เราโตมากับครอบครัวที่แม่ชอบด่าผัวว่า ผัวเฮงซวย อะไรๆก็ให้เมียนำทาง เพราะพ่อเราทำอะไรไม่ค่อยเป็น แม้แต่ขับมอไซค์พ่อเรายังขับไม่เป็นเลย แต่พ่อเรารักแม่เรามาก แกไม่เคยทำร้ายครอบครัว ไม่เคยด่าหรือตีลูก จนเราโตมามีผัว เราไม่เข้าใจว่าเวรกรรมอะไรของเรา เหมือนเราก็อปชีวิตแม่เรามาแท้ๆ ผัวเราดันเหมือนพ่อเราแทบทุกอย่าง คือทำอะไรไม่ค่อยเป็น โดนอะไรนิดหน่อยก็ตะโกนเจ็บ ถังน้ำ 20 ลิตรผัวเราบอกหนักมาก แต่เรายกเองชิ้วๆ เรื่องงานเรื่องอะไรทุกอย่างต้องให้เราค่อยนำทางค่อยแนะนำตลอดเวลา เอะอะก็โยนมาให้เราคิดเราตัดสินใจ แทนที่เขาเป็นผู้ชายต้องเป็นผู้นำครอบครัว แต่มาให้เราผู้เป็นเมียนำทางเป็นผู้นำครอบครัว เราเคยคุยกันเรื่องนี้หลายครั้งแต่คุยไปก็งั้นๆอ่ะเหมือนคุยกับรูปปั้นที่ไม่มีความรู้สึกคุยไปก็เฉย บางที่เราก็รู้สึกเหนื่อยมากเหมือนเราพยายามเพื่อครอบครัวอยู่คนเดียว เรามักถามตัวเองว่ามีผัวไว้ทำไม ตอนที่เราตัวคนเดียวไม่มีผัว ชีวิตเราไม่เหนื่อยขนาดนี้เลย  อยากถามทุกคน ถ้าคุณมีผัวประเภทนี้  คุณมีไว้ทำไม? คุณจะทนอยู่กับเขาต่อไหม?

 สมัยก่อน ผู้ชายมีเมียไว้ประดับบ้าน ส่วนเรา ผู้หญิงมีผัวไว้ประดับบ้าน มีไว้พาไปเที่ยว มีไว้ใช้ยิบจับนู้นนี้นั่น มีไว้ให้อ้อนเวลาเหนื่อย 😅