รับมือกับคนอัลไซเมอร์ที่บ้านไม่ไหวแล้วทำยังไงดีคะ ไม่อยากอดทนและเข้าใจแล้วค่ะ

เหนื่อยมาก พยายามเข้าใจแล้ว
พยายามอดทนแล้วแต่จุดนี้ไม่ไหวแล้วค่ะ สงสารแม่
ไม่หลับไม่นอน กลางวันก็ไม่นอน จะเดินอย่างเดียว เดินแล้วก็ล้ม แม่ก็ตัวเล็กนิดเดียวก็ต้องคอยมาพยุง เหนื่อย ตอนกลางวันเราก็ทำงาน

ตอนกลางวันว่าหนักแล้ว กลางคืนหนักกว่าร้อยเท่า ตะโกนวู้ ๆ เสียงดังทุกคืน ตะโกนไปบ้านข้าง ๆ  แล้วก็เดินมันอยู่นั่น เดินขึ้น เดินลงบันได จะล้มแหล่ไม่ล้มแหล่ เดินได้ก็เดินทั่วบ้าน ชอบเดินไปเปิดน้ำทิ้งไว้ เปิดหน้าต่างตะโกนร้องวู้ ๆ ทุบประตู ทุบนั่นนี่ จะเดินไปเข้าบ้านคนอื่นอย่างเดียวเลย แม่เราไม่ได้นอนเลยสักคืน เกรงใจข้างบ้านด้วย เมื่อวานก็เดินจนล้มไปชนโต๊ะ ก็เป็นแม่เราอีกที่ต้องคอยพยุง แม่นอนกับเขาข้างล่าง เรานอนอยู่ข้างบน บางครั้งเราก็ลงไปไม่ทัน จนเมื่อเช้าตอนตี 4 (ยังไม่ได้นอน) เราบอกกับแม่ว่า ล่ามไปเหอะถ้าจะซนขนาดนี้  เขาเป็นหนักแล้ว เขาไม่เหมือนเดิมแล้ว เอาไม่อยู่แล้ว

เราไม่อยากเข้าใจแล้ว เราเหนื่อย แม่เหนื่อยกว่า
ญาติมีแต่ก็จะมาแค่ตอนพาไปหาหมอกับเฝ้าตอนกลางวัน ไปหาหมอกินยาก็ไม่ดีขึ้น เรารู้ดีว่าอาการนี้ของเขามันดีขึ้นไม่ได้แล้ว 
ตอนกลางคืนก็เป็นภาระของเรากับแม่ จะหาว่าอกตัญญูหรือใจร้ายก็ได้ค่ะแต่เราไม่อยากดูแลแล้ว เราเครียด เราก็ป่วย ป่วยทางจิต ป่วยทางกายด้วย
ยิ่งมาเจอสถานการณ์แบบนี้เราก็ยิ่งเครียด แม่ก็เครียด เรารู้สึกอยากยัดยานอนหลับให้เขากินทุกคืนๆๆๆๆ ให้หลับไปเลย
แม่จะได้นอนบ้าง แม่จะได้ไม่ต้องเหนื่อยขนาดนี้ 

เราไม่มีเงินพอที่จะส่งเขาไปศูนย์ดูแลค่ะ เพราะถ้ามีคงส่งไปนานแล้ว
บ้านก็ไม่ได้ใหญ่และกว้างพอที่จะกั้นห้องให้เขาอยู่
ตอนนี้ไม่รู้จะทำยังไงแล้วค่ะ มีหน่วยงานไหนพอช่วยได้บ้างไหม แม่ก็แก่มากแล้ว เราก็ป่วยเป็นภาระให้แม่เหมือนกัน สงสารแม่
ถ้าเราล่ามเขาไว้ในบ้านจะเป็นอะไรไหม มันสุดจะทนแล้วกับตอนกลางคืน

นี่คือเหตุผลที่ว่าทำไมต้องมีการการุณยฆาต
เพราะคนที่ยังอยู่ คนที่ต้องดูแลมันเหนื่อยมากๆๆๆๆๆๆๆๆ
และถ้าเราเป็นเขา ดูแลตัวเองไม่ได้แบบนี้ เราจะเซ็นยินยอมก่อนที่อาการเราจะหนักแบบนี้แน่นอน เพราะไม่อยากเป็นภาระให้ใคร

บอกตรง ๆ ตอนนี้เราไม่อยากจะอยู่แล้วค่ะ
คุยกับแม่ว่าเราไปตา_ด้วยกันเลยดีไหม ไม่อยากอยู่แบบนี้แล้ว

ใครจะว่าเราก็ว่าได้นะคะ แต่ว่าแล้วก็เอาเขาไปดูแลแทนเราด้วยเลยแล้วกัน
ขอโทษค่ะ ตอนนี้เราเหนื่อยมาก