ตามหัวข้อกระทู้เลยค่ะ เราโดนทักมาว่าโทรมจนหมดความมั่นใจมากไม่รู้ว่าควรทำยังไงดี
คือเราก็ยังเป็นแค่นักเรียนม.ต้นคนหนึ่งที่ในช่วงประถมเราไม่ค่อยจะดูแลตัวเองสักเท่าไหร่ จนพอมาขึ้นมัธยมเราได้เจอเพื่อนใหม่ๆสังคมใหม่ๆช่วงนี้แหละค่ะที่เริ่มมีคนมาทักเรื่องขอบตามากขึ้น ว่าดำจัง
ได้นอนบ้างมั้ยเนี่ย ซึ่งช่วงแรกๆเขาก็บอกเขาไปตรงๆว่านอนไม่ค่อยหลับเลยไม่รู้ว่าเป็นอะไรจนผ่านมาเรื่อยๆมีเพื่อนคนหนึ่งที่เขาชอบทักเรื่องสภาพว่าเราโทรมมากในตอนเช้าสภาพเหมือนเอามาแต่ร่างแต่ไม่เอาวิญญาณมาเลย สภาพเหมือนศพบ้าง ตอนนั้นเราไม่ได้คิดอะไรมากหรอกค่ะเพราะเขาเป็นเพื่อนเรา แต่พอนานๆไปเราก็เริ่มหมดความมั่นใจมากขึ้น
ที่ผ่านมาเราพยายามดูแลมาตลอดเลยนะคะไม่ปล่อยแบบละเลยมากแต่ก็อาจจะมีบางวันที่จำเป็นจริงๆ
เราเสียเงินค่าบำรุงใต้ตาไปเยอะมากจนเราเริ่มไม่ไหวกับการจ่ายเงินให้ค่าบำรุงใต้ตาแล้ว เราเลยลองหยุดซื้อมาใช้ เราเริ่มมาคิดกับตัวเองจริงๆว่าทำไมเรายังขอบตาดำอยู่มันเกิดจากอะไรจนคิดว่าหรือมันคือปัญหาการนอนของเรา คือเราเป็นคนหลับยากมากเลยค่ะถ้าไม่เหนื่อยจนล้าเราไม่ค่อยหลับเลย เรามีปัญหาไวต่อเสียงหรือแสง เรามักจะตื่นมากลางดึกบ้าง2-3ครั้ง(แล้วกว่าจะหลับก็อีกสักพักเลย) หรือนอนไม่หลับไปเลยในคืนนั้น เราพยายามทำทุกอย่างที่เราพอจะไปหาข้อมูลได้ในเน็ตว่าต้องทำยังไงเราทำหมดเลยค่ะเวลาเกือบปี แต่มันก็ไม่ค่อยขึ้นเท่าไหร่เลย
จนเริ่มม.2-3 เราเริ่มมาสังเกตตัวเองเราเขียนบันทึกเป็นไดอารี่ไว้ช่วงหนึ่ง เราบ่นว่าตัวเองมีปัญหาไม่ร่าเริงในตอนเช้าเลยเราจะหมดแรง ไม่มีแรงทำอะไรตอนเช้าจนบางครั้งก็ไม่มีแรงลุกไปอาบน้ำหรืออาจจะมีแรงแต่เราจะทำอะไรช้ามากๆ เพื่อนรอบข้างชอบพูดว่าตอนเราเหมือนไม่มีวิญญาณ พอโดนเข้ามากๆเราเสียใจค่ะ เราหมดความมั่นใจไปเลย
จนม.3 งานมันเยอะขึ้นเราทำกิจกรรมเยอะขึ้น ปัญหาการนอนเราหนักขึ้นแบบงงๆเราก็พยายามจะใช้วิธีที่หาในเน็ตเหมือนเดิมแต่ก็ไม่ได้ช่วยไรมากเหมือนเดิมค่ะ เราไปซื้อเจลลี่หรืออะไรก็ตามที่เขาบอกว่ากินแล้วง่วงแต่มันก็....ไม่ได้ผลเท่าไหร่ เราเลยเลิกกินไป(มันแอบแพงสำหรับเราด้วย) เราคิดว่าเราจะปล่อยไม่สนใจคำพูดคนอื่นละ แต่ตอนเราโทรกับเพื่อนคนหนึ่ง(ที่ค่อนข้างสนิทกัน)เขาก็ทักเราว่า "สภาพตอนเช้าน่าเกียจมากหัดทาแป้งบ้างปะ สภาพเหมือนศพเลยอะ" จริงๆเราได้คำพูดประมาณนี้จากคนนี้มาตั้งแต่.2 แล้วนะคะแต่มันไม่เคยทำเราร้องไห้ได้เลย แต่พอเป็นครั้งนี้เราร้องไห้หนักมาก(ไม่รู้ว่าทำไม) คือเราก็เป็นคนไม่แต่งหน้าจริงๆแหละค่ะ เพราะแค่แต่งตัวไปรร.เราก็หมดแรงแล้วจะให้มาแต่งหน้าเราไม่ค่อยไหวจริงๆ
จากนั้นก็เก็บคำพูดของทุกคนที่พูดกับเรามาคิดมาตลอดจนเราเริ่มคิดมากไม่รู้จะทำยังไงให้ตัวเองขอบตาดีขึ้น ไม่รู้จะจัดการความคิดตัวเองยังไงใครสามารถแนะนำได้เราบ้างคะ
**ถ้าเราเขียนผิดๆถูกๆยังไงเราขอโทษด้วยนะคะ**
โดนทักว่าโทรมจนหมดความมั่นใจ
คือเราก็ยังเป็นแค่นักเรียนม.ต้นคนหนึ่งที่ในช่วงประถมเราไม่ค่อยจะดูแลตัวเองสักเท่าไหร่ จนพอมาขึ้นมัธยมเราได้เจอเพื่อนใหม่ๆสังคมใหม่ๆช่วงนี้แหละค่ะที่เริ่มมีคนมาทักเรื่องขอบตามากขึ้น ว่าดำจัง
ได้นอนบ้างมั้ยเนี่ย ซึ่งช่วงแรกๆเขาก็บอกเขาไปตรงๆว่านอนไม่ค่อยหลับเลยไม่รู้ว่าเป็นอะไรจนผ่านมาเรื่อยๆมีเพื่อนคนหนึ่งที่เขาชอบทักเรื่องสภาพว่าเราโทรมมากในตอนเช้าสภาพเหมือนเอามาแต่ร่างแต่ไม่เอาวิญญาณมาเลย สภาพเหมือนศพบ้าง ตอนนั้นเราไม่ได้คิดอะไรมากหรอกค่ะเพราะเขาเป็นเพื่อนเรา แต่พอนานๆไปเราก็เริ่มหมดความมั่นใจมากขึ้น
ที่ผ่านมาเราพยายามดูแลมาตลอดเลยนะคะไม่ปล่อยแบบละเลยมากแต่ก็อาจจะมีบางวันที่จำเป็นจริงๆ
เราเสียเงินค่าบำรุงใต้ตาไปเยอะมากจนเราเริ่มไม่ไหวกับการจ่ายเงินให้ค่าบำรุงใต้ตาแล้ว เราเลยลองหยุดซื้อมาใช้ เราเริ่มมาคิดกับตัวเองจริงๆว่าทำไมเรายังขอบตาดำอยู่มันเกิดจากอะไรจนคิดว่าหรือมันคือปัญหาการนอนของเรา คือเราเป็นคนหลับยากมากเลยค่ะถ้าไม่เหนื่อยจนล้าเราไม่ค่อยหลับเลย เรามีปัญหาไวต่อเสียงหรือแสง เรามักจะตื่นมากลางดึกบ้าง2-3ครั้ง(แล้วกว่าจะหลับก็อีกสักพักเลย) หรือนอนไม่หลับไปเลยในคืนนั้น เราพยายามทำทุกอย่างที่เราพอจะไปหาข้อมูลได้ในเน็ตว่าต้องทำยังไงเราทำหมดเลยค่ะเวลาเกือบปี แต่มันก็ไม่ค่อยขึ้นเท่าไหร่เลย
จนเริ่มม.2-3 เราเริ่มมาสังเกตตัวเองเราเขียนบันทึกเป็นไดอารี่ไว้ช่วงหนึ่ง เราบ่นว่าตัวเองมีปัญหาไม่ร่าเริงในตอนเช้าเลยเราจะหมดแรง ไม่มีแรงทำอะไรตอนเช้าจนบางครั้งก็ไม่มีแรงลุกไปอาบน้ำหรืออาจจะมีแรงแต่เราจะทำอะไรช้ามากๆ เพื่อนรอบข้างชอบพูดว่าตอนเราเหมือนไม่มีวิญญาณ พอโดนเข้ามากๆเราเสียใจค่ะ เราหมดความมั่นใจไปเลย
จนม.3 งานมันเยอะขึ้นเราทำกิจกรรมเยอะขึ้น ปัญหาการนอนเราหนักขึ้นแบบงงๆเราก็พยายามจะใช้วิธีที่หาในเน็ตเหมือนเดิมแต่ก็ไม่ได้ช่วยไรมากเหมือนเดิมค่ะ เราไปซื้อเจลลี่หรืออะไรก็ตามที่เขาบอกว่ากินแล้วง่วงแต่มันก็....ไม่ได้ผลเท่าไหร่ เราเลยเลิกกินไป(มันแอบแพงสำหรับเราด้วย) เราคิดว่าเราจะปล่อยไม่สนใจคำพูดคนอื่นละ แต่ตอนเราโทรกับเพื่อนคนหนึ่ง(ที่ค่อนข้างสนิทกัน)เขาก็ทักเราว่า "สภาพตอนเช้าน่าเกียจมากหัดทาแป้งบ้างปะ สภาพเหมือนศพเลยอะ" จริงๆเราได้คำพูดประมาณนี้จากคนนี้มาตั้งแต่.2 แล้วนะคะแต่มันไม่เคยทำเราร้องไห้ได้เลย แต่พอเป็นครั้งนี้เราร้องไห้หนักมาก(ไม่รู้ว่าทำไม) คือเราก็เป็นคนไม่แต่งหน้าจริงๆแหละค่ะ เพราะแค่แต่งตัวไปรร.เราก็หมดแรงแล้วจะให้มาแต่งหน้าเราไม่ค่อยไหวจริงๆ
จากนั้นก็เก็บคำพูดของทุกคนที่พูดกับเรามาคิดมาตลอดจนเราเริ่มคิดมากไม่รู้จะทำยังไงให้ตัวเองขอบตาดีขึ้น ไม่รู้จะจัดการความคิดตัวเองยังไงใครสามารถแนะนำได้เราบ้างคะ
**ถ้าเราเขียนผิดๆถูกๆยังไงเราขอโทษด้วยนะคะ**