ทุกคนว่าแปลกไหมคะที่คนเราบางทีไม่เข้าใจความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเอง

มีพักหนึ่งรู้ว่าตัวเองทำเรื่องบางอย่างที่ตัวเองก็พอรับกับความรู้สึกได้ แต่บางครั้งคนพูดอะไรแทฃใจดำนิดหน่อยก็ทำทีน้อยใจ รู้สึกว่าคำพูดคนนั้นโครตหยาบคาย  ปกติผู้พูดเป็นชอบเข้าสังคมชอบทุกอย่างที่ดูคนปกติทำแล้วมีความสุข แต่ต่อมาคืออารมณ์ความรู้สึกเริ่มไม่เหมือนเดิม ฟังเพลงอ่านหนังก็ไม่อินไม่จริงจังเหมือนแต่ก่อนเลยค่ะ ไม่รู้ว่าเกิดจากสสเหตุอะไร แต่ช่วงก่อนหน้านั้นช่วงมัธยมเคยสอบเข้าค่ายหนึ่งพอใกล้วันสอบดันมาป่วยหนักแต่ก็พยายามแบกสังขาลไปสอบแต่ก็นั่นแหละค่ะคนป่วยก็คือป่วยสิ่งที่เตรียมมาคือสูญเปล่าหลังจากนั้นพฤติกรรมการทำกิจกรรมต่างๆเริ่มเปลี่ยนจากชอบเพื่อนฝูงมากมายกลัลเริ่มทำตัวเหินห่างจนบางครั้งนั่งเหม่อคิดตอนนั่งรถรับส่งถามในใจตัวเองว่าจะถ้าตกลงไปจะเจ็บหมาย การตายมันใช่ทางออกของความทุกจริงหรอ แต่มีนิสัยชอบคิดเฉยๆแต่ไม่ได้อยากตายจริง แต่คิดว่าพฤติกรรมที่เกิดและอาการก็คงหมดไฟจริงแหละเพราะชอบบอกตัวเองจะตายไม่ได้เพราะยังใช้ชีวิตยังไม่คุ้มเลย รู้สึกว่าตัวเองไม่มีสมาธิ เวลาทำอะไรชอบคิดมาก เป็นพูดมากอยู่ระดับหนึ่งแต่ช่วงนี้กลับเงียบไม่เข้าสังคมชอบอยู่กับตัวเอง บางครั้งเจอคำพูดที่บั่นทอนใจก็รู้สึกอยากร้องไห้ มีเพื่อนปฝแต่ไม่เชื่อใจไม่ชอบเล่าความในใจให้ใครฟังกลัวมากค่ะคือมักชอบถามตัวเองว่าถ้าเราพูดเรื่องไม่ดีเพื้อนจะรู้สึกไม่ดีตามมั้ยเพราะตัวเราตอนนี้ถ้าใครปรึกษาเรื้องแบบนี้รู้สึกว่าใจไม่ดี แต่มีช่วงไหนที่เหนื้อยเดจาวูบ่อยมากค่ะ ความรู้สึกเหมือนจะตาย เวลาเครียดหรือโกรธตัวจะสั่นบางครั้งบวกกับแน่นหน้าอก งงกับตัวเองควรจัดการกับสิ่งนี้อย่างไรดี