนนี้ขนาดผมอายุยังไม่50นะ ปีนี้47 ยังหางานยากมากครับ ไปสมัครคนล้างจาน เขาบอกว่ารับอายุไม่เกิน45 ก็ได้แต่หวังว่าจะได้กลับไปทำงานยามเหมือนเดิมละครับ ดูแล้วน่าจะเป็นอาชีพเดียวที่เขารับคนอายุขนาดผม
โชคยังช่วยครับที่บริษัทเขากรุณาเหลือไว้ให้อีกคันนึงและให้เวลาต่อชีวิตมาอีก2เดือน
ตอนแรกผมนั่งกอดคอกับเมียร้องไห้กันทั้งคู่มาแล้วครับ วันที่เขาโทรมาบอกว่าจะมายึดรถมอเตอร์ไซค์
เพราะถ้าสองคันนี้ไปจริงๆชีวิตแย่หนักแน่ ไหนจะเรื่องเดินทางไปหางาน,ไปทำงานอีก(ถ้าผมได้งานใหม่จริงๆ) ไปรับ-ส่งลูกชายไปเรียน(นี่ยังดีร.ร.ที่ลูกสาวเรียนรถสองแถวเล็กวิ่งผ่านเลยส่งแค่ลูกชายคนเดียว)
"คือเอาจริงๆน่ะ ชีวิตครอบครัวผมมันก็แย่จริงๆล่ะครับ แต่ผมก็พยายามมองในแง่ดีไว้ปลอบใจตัวเอง พยายามมองแต่เรื่องดีที่เข้ามาแทนที่จะมองแต่เรื่องแย่ๆ ไม่อยากไปจมปลักกับมัน ผมคิดว่าถึงเราจะครุ่นคิดกับเรื่องแย่ๆในชีวิตมากขนาดไหนก็ตาม ยังไงไอ้เรื่องแย่ๆมันก็ยังอยู่ไม่จากไปไหนอยู่ดี สู้เรายิ้มรับกับมันค่อยๆแล้วหาทางแก้หาทางออกไปเรื่อยๆดีกว่า
.....ผมเองก็มีแขนขาครบ แรงก็ยังมี จะจมอยู่กับความทุกข์ไปทำไม พยายามสู้หางานไปเรื่อยๆ มันก็ดีขึ้นเอง"
ก็ดีอย่างนึงตอนนี้ได้มือถือมือ2มาเครื่องนึงแล้ว เพราะงานยามที่แรกที่เขารับผมเขาบอกว่าจำเป็นต้องมีมือถือใช้เพื่อเรียกใช้ยาม
นี้ถ้าได้งานยามอีก ก็ไม่ต้องไปกู้เงินดอกมาซื้อมือถือก่อนทำงานกันอีกแล้ว
***จากคนไม่เคยมีมือถือ ก็ตอนทำงานก่อสร้างไม่เคยคิดจะซื้อเลยเพราะไม้รู้จะมีไว้ทำไม ได้เครื่องนี้มาผมถึงได้มาพร่ำเพ้อระบายอยู่นี้ล่ะครับ
ตอนนี้ก็พยายามหางานทุกวันครับ
รอลุ้นอยู่คือถ้าผมได้งานทำเหมือนเดิมเมื่อไหร่มันก็จะดีขึ้น เมื่อก่อนนี้รายได้ผมเป็นหลักให้ครอบครัวมาตลอดนะครับ เงินเมียผมไม่เคยแตะเลย เมื่อก่อนนี้ทั้งใช้หนี้-ค่าเรียนเด็กๆผมจ่ายเองมาตลอดส่วนค่าแรงเมียก็ใช้แค่จ่ายค่าน้ำค่าไฟกับค่ากับข้าวและให้ลูกไปโรงเรียนเท่านั้นเอง
........เมียผมก็แก่กว่าผม8ปีนะครับ ตอนนี้ใกล้จะ60แล้ว เห็นเมียแล้วก็สงสาร ผมถึงไม่เคยเกี่ยงงานเลย เก็บขยะขาย-ยาม-ล้างจานอะไรที่ทำแล้วได้เงินไม่ผิดกฎหมายผมทำได้หมด
ตอนนี้ที่ผมหวังอย่างเดียวคือต้องหางานทำให้ได้ล่ะครับ ที่ผมพิมพ์มาเนี้ย ถ้ามีคนขอนแก่นมาอ่านเจอแล้วพอจะรู้ว่าที่ไหนเค้ารับคนงานโปรดช่วยบอกทีนะครับ ผมตอนนี้อายลูกนะที่วันๆอยู่เฝ้าตึกห้องเช่าตอนเมียไปทำงานหลัก
.....ผมก็กวาดใบไม้-เก็บขยะไปวันๆ จากคนที่เคยเป็นที่พึ่งให้ลูกและแม่มาขอเงินมาตลอด ตอนนี้กลับเปลี่ยนเป็นผมเองต้องไปขอเงินเมีย
ถ้าผมยังไม่ได้งานทำซะทีกลัวว่าเจ้ารถมอเตอร์ไซค์อีกคันที่เหลือ
ที่กลายเป็นคันหลักที่ผมขี่ส่งเมียไปทำงานกับส่งลูกไปเรียนเนี้ยได้ตามคันแรกไปแน่ๆในอีก2เดือน
ถ้าไอ้คันนี้ไปกับเขาด้วย นรกของจริงเลยครับ