สวัสดีครับ ผมเป็นนักเรียน ม.6 ผมกำลังแอบชอบน้อง ม.ต้น คนนึงครับ ผมแอบชอบน้องเขาตั้งแต่วันแรกที่เจอ ผมพยายามอยู่นานแสนนานจนกว่าจะได้รู้จักกัน จนตอนนี้เรารู้จักกัน สนิทกันแล้วครับ ไปไหนด้วยกัน เตะบอลด้วย ดูหนังด้วยกัน
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ลืมบอกไปผมกับน้องเป็นความรักแบบ BL นะครับ ผมชอบมากเวลาได้อยู่กับน้องเขา น้องเขาเป็นคนแรกที่ผมเพ้อถึงได้เกือบปี ตั้งแต่ปลายปีที่แล้ว จนถึงปีใหม่ไปเที่ยวต่างจังหวัด ผมเที่ยวไม่มีความสุขเลย เพราะคิดแต่น้องเขาทั้งวัน
จนตอนนี้ผมก็ยังเลิกคิดถึงน้องเขาไม่ได้ จะคิดถึงช่วงอยู่คนเดียว และช่วงเย็นคิดถึงแบบลำบากใจ อยากอยู่ด้วย ต่อให้วันนั้นเราจะอยู่ด้วยกันทั้งวันแล้ว กลับบ้านมาผมต้องรีบทักหาน้อง เพราะผมคิดถึงน้องเขามากครับ สถานะตอนนี้คือผมเป็นคนที่แอบชอบน้องเขา คิดว่าน้องเขารู้บ้างแหละ เพราะผมแสนดีกับน้องเค้ามาตลอด แบบเกินพี่น้องเพื่อนทั่วไปจะทำกัน ส่วนมากจะเจอกันในโรงเรียนน้อยครับ เพราะ มอต้น กับ มอปลาย พักคนละเวลา เวลาส่วนมากที่เราอยู่ด้วย 2 ต่อ 2 จะเป็นนอกโรงเรียนมากกว่า
ความลำบากใจคือ ผมกลัวขึ้นมหาวิทยาลัย ต้องไปเจอสังคมใหม่ๆ คนใหม่ๆ กลัวจะได้เจอกันน้อยลงมาก ผมเศร้าอยู่ทุกวันว่า เราจะได้เจอกันอีกไหม ไม่เจอกันวันเดียวผมก็ทรมานจนจะแย่อยู่แล้ว นอนก็ไม่หลับ ผมกลัวจบไปไม่ได้เจอกันนาน ทำเอาผมเศร้าทุกคน เข้าใจว่าชีวิตมหาวิทยาลัยต้องเติบโต ต้องเรียนหนัก แต่ผมก็ยังคิดถึงความทรงจำที่ดี ในช่วงเวลานี้บ้าง ใจจริงผมอยากติดมหาวิทยาลัยใกล้บ้านมาก มหาวิทยาลัยใกล้บ้านผมก็มีนะครับ ใกล้แบบเดินไป5-10 นาทีถึงเลย เป็นมหาวิทยาลัยที่ดีประมาณนึงเลย ท็อป10 ของประเทศ แต่ถ้าด้านวิศวะก็ท็อป 5 เลยก็ว่าได้
แต่ปัญหาหลักคือผมไม่ได้อยากเรียนสายนี้เลย คณะในมหาวิทยาลัยก็ไม่มีคณะที่ผมอยากเข้า ไม่มีสิ่งที่ผมชอบ ถ้าผมยื่นมหาวิทยาลัยไกลบ้านผมต้องไปอยู่หอ ถ้าไม่ไปอยู่หอก็ต้องนั่งรถเมล์2 ต่อ อะไรแบบนี้ครับ
ป.ล. ทำยังไงให้มีความสุขกับชีวิตครับ ความสุขของผมคือน้องเขาชอบชวนไปข้างนอก ไปไหนด้วยกันตลอด อยู่ด้วยกัน แต่กลับบ้านมา ผมจะคิดถึงน้องเขาแบบอาการหนักมากเลย ใครเคยมีประสบการณ์แบบผมอาจจะเข้าใจนะครับ ว่าการที่เราคิดถึงใครสักคนมันทรมานมาก
ป.ล.2 ช่วงนี้ก็ ม.6 ต้องทุ่มเวลาให้กับการอ่านหนังสือเข้ามหาวิทยาลัยหนักมาก อ่านไปคิดถึงไปก็มีครับ แต่ก็พยายามดึงสติให้เข้าสู่บทอ่าน ต้องแบ่งเวลาอ่านหนังสือ แล้วแบ่งเวลาออกไปเล่นข้างนอกกับน้องเขาด้วย ไปเตะบอล ออกกำลังกายด้วยกันครับ
ความรักมัธยมที่มากับความลำบากใจ
จนตอนนี้ผมก็ยังเลิกคิดถึงน้องเขาไม่ได้ จะคิดถึงช่วงอยู่คนเดียว และช่วงเย็นคิดถึงแบบลำบากใจ อยากอยู่ด้วย ต่อให้วันนั้นเราจะอยู่ด้วยกันทั้งวันแล้ว กลับบ้านมาผมต้องรีบทักหาน้อง เพราะผมคิดถึงน้องเขามากครับ สถานะตอนนี้คือผมเป็นคนที่แอบชอบน้องเขา คิดว่าน้องเขารู้บ้างแหละ เพราะผมแสนดีกับน้องเค้ามาตลอด แบบเกินพี่น้องเพื่อนทั่วไปจะทำกัน ส่วนมากจะเจอกันในโรงเรียนน้อยครับ เพราะ มอต้น กับ มอปลาย พักคนละเวลา เวลาส่วนมากที่เราอยู่ด้วย 2 ต่อ 2 จะเป็นนอกโรงเรียนมากกว่า
ความลำบากใจคือ ผมกลัวขึ้นมหาวิทยาลัย ต้องไปเจอสังคมใหม่ๆ คนใหม่ๆ กลัวจะได้เจอกันน้อยลงมาก ผมเศร้าอยู่ทุกวันว่า เราจะได้เจอกันอีกไหม ไม่เจอกันวันเดียวผมก็ทรมานจนจะแย่อยู่แล้ว นอนก็ไม่หลับ ผมกลัวจบไปไม่ได้เจอกันนาน ทำเอาผมเศร้าทุกคน เข้าใจว่าชีวิตมหาวิทยาลัยต้องเติบโต ต้องเรียนหนัก แต่ผมก็ยังคิดถึงความทรงจำที่ดี ในช่วงเวลานี้บ้าง ใจจริงผมอยากติดมหาวิทยาลัยใกล้บ้านมาก มหาวิทยาลัยใกล้บ้านผมก็มีนะครับ ใกล้แบบเดินไป5-10 นาทีถึงเลย เป็นมหาวิทยาลัยที่ดีประมาณนึงเลย ท็อป10 ของประเทศ แต่ถ้าด้านวิศวะก็ท็อป 5 เลยก็ว่าได้
แต่ปัญหาหลักคือผมไม่ได้อยากเรียนสายนี้เลย คณะในมหาวิทยาลัยก็ไม่มีคณะที่ผมอยากเข้า ไม่มีสิ่งที่ผมชอบ ถ้าผมยื่นมหาวิทยาลัยไกลบ้านผมต้องไปอยู่หอ ถ้าไม่ไปอยู่หอก็ต้องนั่งรถเมล์2 ต่อ อะไรแบบนี้ครับ
ป.ล. ทำยังไงให้มีความสุขกับชีวิตครับ ความสุขของผมคือน้องเขาชอบชวนไปข้างนอก ไปไหนด้วยกันตลอด อยู่ด้วยกัน แต่กลับบ้านมา ผมจะคิดถึงน้องเขาแบบอาการหนักมากเลย ใครเคยมีประสบการณ์แบบผมอาจจะเข้าใจนะครับ ว่าการที่เราคิดถึงใครสักคนมันทรมานมาก
ป.ล.2 ช่วงนี้ก็ ม.6 ต้องทุ่มเวลาให้กับการอ่านหนังสือเข้ามหาวิทยาลัยหนักมาก อ่านไปคิดถึงไปก็มีครับ แต่ก็พยายามดึงสติให้เข้าสู่บทอ่าน ต้องแบ่งเวลาอ่านหนังสือ แล้วแบ่งเวลาออกไปเล่นข้างนอกกับน้องเขาด้วย ไปเตะบอล ออกกำลังกายด้วยกันครับ