ตามหัวข้อเลยค่ะ
จะขอเริ่มเรื่องว่า ตอนกำลังเลิกเรียน คนที่บ้าน ( 1 ) 1 เขาบอกว่าเดี๋ยวญาติจะมาอยู่ที่บ้านด้วย เราเลยโมโหนิดหน่อย เพราะรู้ว่า 1 เป็นคนใจอ่อนแต่ครั้งนี้ไม่ใช่ 1 ปฏิเสธว่าไม่มาได้มั้ย เพราะทางบ้านกำลังติดหนี้เหมือนกัน ไม่มีจะกินเลยด้วยซ้ำ เขาเองก็หนีหนี้รายวันมา
มาอยู่ที่บ้านเรา ตอนแรก เขาอยู่อีกตั้งไกล คิดว่าไม่มาจริงๆ สรุปเขามาแล้วค่ะ เขากำลังพักอย่างสบายใจ ทั้งๆที่รู้ว่าสถานะการณ์ตอนนี้ ทางเราลำบากมากกว่าเขา สุดๆ ไปเลย แต่เขาก็ยังยืนหยัดจะอยู่ต่อ ตอนนี้ บ้านของเรา ไม่มีจะกินจริงๆ มาม่าห่อเดียวสามารถกินกันได้สองคน ใส่ไข่ 1 ฟอง เเทบจะลืมอาหารแพงๆไปแล้วล่ะค่ะ 55555
ตอนเราถาม 1 ว่าทำไมต้องให้เขาเข้ามา เพราะเขายืนเกาะรั้วหน้าบ้าน เขาตะโกนเรียกจน 1 ต้องออกมาเพราะรบกวนคนอื่น ตอนนี้เขากำลังใช้ชีวิตบนคนที่กำลังล้มละลาย จากคนที่ได้กินอาหารแพงๆ เดือนละครั้งสองครั้ง กลับต้องมาประหยัดสุดชีวิต วันไหนไม่มีตอนเย็นก็อด พวกเขายังว่าดี ยังสามารถกินอาหารที่ยังดีกว่านี้ได้
ตอนนี้เหมือนรู้สึกว่า แง่ลบมันเริ่มเข้ามาแทรกความคิดของเรามากขึ้น เราคิดว่าเขามันน่าสมเพช อุบาทว์ ตอนนี้ตัวเราเองยังไม่สามารถพาความคิดกลับไปยังแง่ดีได้เลย ในหัวมีแต่แง่ลบ ปากเขาก็มั่วแต่บอกว่าไม่มีที่พึ่งมาืเวลาเขามีควาทสุข เขาก็ไม่เคยจะหันมาหาเลย พอเวลาเกิดเรื่องมักจะหันมาหาอยู่เสมอมา
ทั้งหมดนี้ อยากจะได้ความเห็นพี่ๆเกี่ยวกับเรื่องนี้ค่ะ จะส่วนไหนก็ได้ จะส่วนความคิดของหนู หรืออะไรก็ตามแต่ ขอบคุณค่ะที่อ่าน
ญาติหนีหนี้รายวัน มาอยู่ที่บ้านเราที่กำลังล้มละลาย
จะขอเริ่มเรื่องว่า ตอนกำลังเลิกเรียน คนที่บ้าน ( 1 ) 1 เขาบอกว่าเดี๋ยวญาติจะมาอยู่ที่บ้านด้วย เราเลยโมโหนิดหน่อย เพราะรู้ว่า 1 เป็นคนใจอ่อนแต่ครั้งนี้ไม่ใช่ 1 ปฏิเสธว่าไม่มาได้มั้ย เพราะทางบ้านกำลังติดหนี้เหมือนกัน ไม่มีจะกินเลยด้วยซ้ำ เขาเองก็หนีหนี้รายวันมา
มาอยู่ที่บ้านเรา ตอนแรก เขาอยู่อีกตั้งไกล คิดว่าไม่มาจริงๆ สรุปเขามาแล้วค่ะ เขากำลังพักอย่างสบายใจ ทั้งๆที่รู้ว่าสถานะการณ์ตอนนี้ ทางเราลำบากมากกว่าเขา สุดๆ ไปเลย แต่เขาก็ยังยืนหยัดจะอยู่ต่อ ตอนนี้ บ้านของเรา ไม่มีจะกินจริงๆ มาม่าห่อเดียวสามารถกินกันได้สองคน ใส่ไข่ 1 ฟอง เเทบจะลืมอาหารแพงๆไปแล้วล่ะค่ะ 55555
ตอนเราถาม 1 ว่าทำไมต้องให้เขาเข้ามา เพราะเขายืนเกาะรั้วหน้าบ้าน เขาตะโกนเรียกจน 1 ต้องออกมาเพราะรบกวนคนอื่น ตอนนี้เขากำลังใช้ชีวิตบนคนที่กำลังล้มละลาย จากคนที่ได้กินอาหารแพงๆ เดือนละครั้งสองครั้ง กลับต้องมาประหยัดสุดชีวิต วันไหนไม่มีตอนเย็นก็อด พวกเขายังว่าดี ยังสามารถกินอาหารที่ยังดีกว่านี้ได้
ตอนนี้เหมือนรู้สึกว่า แง่ลบมันเริ่มเข้ามาแทรกความคิดของเรามากขึ้น เราคิดว่าเขามันน่าสมเพช อุบาทว์ ตอนนี้ตัวเราเองยังไม่สามารถพาความคิดกลับไปยังแง่ดีได้เลย ในหัวมีแต่แง่ลบ ปากเขาก็มั่วแต่บอกว่าไม่มีที่พึ่งมาืเวลาเขามีควาทสุข เขาก็ไม่เคยจะหันมาหาเลย พอเวลาเกิดเรื่องมักจะหันมาหาอยู่เสมอมา
ทั้งหมดนี้ อยากจะได้ความเห็นพี่ๆเกี่ยวกับเรื่องนี้ค่ะ จะส่วนไหนก็ได้ จะส่วนความคิดของหนู หรืออะไรก็ตามแต่ ขอบคุณค่ะที่อ่าน