อยากถามเพื่อนในนี้ ว่าความรู้สึกแบบนี้ ใช่เราที่ผิดจริงๆใช่ไหม
ขอเล่าเเบบไม่เข้าข้างตัวเอง ไม่เข้าข้างใครเลย เเค่อยากถามเพื่อนว่า เรามั่ยที่ใช่ตัวปัญหา
เรามีพี่น้องทั้งหมด 3 คน รวมตัวเราตัวเราเองด้วย
วันที่ 10 กค . วันเกิดลูกสาวของเรา ซึ่งเค้ารอมาก รออยากเป่าเค้ก ก็ตามประสาเด็กคะ
เเล้วเราก็บอกลูกว่ากลับมาช่วงเย็น หลังจากกลับจากโรงเรียน เดี๋ยวเเม่จะพาไปเที่ยวสวนน้ำที่โรงเเรมใกล้บ้าน ซึ่งมีที่ทานอาหาร เป่าเค้กด้วย
เเเล้ววันที่ 10 กค. น้องสาวเราที่ทำงาน กทม ซึ่ง 1 เดือนจะกลับ 1 รอบ เดินทางถึงเที่ยงของวันนั้นพอดี
เช้าวันที่ 10 กค. เราเองบอกเเม่ของเราไว้เเล้วว่า ช่วงเย็นนี้ว่างมั่ย เดี๋ยวเย็นนี้ไปกินเลี่ยงวันเกิดหลานนะ
ระหว่างตอนนกลางวัน ก็มีส่งภาพอวยพรวันเกิดจาก บ้านปู่ย่า ส่งให้ดูในกลุ่มไลน์บ้านยายให้เค้าดูบ้าง
สรุปคือ ยายรู้เเล้วว่า วันนี้คือ วันเกิดหลาน ถูกต้องมั่ยนะ
พอเรากลับถึงบ้านยายช่วงเย็น หลังจากไปรับลูกเราที่โรงเรียน เราก็ให้ลูกเปลี่ยนเสื้อผ้า ใส่ชุดว่ายน้ำ พร้อมจะไปสวนน้ำ
เเล้วบอกกับยายว่า เดี่ยวพาลูกสาว(เจ้าของวันเกิด) ไปเล่นน้ำก่อน เเต่เราไม่ได้บอกยายไว้ว่า เล่นน้ำเสร็จเเล้วจะกินข้าวเป่าเค้ก
เพราะคิดว่า พาลูกไปสวนน้ำก่อน เเล้วพอเล่นใกล้เสร็จ จะโทรบอกว่า ว่างเเล้วยัง ถ้าว่างเเล้วเดี๋ยวไปรับมาทานข้าว เป่าเค้กที่โรงเเรม
ที่ไม่พายายมาด้วยเลย เพราะว่ายายยังคงมีหน้าที่ดูหลานของน้องสาวอีก 2 คน เเละกว่าเเม่ของเด็กๆพวกนั้นจะมาคือช้ามาก
เราเองกลัวจะค่ำ กลัวลูกตัวเองไม่ได้เล่นน้ำ เพราะดึกซ่ะก่อน เลยพาลูกตัวเองออกมาที่โรงเเรมก่อน
เเต่พอเรามาที่โรงเเรม ก็เกิดเรื่องราว ร้านฉานหัวใจ ฉันยิ่งนัก
เราโทรหาเเม่ เพื่อจะถามเเม่ว่า ว่างยัง ประมาณว่า หลานที่เฝ้ากลับเเล้วยัง จะได้ไปรับ
เเม่บอกฉันกลับมาว่า : น้องสาวคนสุดท้องที่กลับมาจากกรุงเทพ อยากกินอาหารร้านวิทยา ตอนนี้ใกล้จะถึงร้านเเล้ว
เราซึ่งเป็นเเม่เด็ก เจ้าของวันเกิด บอกยายไปว่า เเม่กลับมาเถอะ สงสารลูก ลูกมันรอยาย รอยายมาเป่าเค้กด้วย ตอนนั้นเค้กปักเทียน รอเเล้ว เเค่ไม่ได้จุดไฟ
เราสงสารลูกจับใจ เเล้วก็สงสารตัวเองด้วย ว่าทำไมเเม่ของฉันถึงทำแบบนี้ ทำกับหลานเบบนี้ ถ้าตัวฉันเองฉันคิดได้ว่าช่างเหอะ เเต่นี่หลาน หลานที่รอยาย
เราก็ทำได้เเค่บอกเเม่ตัวเองว่า เเม่กลับมาให้หน่อยนะ สงสารลูก สงสารความรู้สึกเค้ามาก ทั้งฉันเเละยาย ชะเง้อหน้า มองหาตลอด ว่ายายจะถึงมาเมื่อไหร่นะ รอยายมา จะได้สั่งอาหาร เป่าเค้กของสระน้ำเลย เเต่เเล้ว ................ยายก็ไม่มา เเละให้เหตุผลว่า น้องสาวคนสุดท้องอยากกินอาหารที่ร้านวิทยา
น้องสาวเรามาอยู่ 5 วัน เรามองว่า ที่จริงถ้าจะทานร้านวิทยา วันอื่นก็ได้ ที่ไม่ใช่วันนี้ เเต่เเม่ของเราก็ตามน้องสาวของเราทุกอย่าง ทิ้งได้เเม้กระทั่งวันเกิดหลาน เราโทรบอกเเม่ พยายามมาก ขอร้อง อ้อนวอนให้เค้ามา เเต่สุดท้ายแล้ว เค้าก็ไม่มา น้ำตาไหล หลานรอ เล่นน้ำรอ จนมือเหี่ยวเเล้ว ยายก็ไม่มา
ส่วนตัวเรา เรามองว่าน้องสาวของเราทั้งสองคน ไม่น่าจะชวนเเม่ ไปทานข้าว ทั้งๆที่รู้ว่าวันนี้วันเกิดของลูกเรา
เราเสียใจมาก มากพอที่จะไม่ส่งเสียงอะไรอีกต่อไป เเละในฐานะเราเป็นเเม่ของลูก เราบอกได้ว่า เราเจ็บ เจ็บที่เอาความหวังให้ลูก ตั้งความหวังให้ลูก
เราไม่รู้ว่ามุมมองของเรามันเเย่ไหม เราเลยมาถามเพื่อนๆในนี้ดู ขอช่วยเเม่ๆ ช่วยตอบเราหน่อยนะ
แม่ขอโทษนะลูก
ขอเล่าเเบบไม่เข้าข้างตัวเอง ไม่เข้าข้างใครเลย เเค่อยากถามเพื่อนว่า เรามั่ยที่ใช่ตัวปัญหา
เรามีพี่น้องทั้งหมด 3 คน รวมตัวเราตัวเราเองด้วย
วันที่ 10 กค . วันเกิดลูกสาวของเรา ซึ่งเค้ารอมาก รออยากเป่าเค้ก ก็ตามประสาเด็กคะ
เเล้วเราก็บอกลูกว่ากลับมาช่วงเย็น หลังจากกลับจากโรงเรียน เดี๋ยวเเม่จะพาไปเที่ยวสวนน้ำที่โรงเเรมใกล้บ้าน ซึ่งมีที่ทานอาหาร เป่าเค้กด้วย
เเเล้ววันที่ 10 กค. น้องสาวเราที่ทำงาน กทม ซึ่ง 1 เดือนจะกลับ 1 รอบ เดินทางถึงเที่ยงของวันนั้นพอดี
เช้าวันที่ 10 กค. เราเองบอกเเม่ของเราไว้เเล้วว่า ช่วงเย็นนี้ว่างมั่ย เดี๋ยวเย็นนี้ไปกินเลี่ยงวันเกิดหลานนะ
ระหว่างตอนนกลางวัน ก็มีส่งภาพอวยพรวันเกิดจาก บ้านปู่ย่า ส่งให้ดูในกลุ่มไลน์บ้านยายให้เค้าดูบ้าง
สรุปคือ ยายรู้เเล้วว่า วันนี้คือ วันเกิดหลาน ถูกต้องมั่ยนะ
พอเรากลับถึงบ้านยายช่วงเย็น หลังจากไปรับลูกเราที่โรงเรียน เราก็ให้ลูกเปลี่ยนเสื้อผ้า ใส่ชุดว่ายน้ำ พร้อมจะไปสวนน้ำ
เเล้วบอกกับยายว่า เดี่ยวพาลูกสาว(เจ้าของวันเกิด) ไปเล่นน้ำก่อน เเต่เราไม่ได้บอกยายไว้ว่า เล่นน้ำเสร็จเเล้วจะกินข้าวเป่าเค้ก
เพราะคิดว่า พาลูกไปสวนน้ำก่อน เเล้วพอเล่นใกล้เสร็จ จะโทรบอกว่า ว่างเเล้วยัง ถ้าว่างเเล้วเดี๋ยวไปรับมาทานข้าว เป่าเค้กที่โรงเเรม
ที่ไม่พายายมาด้วยเลย เพราะว่ายายยังคงมีหน้าที่ดูหลานของน้องสาวอีก 2 คน เเละกว่าเเม่ของเด็กๆพวกนั้นจะมาคือช้ามาก
เราเองกลัวจะค่ำ กลัวลูกตัวเองไม่ได้เล่นน้ำ เพราะดึกซ่ะก่อน เลยพาลูกตัวเองออกมาที่โรงเเรมก่อน
เเต่พอเรามาที่โรงเเรม ก็เกิดเรื่องราว ร้านฉานหัวใจ ฉันยิ่งนัก
เราโทรหาเเม่ เพื่อจะถามเเม่ว่า ว่างยัง ประมาณว่า หลานที่เฝ้ากลับเเล้วยัง จะได้ไปรับ
เเม่บอกฉันกลับมาว่า : น้องสาวคนสุดท้องที่กลับมาจากกรุงเทพ อยากกินอาหารร้านวิทยา ตอนนี้ใกล้จะถึงร้านเเล้ว
เราซึ่งเป็นเเม่เด็ก เจ้าของวันเกิด บอกยายไปว่า เเม่กลับมาเถอะ สงสารลูก ลูกมันรอยาย รอยายมาเป่าเค้กด้วย ตอนนั้นเค้กปักเทียน รอเเล้ว เเค่ไม่ได้จุดไฟ
เราสงสารลูกจับใจ เเล้วก็สงสารตัวเองด้วย ว่าทำไมเเม่ของฉันถึงทำแบบนี้ ทำกับหลานเบบนี้ ถ้าตัวฉันเองฉันคิดได้ว่าช่างเหอะ เเต่นี่หลาน หลานที่รอยาย
เราก็ทำได้เเค่บอกเเม่ตัวเองว่า เเม่กลับมาให้หน่อยนะ สงสารลูก สงสารความรู้สึกเค้ามาก ทั้งฉันเเละยาย ชะเง้อหน้า มองหาตลอด ว่ายายจะถึงมาเมื่อไหร่นะ รอยายมา จะได้สั่งอาหาร เป่าเค้กของสระน้ำเลย เเต่เเล้ว ................ยายก็ไม่มา เเละให้เหตุผลว่า น้องสาวคนสุดท้องอยากกินอาหารที่ร้านวิทยา
น้องสาวเรามาอยู่ 5 วัน เรามองว่า ที่จริงถ้าจะทานร้านวิทยา วันอื่นก็ได้ ที่ไม่ใช่วันนี้ เเต่เเม่ของเราก็ตามน้องสาวของเราทุกอย่าง ทิ้งได้เเม้กระทั่งวันเกิดหลาน เราโทรบอกเเม่ พยายามมาก ขอร้อง อ้อนวอนให้เค้ามา เเต่สุดท้ายแล้ว เค้าก็ไม่มา น้ำตาไหล หลานรอ เล่นน้ำรอ จนมือเหี่ยวเเล้ว ยายก็ไม่มา
ส่วนตัวเรา เรามองว่าน้องสาวของเราทั้งสองคน ไม่น่าจะชวนเเม่ ไปทานข้าว ทั้งๆที่รู้ว่าวันนี้วันเกิดของลูกเรา
เราเสียใจมาก มากพอที่จะไม่ส่งเสียงอะไรอีกต่อไป เเละในฐานะเราเป็นเเม่ของลูก เราบอกได้ว่า เราเจ็บ เจ็บที่เอาความหวังให้ลูก ตั้งความหวังให้ลูก
เราไม่รู้ว่ามุมมองของเรามันเเย่ไหม เราเลยมาถามเพื่อนๆในนี้ดู ขอช่วยเเม่ๆ ช่วยตอบเราหน่อยนะ