คือหนูมาเฝ้าแม่ที่ รพ. กับหลาน(ลูกของพี่สาว ขออนุญาตเรียก ว่าน้อง) เพราะว่าหนูไม่กล้าอยู่คนเดียว ขี้อาย ไม่กล้าพูดคุยกับคุณแปลกหน้า แต่หลานเราเป็นเด็กกล้าหาญ พูดจาฉะฉาน ไม่กลัวอะไร เลยให้เขามาอยู่เฝ้าแม่เรากับเราค่ะ คือมันก็ปกติดีไม่มีอะไรผิดแปลกไป เรากับน้องก็กล้าลงไปซื้อข้าวมันไก่(เมนูโปรดเราทั้งคู่) ร้านอยู่หน้าโรงพยาบาล ต้องออกไป ข้ามถนนไป เวลาทานข้าว เราจะไปนั่งทานข้าวกับน้องจะเดินลงไปทาน ชั้นสอง เราเฝ้าแม่อยู่ชั้นสาม ชั้นสองมีเวลาจำกัดการเยี่ยม เลยโล่ง ไม่มีคน ส่วนชั้นสามที่เราอยู่ ด้านนอกห้องรวม จะมีเตียงเสริม แล้วแม่เราอยู่เตียงเสริม ด้านนอกจะมีที่นั่งหินอ่อน เป็นทางยาว ญาติๆผู้ป่วยนั่งกันเต็มหมด ไม่มีที่ว่าง เราเลยไปเลือกทานที่ที่นั่งชั้นสองตลอด มันก็ปกติดี เราทานข้าวที่นั่น เช้าเที่ยงเย็นเลยค่ะ
(สำหรับใครสงสัยว่าทำไมไม่ปูเสื่อนั่งบนพื้นข้างเตียง คือ แม่เราอยู่เตียงเสริมด้านนอก ข้างลิฟต์เลย มีเตียงสองฝั่ง มีทางเดินเล็กๆตรงกลาง ที่พยาบาลต้องเดินทำงานตลอด ตอนกลางคืนเราก็ต้องมุดไปปูเสื่อนอนใต้เตียงที่แม่เรานอนค่ะ ญาติเฝ้าไข้ผู้ป่วยคนอื่นปูเสื่อนอนตรงข้างเตียง โดนพยาบาลดุ ว่ามันเป็นส◌ำหรับทางเดินเท่านั้น)
และปัญหาของเราที่มาเขียนกระทู้ครั้งนี้คือ ตอนเย็นเราก็ไปทานข้าวตามปกติ ที่ที่นั่งชั้นสอง ที่นั่นเงียบ ไม่มีใครเลย ไม่มีญาติคนอื่นๆ เพราะชั้นสองจำกัดเวลาการเยี่ยมญาติชัดเจนค่ะ แต่วันนี้ มีชายแปลกหน้าคนนึง อายุดูรุ่น40+ มั้งคะ ดูไม่แก่ ไม่หนุ่ม เรากำลังจะทานข้าว เห็นเขาเดินลงบันไดมา เราเลยสวมแมสก์ รอเขาเดินลงไปก่อน ค่อยกินต่อ แต่เขามองเรากับน้อง และเดินมาตรงทางเดินชั้นสอง ตอนนั้น เราก◌็กลัว คิดว่าเขาเป็นขโมย เลยกอดกระเป๋าแน่น เพราะมีข่าวลือ ของมีค่ากับกระเป๋าคนที่ อยู่ชั้นสี่หายไป เรากับน้องเลยมองเขา เขาก็เข้ามาใกล้ ยืนด้านหลังน้องเรา ถามมาว่า 'กลัวเราหรอ?' ด้วยความที่เราขี้อาย เราเลยไม่พูด แต่น้องเราก็พูดไปแทนว่าไม่ได้กลัว แล้วเขาก็เดินมาอยู่หลังเรา แล้วถามว่า กลัวเขาหรอ ในใจเรากลัวมากค่ะ แต่ไม่กล้าพูดกับเขา น้องเลยพูดแทน สักพักก็มานั่งข้างหลังเรา บนที่นั่ง พูดเรื่องนู่นนี่ ว่ามาเฝ้าลูกสาวอยู่ไอซียูเกือบเดือน ถามนู้นนี่ว่ามาเฝ้าใครยังไง เราก็ตอบตามมารยาท สักพักถามมีแฟนยัง น้องเราตอบทันทีว่าเราไม่มี เขาก็บอก ไม่มีหรอ ดีๆๆ ตอนนั้นคือเรากลัว เริ่มเก็บข้าวห่อ เขาก็บอกว่า แค่อยากมีเพื่อนคุย อย่างนู้นอย่างนี้ อย่ากลัวเขา ตอนเราจะลุกหนีกับน้อง เขาก็พูดอีกว่า ขอคุยด้วยได้ไหม แล้วเพื่อนดขามานั่งด้วย สายตาเพื่อนเข้าที่มองมาคือ ตอนนั้นเราคิดเลยว่า เหมือนพวกโรคจิต เขาก็ พูด ซ้ำ ๆว้า ขอคุยด้วยได้ไหม เราเลยพยักหน้าแบบรีบๆไปให้จบๆ แล้ววิ่งขึ้นบันไดไปหาแม่เลยค่ะ ซักพักเขากับเพื่อนก็มาชั้นสามที่เราอยู่ เพื่อนเขาไปด้านใน น่าจะมีญาติอยู่ชั้นเดียวกับเรา สักพักเขาก็กระโดดออกไปตรงระเบียงด้านหน้าตึก ที่เป็นแบบไม่มีที่กัน ลงไปกวาดขยะ เราเรับฟุบหัวลงบนเตียงแม่ แอบมองเขาด้วยกลัวๆ ครั้งนึงเผลอไปมองหน้าเขา เข◌ายักคิ้วให้เราและยิ้ม เราหันหน้าหน◌ีเลย ทุกคนคิดว่ามันปกติ หรือเรามองโลกในแง่ร้ายไป หรือยังไงคะ ในใจตอนนี้เรามองเขาเป็นเหมือนพวกโรคจิตเลยคะ ท่าทางเขากับเพื่อนดูแปลกๆ น่ากลัว เราควรทำไงดี หากเจอเขาคะ
มาเฝ้าแม่ที่ รพ. มีคนแปลกหน้าเข้ามาเหมือนพยายามตีสนิท ควรทำยังไงดีคะ
(สำหรับใครสงสัยว่าทำไมไม่ปูเสื่อนั่งบนพื้นข้างเตียง คือ แม่เราอยู่เตียงเสริมด้านนอก ข้างลิฟต์เลย มีเตียงสองฝั่ง มีทางเดินเล็กๆตรงกลาง ที่พยาบาลต้องเดินทำงานตลอด ตอนกลางคืนเราก็ต้องมุดไปปูเสื่อนอนใต้เตียงที่แม่เรานอนค่ะ ญาติเฝ้าไข้ผู้ป่วยคนอื่นปูเสื่อนอนตรงข้างเตียง โดนพยาบาลดุ ว่ามันเป็นส◌ำหรับทางเดินเท่านั้น)
และปัญหาของเราที่มาเขียนกระทู้ครั้งนี้คือ ตอนเย็นเราก็ไปทานข้าวตามปกติ ที่ที่นั่งชั้นสอง ที่นั่นเงียบ ไม่มีใครเลย ไม่มีญาติคนอื่นๆ เพราะชั้นสองจำกัดเวลาการเยี่ยมญาติชัดเจนค่ะ แต่วันนี้ มีชายแปลกหน้าคนนึง อายุดูรุ่น40+ มั้งคะ ดูไม่แก่ ไม่หนุ่ม เรากำลังจะทานข้าว เห็นเขาเดินลงบันไดมา เราเลยสวมแมสก์ รอเขาเดินลงไปก่อน ค่อยกินต่อ แต่เขามองเรากับน้อง และเดินมาตรงทางเดินชั้นสอง ตอนนั้น เราก◌็กลัว คิดว่าเขาเป็นขโมย เลยกอดกระเป๋าแน่น เพราะมีข่าวลือ ของมีค่ากับกระเป๋าคนที่ อยู่ชั้นสี่หายไป เรากับน้องเลยมองเขา เขาก็เข้ามาใกล้ ยืนด้านหลังน้องเรา ถามมาว่า 'กลัวเราหรอ?' ด้วยความที่เราขี้อาย เราเลยไม่พูด แต่น้องเราก็พูดไปแทนว่าไม่ได้กลัว แล้วเขาก็เดินมาอยู่หลังเรา แล้วถามว่า กลัวเขาหรอ ในใจเรากลัวมากค่ะ แต่ไม่กล้าพูดกับเขา น้องเลยพูดแทน สักพักก็มานั่งข้างหลังเรา บนที่นั่ง พูดเรื่องนู่นนี่ ว่ามาเฝ้าลูกสาวอยู่ไอซียูเกือบเดือน ถามนู้นนี่ว่ามาเฝ้าใครยังไง เราก็ตอบตามมารยาท สักพักถามมีแฟนยัง น้องเราตอบทันทีว่าเราไม่มี เขาก็บอก ไม่มีหรอ ดีๆๆ ตอนนั้นคือเรากลัว เริ่มเก็บข้าวห่อ เขาก็บอกว่า แค่อยากมีเพื่อนคุย อย่างนู้นอย่างนี้ อย่ากลัวเขา ตอนเราจะลุกหนีกับน้อง เขาก็พูดอีกว่า ขอคุยด้วยได้ไหม แล้วเพื่อนดขามานั่งด้วย สายตาเพื่อนเข้าที่มองมาคือ ตอนนั้นเราคิดเลยว่า เหมือนพวกโรคจิต เขาก็ พูด ซ้ำ ๆว้า ขอคุยด้วยได้ไหม เราเลยพยักหน้าแบบรีบๆไปให้จบๆ แล้ววิ่งขึ้นบันไดไปหาแม่เลยค่ะ ซักพักเขากับเพื่อนก็มาชั้นสามที่เราอยู่ เพื่อนเขาไปด้านใน น่าจะมีญาติอยู่ชั้นเดียวกับเรา สักพักเขาก็กระโดดออกไปตรงระเบียงด้านหน้าตึก ที่เป็นแบบไม่มีที่กัน ลงไปกวาดขยะ เราเรับฟุบหัวลงบนเตียงแม่ แอบมองเขาด้วยกลัวๆ ครั้งนึงเผลอไปมองหน้าเขา เข◌ายักคิ้วให้เราและยิ้ม เราหันหน้าหน◌ีเลย ทุกคนคิดว่ามันปกติ หรือเรามองโลกในแง่ร้ายไป หรือยังไงคะ ในใจตอนนี้เรามองเขาเป็นเหมือนพวกโรคจิตเลยคะ ท่าทางเขากับเพื่อนดูแปลกๆ น่ากลัว เราควรทำไงดี หากเจอเขาคะ