ผมเป็นคนไม่อยากไปโรงเรียน เพราะมันมีเเต่พูดคำหยาบกัน,ไม่ให้เกียรติกัน,บูลลี่,เเกล้ง โดยเพื่อน,รุ่นน้อง,รุ่นพี่ ผมโดนเเกล้งเเละตอนนั้นก็ไม่มีใครช่วย ตอนอยู่โรงเรียนเก่าจะเจอบ่อยสุดเเต่ตอนนี้ไม่ได้อยู่โรงเรียนเก่าเเล้ว ตอนนี้ผมอยู่โรงเรียนใหม่มาเป็นเวลา5ปีเเต่ตอนนี้ก็ยังโดนบูลลี่เเกล้งบ้าง
ที่ผมไม่อยากไปเพราะมันจะมีวิชาพละ มันทำให้ผมไม่อยากไปมากที่สุด เพราะมันทำให้ผมนึกถึงอดีตในวิชานั้นเช่น โดนดูถูก,โดนด่า
ซึ่งตอนนี้ ก็รู้สึกว่าตัวเรา โดนเเกล้งจากห้องทับ2หรือเพื่อนต่างห้อง
ห้องนั้นมันเคยหัวเราะ ผม อย่างเช่น มาโรงเรียนสายตอน เข้าแถวแล้ว,ตอนช่วงพละ ที่กระโดดเชือกอยู่ตอนอยู่กับเพื่อนเเค่1-2คนส่วนเพื่อนคนอื่นก็ไปโรงเรียนบนห้อง คือคุณครูพละ เขาทดสอบกระโดดเชือก 20 ครั้ง แต่ผมช้าสุด ตอนนั้นที่ผมกำลังจะกระโดดเชือกอยู่ ห้อง/2 ก็ มาเข้าแถว นอกศาลา ซึ่งตอนนั้นผมก็ กระดกเชือกอยู่ในศาลา แล้วมันก็จะมีผู้ชายอยู่ ที่มันหัวเราะ ผม ตัวผมกำลังกระโดดเชือกอยู่ ตอนนั้นผมไม่มั่นใจเลยและรู้สึกไม่สบายใจ เลย
มันทำให้ผมยิ่งไม่ชอบวิชาพละมากขึ้น
ทั้งที่ผมก็แค่ผู้หญิงคนนึง ที่แค่ต้องการ ความสบายใจที่โรงเรียน แล้วก็ไม่เหมือนตอนผมโรงเรียนเก่า ที่เคยโดนตบผู้ชาย เพราะเข้าแถวผู้ชายหรือเข้าแถวผิด,เเกล้ง,ทำร้าย แนะนำซ้ำตอนนั้นไม่มีเพื่อนอีกเเม้เเต่คนเดียว
โรงเรียนเก่าของผมเปรียบเสมือนนรกที่ไม่มีใครช่วย ผมผมก็แค่เด็กที่ไม่รู้เรื่องอะไรเด็กที่อ่านหนังสือไม่ออกตอนนั้นไม่มีเพื่อน แต่ทำไมไม่มีใครช่วยผมตอนโดนแกล้ง เลยในที่โรงเรียน เก่า
ผมรู้ว่ามันเป็นหน้าที่แต่แค่อยู่คนเดียวเองต่อสัปดาห์ไม่ได้หยุดเเบบนี้ตลอดก็เคยเห็นเพื่อนบางคนในห้องผมก็ยังหยุดเว้นวันกันเลยแต่นางสอบผ่านอยู่ คือมันจะไม่ทำแบบนี้ตลอดทั้งเดือนหรอกก็คือ ผมจะมาโรงเรียนบ่อยเป็นแบบไม่หยุดก็คือตอนช่วงใกล้กำลังสอบเท่านั้น เทอมที่ 2
ผมก็แค่จะมาหาคำปรึกษาแค่นั้นหาคุยกันแค่นั้น นะอย่าด่าว่าผมอะไรนี่นะๆ ถ้ามีคนจะด่าหรือว่าผมก็ไม่ต้องพิมพ์ดีกว่า นะ
ก็น่าจะมีประมาณนี้ครับ
เราผิดหรอที่เราไม่ชอบสังคมโรงเรียน
ที่ผมไม่อยากไปเพราะมันจะมีวิชาพละ มันทำให้ผมไม่อยากไปมากที่สุด เพราะมันทำให้ผมนึกถึงอดีตในวิชานั้นเช่น โดนดูถูก,โดนด่า
ซึ่งตอนนี้ ก็รู้สึกว่าตัวเรา โดนเเกล้งจากห้องทับ2หรือเพื่อนต่างห้อง
ห้องนั้นมันเคยหัวเราะ ผม อย่างเช่น มาโรงเรียนสายตอน เข้าแถวแล้ว,ตอนช่วงพละ ที่กระโดดเชือกอยู่ตอนอยู่กับเพื่อนเเค่1-2คนส่วนเพื่อนคนอื่นก็ไปโรงเรียนบนห้อง คือคุณครูพละ เขาทดสอบกระโดดเชือก 20 ครั้ง แต่ผมช้าสุด ตอนนั้นที่ผมกำลังจะกระโดดเชือกอยู่ ห้อง/2 ก็ มาเข้าแถว นอกศาลา ซึ่งตอนนั้นผมก็ กระดกเชือกอยู่ในศาลา แล้วมันก็จะมีผู้ชายอยู่ ที่มันหัวเราะ ผม ตัวผมกำลังกระโดดเชือกอยู่ ตอนนั้นผมไม่มั่นใจเลยและรู้สึกไม่สบายใจ เลย
มันทำให้ผมยิ่งไม่ชอบวิชาพละมากขึ้น
ทั้งที่ผมก็แค่ผู้หญิงคนนึง ที่แค่ต้องการ ความสบายใจที่โรงเรียน แล้วก็ไม่เหมือนตอนผมโรงเรียนเก่า ที่เคยโดนตบผู้ชาย เพราะเข้าแถวผู้ชายหรือเข้าแถวผิด,เเกล้ง,ทำร้าย แนะนำซ้ำตอนนั้นไม่มีเพื่อนอีกเเม้เเต่คนเดียว
โรงเรียนเก่าของผมเปรียบเสมือนนรกที่ไม่มีใครช่วย ผมผมก็แค่เด็กที่ไม่รู้เรื่องอะไรเด็กที่อ่านหนังสือไม่ออกตอนนั้นไม่มีเพื่อน แต่ทำไมไม่มีใครช่วยผมตอนโดนแกล้ง เลยในที่โรงเรียน เก่า
ผมรู้ว่ามันเป็นหน้าที่แต่แค่อยู่คนเดียวเองต่อสัปดาห์ไม่ได้หยุดเเบบนี้ตลอดก็เคยเห็นเพื่อนบางคนในห้องผมก็ยังหยุดเว้นวันกันเลยแต่นางสอบผ่านอยู่ คือมันจะไม่ทำแบบนี้ตลอดทั้งเดือนหรอกก็คือ ผมจะมาโรงเรียนบ่อยเป็นแบบไม่หยุดก็คือตอนช่วงใกล้กำลังสอบเท่านั้น เทอมที่ 2
ผมก็แค่จะมาหาคำปรึกษาแค่นั้นหาคุยกันแค่นั้น นะอย่าด่าว่าผมอะไรนี่นะๆ ถ้ามีคนจะด่าหรือว่าผมก็ไม่ต้องพิมพ์ดีกว่า นะ
ก็น่าจะมีประมาณนี้ครับ