อุปัฏฐิตาฉันท์ ๑๑: คลองฟ้า (ทางช้างเผือก)

ครามืดคคนางค์
ธ สว่างทิฆัมพร
“คลองฟ้า”อดิศร 
รุจิชอนพิไลตา

หมู่ดาวมหะพราว
สุจิราวกษีรา
ทอดยาว ณ นิศา
มหิมาวิลาวัณย์

เกินถ้อยภณะอ้าง 
ศิวะสร้างประดิษฐ์สรรค์
งดงามชุติอัน
ฉลุฟ้าสะบัดแปรง


คราแสงสุริยา
ปะทะฟ้าก็บังแสง
“คลองฟ้า”บ่มิแข่ง
ศิวะแต่งทิวากร

หมู่เมฆวิจิมี
สกุณีปโยธร
โดยหัตถ์ศิวะกร
ทวิซ้อนนภาลัย

คลองฟ้า = ทางช้างเผือก    

คคนางค์ ทิฆัมพร = ท้องฟ้า        อดิศร= ผู้เป็นใหญ่                   รุจิ=งาม แสงสว่าง
ชอน= พุ่งแยงออกมา, ใช้แก่แสงแดด หรือแสงไฟ                       พิไล = งาม                            
มหะ (มะ หะ)=มหา, ยิ่งใหญ่       สุจิ = สะอาด,หมดจด,ผ่องใส    กษีรา = น้ำนม
นิศา ,นิศากาล = กลางคืน          มหิมา = ยิ่งใหญ่,มากนัก          วิลาวัณย์ = งามยิ่ง                  
ภณะ ( พะนะ) = กล่าว พูด บอก   ชุติ = ความโพลง ความรุ่งเรือง ความสว่างไสว ดวงดา            
ฉลุ = ปรุ, สลัก                          ทิวา ทิวากร = (๑) “ผู้กระทำซึ่งกลางวัน”, พระอาทิตย์   (๒)  (กลอน) กลางวัน 
ปโยธร = “ผู้ทรงไว้ซึ่งนํ้า” คือ เมฆ, “ผู้ทรงไว้ซึ่งนํ้านม” คือ ถัน
วิจิ = วีจิ, คลื่น, ลูกคลื่น              ทวิ = สอง                               นภาลัย = ท้องฟ้า, กลางหาว